Μανιφέστο ΡΕΞ-Η έξοδος: Το χρονικό μια γενναίας κατάληψης
SHARE THIS
Μετά από 50 ημέρες αδιάκοπου αγώνα η κατάληψη ΡΕΞ παραδίδει τα κλειδιά στη διοίκηση του Εθνικού Θεάτρου. Ένας αγώνας που σιγοκαίει και δεν πρόκειται να το βάλει κάτω.
Μπορεί η κατάληψη ΡΕΞ να παρέδωσε τα κλειδιά στη διοίκηση του Εθνικού Θεάτρου αυτό όμως δε σημαίνει πως ο αγώνας έχει τελειώσει. Έτσι, κι αλλιώς οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες και όλοι όσοι βρέθηκαν αυτές τις 50 ημέρες στο πλευρό της κατάληψης πήραν την απόφαση να κάνουν ένα μικρό βήμα πίσω έπειτα από τις πιέσεις του Εθνικού Θεάτρου.
Ο Συντονισμός Εργαζομένων στον Χώρο των Τεχνών – Κατάληψη ΡΕΞ θα συνεχίσουν τον τίμιο αγώνα τους κόντρα σε όποιον θέλει να απαξιώσει τις ζωές τους.
Αναλυτικά η ανακοίνωση που εξέδωσαν:
Το Μανιφέστο του ΡΕΞ
02·04·23
Στους δρόμους της πόλης
Γεννιέται μια μικρή φωτιά
Εκεί που σιγοκαίει η αγάπη για το μέλλον
Η άνοιξη ήρθε στη μέση του χειμώνα, κατοίκησε ακάλεστη από την Ακαδημίας και την Πανεπιστημίου μέχρι την Αγίου Κωσταντίνου και την Πειραιώς κι ανθίσανε λουλούδια από τα μάτια μας κι αρώματα από τα Σώματα μας.
50 μέρες 50 πράξεις ενός έργου που δεν έχει τελειώσει ακόμα γιατί η αυλαία δεν θα πέσει ποτέ.
Ήρθαμε σε ρήξη με τον κανονιστικό χρόνο διαστέλλοντάς τον σε ένα χωρικό αέναο πείραμα. Δεν ήταν ετεροτοπία, ήταν και είναι ανάγκη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μέσα σε αυτό το πείραμα ενώσαμε τις φωνές μας τις σκέψεις μας, τα μαξιλάρια μας και ονειρευτήκαμε στιγμές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Συναντηθήκαμε, συμπορευτήκαμε, συνδημιουργήσαμε και αποφασίσαμε να γίνουμε εχθρός κάθε αστικής εκφοράς της τέχνης. Αποφασίσαμε να γίνουμε τα σκουλίκια που κατατρών την σάρκα του σάπιου συγχρόνου κόσμου. Ο πολιτισμός κι οι εθνικοί φορείς του έχουν παραδοθεί εδώ και χρόνια στις φλόγες, το μόνο που θα μείνει είναι καπνισμένα ντουβάρια. Πάνω σε αυτά θα χαράξουμε τους ήχους των φωνών μας.
Επιθυμούμε την τέχνη που εκπορεύεται από το Άδειο Πνεύμα της ανησυχίας. Από την ιερότητα των απόκρυφων επιθυμιών. Από την εκρηκτική ανάδευση των ενστίκτων. Από την ζωϊκή ενέργεια, την ορμή της τρέλας, την λοξότητα, την αμαρτία, την αναστάτωση, την έμμονη διατάραξη του κανονικού.
Επιθυμούμε την τέχνη που επιχειρεί το αδύνατο και λατρεύει το άμορφο, το άγνωστο, το ανοίκειο, το συγκεκριμένο, το άλλο. Μια τέχνη, που αποκαλύπτει την δυσωδία των μυερών κυρίαρχων μηχανισμών πολέμου, ανταγωνισμού, ελέγχου, καταστολής. Που δεν γίνεται προϊόν προς πώληση, μονοπώλιο αισθητικής, στόρυ για λαικ, διαφήμιση για scroll down, μουσικό χαλί ανούσιων κριτικών αξιολόγησης, λίστα βραβείων. Επιθυμούμε μια τέχνη μακριά από τα αριστουργήματα. Ελεύθερη από τα δεσμά της αρχαιολαγνείας και της εθνικής ταυτότητας. Βέβηλη και λάγνα, ιερόσυλη και ξεδιάντροπη. Μια τέχνη συλλογική και ρηξιακή, που έχει την δύναμη να αλλάξει το κόσμο και μετά ξανά και ξανά στο χωροχρονικό διηνεκές. Που μετασχηματίζει συνειδήσεις Που είναι χειραφετητική. Που αναστατώνει τα σωθικά, τα αισθήματα, τους εγκεφαλικούς συνειρμούς. Που εξάπτει την φαντασία και της παραδίδει ολόκληρη την εξουσία.
