Η σύγχρονη ιστορία των αγώνων γράφτηκε πριν από εμάς, συνεχίζει με εμάς και μετά από εμάς. Τα Εξάρχεια ως περιοχή προσπαθούν να διαρρήξουν τις ταξικές, ιδεολογικές, έμφυλες, εθνοτικές περιφράξεις της αστικής γεωγραφίας και να εδαφικοποιήσουν την αντίσταση. Μέσα από τους αγώνες μάθαμε πως δεν είμαστε μονάδες σκορπισμένες στο σύμπαν που παλεύουν για την επιβίωση τους άλλα μέλη κοινοτήτων που συζητούν και διεκδικούν συλλογικά.
Στα Εξάρχεια και όχι μόνο φτιάξαμε χώρους έξω από την κουλτούρα της εμπορευματοποίησης. Εδώ στήσαμε τα πρώτα οδοφράγματα στο Δεκέμβρη του 2008. Εδώ χτίσαμε ένα δίκτυο αυτοοργανωμένων και αλληλέγγυων καταλήψεων στέγασης προσφύγων και μεταναστ(ρι)ων, τη στιγμή που το κράτος και η Ευρώπη όρθωνε τείχη θανάτου και εγκλώβιζε χιλιάδες υποκείμενα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το κίνημα των προσφυγικών καταλήψεων αποτέλεσε κορυφαία στιγμή έμπρακτης αλληλεγγύης ,της αυτοοργάνωσης και του αντιφασισμού καταφέρνοντας μέσα σε έξι χρόνια να δώσει στέγη σε συνθήκες συνύπαρξης, γλωσσικής και πολιτισμικής ανταλλαγής, αλληλεκπαίδευσης σε χιλιάδες πρόσφυγες/ισσες. Γι’ αυτό και χτυπήθηκε άγρια από τον κρατικό μηχανισμό.
Οι εκκενώσεις καταλήψεων που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία διετία ήταν μια ακόμα έκφανση του σαδιστικού δόγματος αποτροπής και τιμωρίας της προσφυγιάς και παράλληλα εντάσσονται στην πάγια βούληση της εξουσίας να τσακίσει κάθε χωροταξικό υπόδειγμα μιας αλλιώτικης ζωής. Συνάδουν με την δημόσια διακηρυγμένη στρατηγική του gentrification, (κομμάτι της οποία είναι και η πρόθεση κατασκευής σταθμού μετρό στην πλατεία), όπου τα επιχειρηματικά συμφέροντα για να αναπτυχθούν σε όλη τους την ένταση προϋποθέτουν την όξυνση της καταστολής. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ και τα φονικά δίκυκλα της Αστυνομίας είναι φύλακες του ασύδοτου real estate που σταδιακά μετατρέπει τη γειτονιά σε απρόσιτη ζώνη για τους καταπιεσμένους με εξωφρενικά ενοίκια, συνεχόμενη τουριστικοποίηση και αποικιοποίηση των Εξαρχείων.
Εμείς, φτωχοί/ες, εργάτες/τριες, άνεργοι/ες και επισφαλείς, πρόσφυγες και μετανάστριες, θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αγωνίστριες/ες ενάντια στην εθνοπατριαρχική φαντασίωση των σιδηροφρακτων αποστειρωμένων πόλεων και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, βιώνουμε καθημερινά την απειλή και τον αποκλεισμό. Ξέρουμε ότι τους χαλάμε την εξίσωση του κέρδους και θέλουν να μας διώξουν. Ξέρουμε ότι έχουμε υποστεί πλήγματα, ότι μας ξερίζωσαν από τα συλλογικά μας σπίτια, ότι θέλουν να μας κλέψουν κάθε τετραγωνικό ελεύθερου χώρου, ότι γεμίσαμε τραύματα στα σώματα μας.
Όμως δεν έχουμε ξεχάσει πώς ακόμα και οι πιο μαύρες νύχτες φωτίζονται απ’ τη φλόγα που καίει μέσα μας, πως μικραίνει ο φόβος όταν στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλην, πώς να κάνουμε την επιθυμία μας δύναμη που χαράζει νέους ορίζοντες.
Δεν έχουμε πει ακόμα όλες μας τις λέξεις, δεν έχουμε τραγουδήσει όλα μας τα τραγούδια, δεν έχουμε χορέψει όλους τους χορούς. Η αντίσταση θα μοιάζει με γιορτή.
