Αλ. Ιωαννίδης: «Χρειάζεται καθημερινός αγώνας, ώστε να συνεχιστεί η πορεία προς το φως»

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Αλκίνοος, είναι ένας ξεχωριστός καλλιτέχνης. Κι ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Απ’ όποια πλευρά και αν το δεις. Είναι από εκείνους που μπορείς να εμπιστευτείς γιατί νιώθεις ότι δεν θα σε προδώσουν ποτέ. Πολύ σπάνιο αυτό, πάρα πολύ.

Τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου ο Αλκίνοος θα εμφανιστεί στο Κατράκειο, στη Νίκαια. Άχαστη συναυλία. Και για έναν επιπλέον λόγο: για την μπάντα που θα έχει μαζί του. Μετά τις σόλο εμφανίσεις του παίζει ξανά με μια ομάδα μουσικών σπουδαίων, με τους οποίους συνεργάστηκε πριν από 20 και βάλε χρόνια, όπως σημειώνει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος για την Εφημερίδα των Συντακτών.

Ονόματα-σοκ και δέος: Σταύρος Λάντσιας πιάνο και πλήκτρα. Μιλτιάδης Παπαστάμου ηλεκτρικό βιολί, μαντολίνο και φυσαρμόνικα, Γιώτης Κιουρτσόγλου ηλεκτρικό μπάσο και Μιχάλης Καπηλίδης τύμπανα.

• Πώς είναι που συναντηθήκατε μετά από τόσα χρόνια η ομάδα;

Παιδική χαρά! Η μεγαλύτερη χαρά που πήρα συναυλιακά εδώ και αρκετά χρόνια!

• Αναμενόμενο…

Για να είμαι ειλικρινής, δεν το περίμενα. Απεχθάνομαι τα reunions και τις επετείους. Το λαχταρούσα, αλλά είχα και έναν φόβο για το «αναμνηστικό» της υπόθεσης. Ομως, η επανένωση αυτή δεν μας πήγε στο παρελθόν αλλά σε ένα γιορτινό παρόν.

• Δεν κοιτάτε πίσω;

Είναι τόσο το ταλέντο τους και η ψυχή τους, που δεν μπορείς να κοιτάξεις πίσω. Ζεις το εδώ και τώρα σαν να είναι πρώτη φορά. Βγαίνουμε στη σκηνή, σε μια εποχή γεμάτη προβλήματα, και γιορτάζουμε!

• Πόσο έχεις αλλάξει από τότε;

Παλιά ήμουν πιο χαμένος. Οχι ότι δεν είμαι πια, όμως τώρα αισθάνομαι πιο κοντά στο κέντρο μου.

• Και το κοινό;

Αλλαξε και το κοινό. Κοιτάζω τους ακροατές και ξέρω πως όλοι θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι της ζωής μου. Ταλαιπωρήθηκα, αλλά τους συνάντησα.

• Εσύ βέβαια κάνεις και πολλές σόλο συναυλίες...

Το σόλο είναι σαν να οδηγείς μηχανή. Ελίσσεσαι ευκίνητα, αλλάζεις δρόμο χωρίς δεύτερη σκέψη, διαλέγεις την ταχύτητα ανάλογα με τις συνθήκες και τη διάθεσή σου. Με την μπάντα είναι σαν να οδηγείς αυτοκίνητο γεμάτο με φίλους. Είσαι πιο δυσκίνητος, αλλά και πιο ασφαλής. Μοιράζεσαι το ταξίδι. Κι όποτε χρειαστεί, δίνεις το τιμόνι σε κάποιον άλλο από την παρέα. Ολη μου τη ζωή, την καλλιτεχνική αλλά και την προσωπική, πηγαινοέρχομαι από τον έναν τρόπο στον άλλο. Τους χρειάζομαι εξίσου.

• Ποιος είναι ο εφιάλτης ενός καλλιτέχνη, ενός μουσικού;

Η αδυναμία να μοιραστείς αυτό που κρατάς πολύτιμο. Είτε γιατί αδυνατείς να το κάνεις ο ίδιος, είτε γιατί δεν το θέλουν οι άλλοι, είτε γιατί οι συνθήκες της εποχής δεν ευνοούν τη μοιρασιά με τον τρόπο που εσύ την αντιλαμβάνεσαι. Αν θες πάντως να μιλήσουμε κυριολεκτικά, δεν είχα ποτέ μουσικούς εφιάλτες, ενώ είχα θεατρικούς, ακόμα και χρόνια μετά που σταμάτησα το θέατρο.

• Τι έβλεπες δηλαδή;

Εβλεπα πως βγαίνω στη σκηνή και δεν ξέρω ούτε τα λόγια μου ούτε το έργο. Χαίρομαι πια να γράφω καμιά φορά μουσική για το θέατρο. Φέρνει αυτούς τους δύο κόσμους κοντά χωρίς εφιάλτες.

• Διαβάσαμε μια κοινή συνέντευξή σου με τον ράπερ Bloody Hauk. Πώς σου φαίνεται ο κόσμος του ελληνικού χιπ χοπ;

Ασχολούμαι εντατικά με την ηλεκτρονική μουσική τα τελευταία χρόνια, παρ’ όλο που δεν έχω εκδώσει ακόμα υλικό. Μέσα από την ακρόαση των διαφορετικών εκδοχών της, από τις πιο πειραματικές ώς τις πιο mainstream, αναπόφευκτα άκουσα και χιπ χοπ.

• Και;

Προσπαθώ να το καταλάβω. Μας επιστρέφει στον στίχο, όποτε βέβαια ο στίχος έχει κάτι αληθινό να πει. Πρόκειται για ένα αρκετά ευρύ πεδίο. Οι περισσότεροι αρκούνται στην επιφανειακή αναπαραγωγή ενός ύφους που τυχαίνει τώρα να είναι της μόδας, χωρίς να πηγάζει από μέσα τους. Κάποιοι άλλοι το χρησιμοποιούν σαν μέσο για να εκφράσουν κάτι βαθιά δικό τους. Αυτοί οι λίγοι, που έχουν χαρακτήρα και που δεν αρκούνται στο ύφος, έχουν κάτι να μας πουν.

• Και;

Αλλοι το κάνουν από μια βαθιά δική τους ανάγκη, άλλοι για τα φράγκα και τη δόξα (πράγματα για τα οποία η νέα γενιά δεν έχει καμιά ενοχή), άλλοι για να υπηρετήσουν υψηλότερες αξίες, όπως για παράδειγμα οι Social Waste, που είναι υπέροχοι άνθρωποι.

• Οι Social Waste έχουν εξαιρετικό πολιτικό στίχο. Οι New York Times, μια και το έφερε ο λόγος, έκαναν λόγο για σαπίλα στο ελληνικό κράτος…

Καλοσύνη τους, αλλά δεν νομίζω πως περιμέναμε τους NY Times να μας το ανακοινώσουν… Το ζούμε καθημερινά οι ίδιοι και ξέρουμε πού οδηγεί όλο αυτό, όσο κι αν εθελοτυφλούμε.

• Είναι δημοκρατική χώρα η Ελλάδα σήμερα;

Η δημοκρατία, όπως και η ελευθερία, είναι περισσότερο μια δύσκολη, απαιτητική διαδρομή προς τα εκεί, παρά ένα σημείο που το φτάνεις και ξενοιάζεις. Το κακό είναι πως τελευταίως απομακρυνόμαστε από τις αξίες αυτές με μεγάλες ταχύτητες. Και αν, όπως λένε κάποιοι, είμαστε στον σωστό δρόμο, τον τρέχουμε σίγουρα ανάποδα.

• Σε τι φάση ζούμε, αλήθεια; Γυναικοκτονίες ένα σωρό, ζήτημα με τις αμβλώσεις, συνέδρια γονιμότητας κ.ά.

Αν και απέχουμε πολύ από το ιδεατό, μέσα στους αιώνες γίνονται συνεχώς βήματα προς το καλό της ανθρώπινης κοινωνίας. Καμία κατάκτηση όμως δεν είναι μόνιμη. Λίγο να χαλαρώσεις, το σκοτάδι επιστρέφει. Χρειάζεται καθημερινός αγώνας από όλους, προσωπικός και συλλογικός, ώστε να συνεχιστεί η αργή πορεία προς το φως. Βιώνουμε σήμερα ένα πισωγύρισμα που ελπίζω πως είναι προσωρινό.

• Τι μπορούμε να κάνουμε;

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα λυθούν όλα κατά τη διάρκεια της μικρής ζωής μας. Ούτε πως θα λυθούν χωρίς ασταμάτητο αγώνα. Ενώ ζούμε στην ιλιγγιώδη περίοδο της τεχνολογικής επανάστασης, βρισκόμαστε ακόμα στην προϊστορία της ανθρωπότητας. Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι εξαιρετικά πρόσφατος κι έχει πολύ δρόμο μπροστά του, κι ας αρεσκόμαστε εμείς να νομίζουμε πως αποτελούμε την κορωνίδα του. Ισως κάποτε, αν επιβιώσει το αυτοκαταστροφικό μας είδος, οι πιο εξελιγμένοι μας απόγονοι να λένε για μας με περιφρόνηση: Αυτοί σκότωναν ζώα και τα έτρωγαν! Ασε που σκότωναν και ο ένας τον άλλον.

• Οι φράχτες στα σύνορα μας προφυλάσσουν τελικά;

Φοβάμαι πως με τους ίδιους φράχτες θα μας κρατήσουν κλεισμένους μέσα όποτε χρειαστεί να φύγουμε, πράγμα διόλου απίθανο. «Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω».

• Και οι Σταγιάτες; Αλλος αγώνας κι εδώ;

Ο αγώνας για το νερό είναι παγκόσμιος και θα μας απασχολεί όλο και περισσότερο στα χρόνια που έρχονται. Οι Σταγιάτες, ένα χωριό ελαχίστων κατοίκων, πληρώνοντας τεράστιο κόστος κάνουν το χρέος τους. Αντιστέκονται στη χυδαιότητα, στην αρπαχτή και στην ασχήμια, για τη φύση, τον πολιτισμό και την αξιοπρέπεια.

• Αν το κάναμε όλοι αυτό;

Αν το κάναμε όλοι, θα ζούσαμε σε έναν άλλο κόσμο.

• Κλείνοντας: Ποια είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ένας καλλιτέχνης;

Να γίνει ρόλος. Να ξυπνάει το πρωί και να φοράει το κοστούμι του εαυτού του.

• Φοβάσαι -στη μουσική- μεγαλώνοντας; Υπάρχει κάτι που σε αγχώνει;

Τίποτα δεν με αγχώνει στη μουσική. Κουράζομαι καμιά φορά ακούγοντας ανοησίες, βλέπω συχνά με περιέργεια τη «γηπεδοποίηση» της «καλής» μουσικής, όμως έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στο τραγούδι και στην επιβίωσή του. Δεν είναι μια πολυτέλεια, είναι μια βασική ανάγκη του ανθρώπου. Η ανάσα της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες. Ξέρει να τα βγάζει πέρα.

---

Info

Αλκίνοος Ιωαννίδης

«Εκτός τόπου και χρόνου»

19 Σεπτεμβρίου 2022, Νίκαια, Κατράκειο Θέατρο.

• Σταύρος Λάντσιας: πιάνο, πλήκτρα
• Μιλτιάδης Παπαστάμου: ηλεκτρικό βιολί, μαντολίνο, φυσαρμόνικα
• Γιώτης Κιουρτσόγλου: ηλεκτρικό μπάσο, άταστο ηλεκτρικό μπάσο,
• Μιχάλης Καπηλίδης: τύμπανα
• Αλκίνοος Ιωαννίδης: ηλεκτρική κιθάρα, φωνή
• Ηχοληψία: Βαγγέλης Λάππας, Βασίλης Δρούγκας
• Σχεδιασμός φωτισμών: Alex Hills

Εισιτήρια: www.viva.gr