Περί διεθνούς δικαίου και άλλων δαιμονίων

Γράφει η Δέσποινα Στούγιου

Επειδή οι καιροί είναι πονηροί και οι επιτήδειοι παραχαράκτες καραδοκούν στα λαγούμια τους -δίχως να τους προσφέρω πιστοποιητικά αντιρωσικής νομιμοφροσύνης- δηλώνω απερίφραστα. Είμαι κάθετα αντίθετη με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αντίθετη με την παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας αυτής και κάθε χώρας, είμαι αλληλέγγυα προς τον Ουκρανικό λαό που ως μια «σύγχρονη Ιφιγένεια» θυσιάζεται, παίγνιο των γεωπολιτικών συμφερόντων των κραταιών δυνάμεων, βιώνει το σκληρό και ανελέητο πρόσωπο του πολέμου, βιώνει την προσφυγιά, και την απαξία της ζωής.

Η τραγωδία αυτή ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένας «πολιτικός» – ηθοποιός όπως ο Ζελένσκι, που ευαγγελίζεται τη δημοκρατία και  την αυτοδιάθεση των λαών, έχει εκλεγεί με ένα σύστημα που κηρύσσει απαγορευμένα – παράνομα και αποκλείει, εξοβελίζοντάς τα από την πολιτική κονίστρα, το ΚΚ της Ουκρανίας και άλλους έντεκα πολιτικούς σχηματισμούς. Δημοκρατία κατά το δοκούν δηλαδή. Ο πολιτικός αυτός λοιπόν, με την ομιλία του στο Ελληνικό και στο Κυπριακό κυρίως κοινοβούλιο, αποδεικνύει περίτρανα,  ναρκισσευόμενος,  πόσο  υποκριτής είναι, όπως και ολόκληρος ο δυτικός κόσμος. Λέξη για την Κύπρο, που την κατάπιε φαίνεται η ιστορία σαν τον Ελπήνορα. Σιωπή αρυτίδωτη. Σαν να μην υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει κατοχή.  Σαν να μην ισχύουν εδώ οι κανόνες του διεθνούς δικαίου που σήμερα κουρελιάζονται στην Ουκρανία και δικαίως εγείρουν διεθνή κατακραυγή. Καμία αλληλεγγύη, καμία στήριξη στην ακρωτηριασμένη και ρημαγμένη Κύπρο.

Άλλωστε, κατά τον πρωθυπουργό μας αυτό δεν προσδοκούσαμε; Αλληλεγγύη και αρωγή σε περίπτωση παραβίασης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από τη γείτονα Τουρκία; Για να το υποστηρίξει όπως διατείνετο έσπευσε ασθμαίνοντας να αποστείλει πολεμικό υλικό. Και να λοιπόν η αποκάλυψη. Ο κύριος Ζελένσκι και οι συν αυτώ,  ΕΕ και ΗΠΑ, αναγορεύουν τον «απομονωμένο» Ερντογάν σε διαμεσολαβητή και ειρηνοποιό και την Τουρκία σε χώρα υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ιδεωδών, «λησμονώντας» και παρακάμπτοντας, ότι η ίδια είναι εισβολέας και κατακτητής, ξεχνώντας και αποσιωπώντας ότι διατηρεί ακόμα και μετά από σαράντα οκτώ χρόνια στρατό κατοχής στη Κύπρο, διαμελίζοντας την.

Ας μου εξηγήσει λοιπόν κάποιος, διότι το ισχνό νοητικό δυναμικό μου, αδυνατεί να αντιληφθεί και να αποκωδικοποιήσει τη διαφορά -τηρουμένων βέβαια των αναλογιών-, ανάμεσα στην εισβολή της  Ρωσίας στην Ουκρανία,  με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, υπάρχουν κανονιστικές αρχές που σαρκώνουν το διεθνές δίκαιο ή μόνο τα συμφέροντα των ισχυρών που το κάνουν να φαντάζει σαν την κλίνη του Προκρούστη;

Κύριε Ζελένσκι ντροπή λοιπόν να «κρύβεστε» κατά την προσφώνηση της Προέδρου της Κυπριακής δημοκρατίας και να λιποταχτείτε, αφήνοντας να υπονοηθεί ότι «έπεσε το σύστημα», γεγονός που δεν συνέβη σε κανένα άλλο κοινοβούλιο στο οποίο απευθυνθήκατε. Πόση υποκρισία λοιπόν και πώς μας σέρνουν στο άρμα τους όλους εμάς τους ευκολόπιστους πολίτες τα καλά τεχνουργημένα συμφέροντα των κρατούντων που μας διαβουκολούν, αφανίζοντας και εξανδραποδίζοντας λαούς.

Και ας καταγραφεί σαν πρόκα στο μυαλό η απύθμενη προσβολή που υπέστη ο ελληνικός λαός, όταν επετράπη σε εκπροσώπους του ναζιστικού τάγματος  Αζοφ, να απευθυνθούν στο Ελληνικό  Κοινοβουλίου.

Παρεμπιπτόντως, ας μας απαντήσουν οι εφοπλιστές μας αφού στεγνώσουν βέβαια  οι κοπετοί και οι οιμωγές των ΜΜΕ που ελέγχουν  για  τον χειμαζόμενο και τσακισμένο Ουκρανικό λαό, πως συνάδει ηθικά να μεταφέρουν  παράνομα πετρέλαιο από την Ρωσία. Τα χρυσία βέβαια δεν έχουν οσμή και ο πόλεμος διαχρονικά πεδίο εύκρατο για τους κερδοσκόπους.

Ακροτελεύτια ας δηλώσουμε αλληλέγγυοι στους Ουκρανούς πολίτες, που δεινοπαθούν, ας δηλώσουμε αλληλέγγυοι στα μικρά παιδιά που ρημάζεται η ζωή τους και αλέθονται τα όνειρά τους, που τραυματίζονται σωματικά και ψυχικά με τραύματα ανεπούλωτα. Ας τα πάρουμε στο σπίτι μας, ανάμεσα στα δικά μας παιδιά, στα σχολεία μας, στις γειτονιές μας, όπως άλλωστε οφείλουμε να πράξουμε για κάθε προσφυγική παιδική ψυχή. Είτε είναι πρόσφυγας πολέμου, είτε πείνας, φτώχειας και αποκλεισμών. Ας στηρίξουμε τις γυναίκες της Ουκρανίας που είδαν την ζωή τους να λεηλατείται και να κουρσεύεται, τα παιδιά τους να απειλούνται, τους συντρόφους τους να πεθαίνουν. Ας πάψουμε να είμαστε ρατσιστές και σεξιστές, χαριεντιζόμενοι με ευτελή φληναφήματα «αναμένοντας τις όμορφες δίμετρες Ουκρανές να ομορφύνουν τις ανιαρές ζωές μας». Ας συγκεντρώσουμε  χρήματα, και τρόφιμα για αυτούς και όταν τελειώσει ο πόλεμος και προσπαθήσουν να ξανασταθούν στα πόδια τους να προστρέξουμε όσοι μπορούμε  εθελοντές  στα σχολεία τους,  στις κοινωνικές δομές τους.

Τώρα που ο πόνος έγινε συνήθεια… Ποιος θ΄ ακουστεί στους κουφούς;
Για το μουγγό ποιος θα μιλήσει;

Γ.Χ. ΩΝΤΕΝ

*Η Δέσποινα Στούγιου είναι κτηνίατρος, παρασιτολόγος-εντομολόγος, με μεταπτυχιακό (Msc) στη Δημόσια Υγεία. Εργάζεται στο κτηνιατρικό κέντρο Αθηνών του ΥΠ.Α.Α.Τ.