Μ. Φύσσα: «Να μην δηλητηριάσουν τα παιδιά με μίσος»

Το δικό της μήνυμα έστειλε η Μάγδα Φύσσα στη συζήτηση με θέμα «Δέκα χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα» στο Αντιρατσιστικό – Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Καλαμάτας.

Η μητέρα του Παύλου Φύσσα πάντα δίπλα στους αγώνες κατά του φασισμού και της μισαλλοδοξίας λόγω προβλήματος υγείας δεν κατάφερε να παρευρεθεί στην εκδήλωσε έστειλε όμως μήνυμα.

Στις σκέψεις που μοιράστηκε η Μάγδα Φύσσα έκανε έκκληση «Να μην εφησυχαστούμε. Να μην πιστέψουμε στιγμή ότι τελειώσαμε. Όσοι ακούτε αυτά τα λόγια τώρα έχετε παιδιά, αδέρφια, συντρόφους, πρόσωπα αγαπημένα. Αυτά τα πρόσωπα κινδυνεύουν ξανά σήμερα το δικαίωμα τους σε μια ελεύθερη ζωή χωρίς φόβο και διακρίσεις».

Αναλυτικά το μήνυμα της Μάγδας Φύσσα:

«Καλησπέρα σε όλες κι όλους,

Αρχικά, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση σας σήμερα και να εκφράσω τη λύπη μου, που λόγω ενός προβλήματος υγείας δεν καταφέρνω να είμαι μαζί σας. Σας γράφω όμως λίγα λόγια απ’ την καρδιά μου, για τον Παύλο, τον γιο μου που ο Σεπτέμβρης φέτος που θυμίζει πως μου λείπει δέκα χρόνια πια.

Δέκα χρόνια πόνου, οργής και χιλιάδων «γιατί» που δεν θα απαντηθούν ποτέ. Δέκα χρόνια αδιάκοπου αγώνα, χωρίς δικαίωμα στην κούραση και στην ξεκούραση για μια δικαίωση που αφορά όλη την κοινωνία αλλά δεν γυρνάει ξανά το κλειδί στην πόρτα.

Δέκα χρόνια που ο Παύλος έγινε τραγούδι, ζωγραφιά σε τοίχους, σύνθημα σε πορείες, σύμβολο μνήμης για όλες τις γενιές που θα έρθουν. Και γράφω όλα αυτά, ενώ το μόνο που θέλω να πω είναι ένα: Δέκα χρόνια χωρίς το παιδί μου.

Ο Παύλος δολοφονήθηκε απ’ τη ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Στο σημείο της δολοφονίας του υπάρχει ένα μνημείο, ένα μνημείο που έχουν προσπαθήσει να το καταστρέψουν και να το βεβηλώσουν κάμποσες φορές. Αυτά είναι λοιπόν τα δέκα χρόνια, μια μάχη με την απώλεια και παράλληλα η αγωνία να μη βεβηλωθεί η μνήμη.

Στις 20 Απριλίου του 2015, ξεκίνησε η δίκη της Χρυσής Αυγής, η οποία κράτησε πεντέμισι χρόνια και η οποία θα έπρεπε να έχει μια μεγαλύτερη δημοσιότητα και κάλυψη.

Το λέω αυτό γιατί θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα του Παρατηρητηρίου που «έσπασε» το μαύρο και τότε και τώρα και χάρη σε αυτά τα παιδιά όσα ζήσαμε και ζούμε μέσα στις δικαστικές αίθουσες είναι καταγεγραμμένα με σεβασμό, αποτελώντας ντοκουμέντα της σύγχρονης ιστορίας, της σύγχρονης μάχης με τον φασισμό.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι προκλήσεις που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε εγώ, η οικογένεια μου, οι δικηγόροι μας αλλά και όλα τα παιδιά που ήταν δίπλα μας στα δικαστήρια, ήταν τεράστιες.

Και λέω τεράστιες γιατί δεν έχω τα λόγια να σας περιγράψω την αισχρότητα, την αθλιότητα και την απονιά των φασιστών που με ρώταγαν που είναι ο Παύλος μου, που γέλαγαν στα μούτρα μου και με αγριοκοιτούσαν.

Δεν έχω λόγια να περιγράψω το ηφαίστειο που βράζει μέσα μου κάθε φορά που μέχρι και σήμερα χαιρετάνε ναζιστικά με την ανοχή της αστυνομίας και της έδρας. Βράδια αξημέρωτα και μέρες χωρίς φως. 

Αιώνες ανεβαίνουν χωρίς να κατεβαίνουν απ’ την πλάτη μου, όμως καμιά φορά σκέφτομαι εκείνη την 7 Οκτώβρη και λέω πως άξιζε κάθε μέρα που άντεξα, θα τα ζούσα όλα ξανά απ’ την αρχή για τον Παύλο, για να ξέρει όπου κι αν είναι ότι δεν έφυγε ποτέ από μέσα μου, απ’ την καρδιά του πατέρα και της αδερφής του.

Στις 15 Ιουνίου πέρυσι, ξεκίνησε η δίκη σε δεύτερο βαθμό και είμαστε ξανά στο ίδιο έργο θεατές μόνο που τώρα είναι ακόμη πιο αποχαλινωμένοι. Οι καταδικασμένοι ναζιστές της Χρυσής Αυγής έρχονται στο δικαστήριο κάνοντας προεκλογικές εμφανίσεις, ποζάρουν στις κάμερες, κρατάνε τρικάκια, κάνουν ερωτήσεις με τραμπούκικο ύφος στους μάρτυρες, χειροκροτούν, απειλούν τους δικηγόρους και τους δημοσιογράφους.

Στην έναρξη της δίκης έναν χρόνο πριν οι οπαδοί τους κοιτούσαν προς τη μεριά μας και έδειχναν το λαιμό τους σαν να περνά μαχαίρι. Αμετανόητοι δολοφόνοι που ετοιμάζονται να βγουν όσοι έχουν μείνει μέσα και να συνεχίζουν το έργο τους, με την κάλυψη που τους παρέχει πλέον η παρουσία τους ξανά στη βουλή μέσα από ακροδεξιά κόμματα με νέο μπράντ.

Κάνω έκκληση. Να μην εφησυχαστούμε. Να μην πιστέψουμε στιγμή ότι τελειώσαμε. Όσοι ακούτε αυτά τα λόγια τώρα έχετε παιδιά, αδέρφια, συντρόφους, πρόσωπα αγαπημένα. Αυτά τα πρόσωπα κινδυνεύουν ξανά σήμερα το δικαίωμα τους σε μια ελεύθερη ζωή χωρίς φόβο και διακρίσεις. Σας χρειάζομαι όπως σας χρειάζεται κάθε γονιός που έχασε το παιδί του επειδή δεν τους έμοιαζε. Να μην τους μοιάσουμε, να μην δηλητηριάσουν τα παιδιά με μίσος.

Κλείνοντας θέλω να πω στον Παύλο ότι μου λείπει και πως είμαι περήφανη γι’ αυτόν. Περήφανη που όσο ζούσε στάθηκε στη σωστή πλευρά, που έγινε ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη.

Σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι δύναμη και αγώνα για μια καλύτερη ζωή χωρίς φασισμό και πόνο».

Μάγδα Φύσσα