Σπύρος Γραμμένος: Στα 13 μου με βίασε οικογενειακός φίλος
Σε μία κατάθεση ψυχής, ο γνωστός καλλιτέχνης μίλησε για το βαθύ τραύμα της σεξουαλικής κακοποίησης που κουβαλά εδώ και 30 χρόνια.
Το θάρρος να μιλήσει για τη δική του τραυματική εμπειρία, που τον στοίχειωνε 30 χρόνια, βρήκε ο 43χρονος τραγουδοποιός Σπύρος Γραμμένος, μιλώντας στο ThePressProject.
Ο Σπύρος Γραμμένος, παίρνοντας κουράγιο από την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου που συντάραξε συθέμελα το κοινωνικό γίγνεσθαι και έγινε η αρχή ώστε τα θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών να βγουν μπροστά και να μιλήσουν, περιέγραψε τη δική του προσωπική τραυματική εμπειρία, που συνέβη όταν ήταν μόλις 13 ετών.
Ο Σπύρος Γραμμένος που μίλησε για την σεξουαλική κακοποίηση στα 13 του από οικογενειακό φίλο, εκφράζει «ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που βγήκαν και μίλησαν».
Όπως λέει, «Ένιωσα, ότι πρέπει να σταματήσω να τον φοβάμαι. Δεν μπορώ νομικά να του κάνω κάτι γιατί κάποια στιγμή, για τον νόμο παραγράφεται, για το θύμα δεν παραγράφεται ποτέ».
Η συγκλονιστική εξομολόγηση του συνθέτη και μουσικού:
Πάνω σε όλο αυτό που έχει συμβεί το τελευταίο καιρό, νιώθω την ανάγκη να πω μια προσωπική ιστορία. Βρίσκω τη δύναμη μετά από 30 χρόνια να μιλήσω για αυτό. Βρίσκω τη δύναμη μετά από 30 χρόνια να πω τι μου συνέβη που δημιούργησε πραγματικά μια μπάλα, η οποία έφυγε από μέσα μου πριν λίγες μέρες που κατάφερα να το πω στην μητέρα μου. Θέλω να ολοκληρωθεί και να το πω δημόσια. Έχω πέσει θύμα μιας τέτοιας κατάστασης, όπου ένας οικογενειακός φίλος, όταν ήμουν 13 ετών με πολύ έξυπνο και ωραίο τρόπο με πήγε στο σπίτι του, με ξάπλωσε στο κρεβάτι, μου έκανε στοματικό και μετά ανέβηκε από πάνω μου και προσπάθησε να πηδ@@@. Εγώ ή ήμουν μουδιασμένος εντελώς και δεν κατάλαβα αν συνέβη κάτι ή δεν είχα στύση. Μετά μου είπε αρκετές φορές να πάω σπίτι του, όπου αρνήθηκα. Στα 35 μου μίλησα πρώτη φορά στην ψυχολόγο μου γι’ αυτό το θέμα. Συνέβη το καλοκαίρι του 1993. Μίλησα στην ψυχολόγο μου πριν έξι χρόνια, το έλεγα συμβάν, δεν το είχα ονομάσει καν κάπως. Δεν μπορούσα να του δώσω την ταμπέλα που έχει κανονικά. Δυστυχώς έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν μπορώ να τον κυνηγήσω νομικά. Για το θύμα δεν παραγράφεται ποτέ και πρέπει τα άτομα που τους συμβαίνουν τέτοια πράγματα να το λένε…
Την πρώτη φορά που πήγα σπίτι του, μου έβαλε ερωτική ταινία, μου έδωσε τσιγάρο και μου είπε να αυνανιστούμε. Πήγα και δεύτερη φορά, εκεί κατηγορώ τον εαυτό μου “Γιατί ξαναπήγα;”. Κατηγορούσα τον εαυτό μου για αυτό. Αυτός ο άνθρωπος ζει και έχει κανονικά τη ζωή του. Μπορεί να συνεχίζει να το κάνει και εγώ δεν μπορώ να τον καταγγείλω κάπου. Τον είδα φέτος το καλοκαίρι και τον χαιρέτησα αμήχανα. Θέλω δικαιοσύνη, αυτό απαιτώ. Εύχομαι να μην έχει πειράξει άλλον άνθρωπο. Μιλώντας με δικηγόρο έμαθα ότι είχα πέσει θύμα βιασμού. Παλεύω με κρίσεις πανικού.
Ένα από τα πράγματα που έχω συνειδητοποιήσει το τελευταίο διάστημα, μετά την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου, είναι ακριβώς η απεριόριστη δύναμη του παραδείγματος. Ότι για κάθε θύμα που μιλάει, υπάρχει άλλος ένας τραυματισμένος άνθρωπος που μπορεί για πρώτη φορά να βρει το θάρρος να μιλήσει και να ζητήσει δικαιοσύνη. Από την άχαρη, αν όχι χυδαία, συζήτηση για το διαβόητο «γιατί τώρα;» που ρωτούν διάφοροι χαρωποί παρατηρητές της κακοποίησης, αρχίσαμε σιγά σιγά να καταλαβαίνουμε ότι η αξία κάθε μαρτυρίας είναι μοναδική, διότι με κάθε στόμα που ανοίγει, ένας ακόμη άνθρωπος απλώνει το χέρι και σηκώνεται.
