Δ. Μυστακίδης στη ROSA: «Με εμπνέει η φλόγα στα νέα παιδιά που επιμένουν να ονειρεύονται»

Με αφορμή τις εμφανίσεις του στο «Σταυρό του Νότου», ο Δημήτρης Μυστακίδης μιλάει στο rosa.gr για τη σχέση της σημερινής κυβέρνησης με τον πολιτισμό, την έμφυλη βία, το φοιτητικό κίνημα, τη Θεσσαλονίκη και την επόμενη μέρα για τη κοινωνία μας συνολικά.

Σε τι φάση σε βρίσκουμε μουσικά;

Βρίσκομαι σε φάση προετοιμασίας για τον Σταύρο του Νότου που θα είμαι τις Παρασκευές του Φλεβάρη με καινούργια μπάντα και καινούργιο υλικό από τον δίσκο μου «Μόρσο» που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο.

Το ρεμπέτικο χάνεται ή μπορεί να κρατηθεί ζωντανό, να ανανεώνεται;

Ούτε χάνεται ούτε πρόκειται να χαθεί. Έχει τόσο μεγάλη αντικειμενική καλλιτεχνική αξία και τόσο μεγάλη διασπορά σε όλη την κοινωνία που είναι αδύνατον να χαθεί.

Πόσο ενδιαφέρει την κυβέρνηση ο πολιτισμός, η μουσική; Ποια είναι η γνώμη σου;

Νομίζω ότι καμία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να νοιάζεται πραγματικά για τον πολιτισμό. Και είναι ξεκάθαρη η θέση τους αλλά και οι πράξεις τους ως προς αυτό. Δεν είναι καθόλου μακριά η εποχή που οι μουσικοί, αλλά και οι καλλιτέχνες γενικότερα, αντιμετωπίστηκαν σαν μια «περιττή» και επιζήμια κοινωνική ομάδα και μιλάω φυσικά για την περίοδο του εγκλεισμού. Όπως επίσης με το περιβόητο πρόσφατο προεδρικό διάταγμα όπου οι καλλιτεχνικές σπουδές στην ουσία θεωρούνται τίποτα!

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποιοι θεσμικοί παράγοντες που προσπαθούν μέσα στο γενικότερο αρνητικό περιβάλλον να βοηθήσουν όσο τους επιτρέπεται.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και η μουσική βιομηχανία παίζουν ένα πολύ ύπουλο παιχνίδι κατεβάζοντας συνεχώς τον πήχη της αισθητικής

Πως βλέπεις το κίνημα #MeToo; Υπάρχει πράγματι μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σε θέματα έμφυλης βίας;

Οι θαρραλέες ενέργειες μιας μικρής ομάδας γυναικών ανέδειξαν ένα πρόβλημα που υπάρχει πάρα πολύ καιρό στην κοινωνία μας. Δεν μπορείς να λύσεις κανένα πρόβλημα εάν δεν το δεις και δεν το κατανοήσεις. Νομίζω ότι όλη αυτή η κίνηση έφερε αποτελέσματα και όντως η κοινωνία δείχνει να έχει κατανοήσει το πρόβλημα και να κάνει κινήσεις για να το αντιμετωπίσει. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία σαφώς μπορεί να συμβαίνουν και ακρότητες αλλά είναι και αυτό ένα από τα ζητούμενα σε αυτή τη διαδικασία. Να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος στις πραγματικές του διαστάσεις και να αποφύγουμε τις υπερβολές.

Έχεις εκφράσει πολλές φορές τη στήριξή σου στο φοιτητικό κίνημα. Ποιες είναι οι προκλήσεις των νέων παιδιών σήμερα; Τι πρέπει να ξεπεράσει μία γενιά που πέρασε την εφηβεία και τα πρώτα ενήλικα χρόνια της μέσα στην οικονομική κρίση;

Αυτά τα παιδιά ενηλικιώνονται μέσα σε ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον από όλες τις απόψεις. Και οικονομικά και πολιτικά αλλά κυρίως αισθητικά. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και η μουσική βιομηχανία παίζουν ένα πολύ ύπουλο παιχνίδι κατεβάζοντας συνεχώς τον πήχη της αισθητικής. Αυτό αλλοιώνει την κριτική σκέψη και σε συνδυασμό με την συνεχή υποβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας οδηγεί σε ένα εκρηκτικό μείγμα απάθειας και παραίτησης. Μέσα στο φοιτητικό κίνημα λάμπουν οι μοναδικές φωτιές αντίστασης σε αυτή την κατηφόρα. Νομίζω ότι πρωταρχικός στόχος είναι να διαφυλαχθεί η αισθητική και το δημοκρατικό αλλά και αγωνιστικό φρόνημα μέσα από συλλογικότητες που έχουν ακόμη αντανακλαστικά και αντιδρούν σε αυτό που συμβαίνει.

Πριν δέκα μήνες περίπου είχαμε στην Αθήνα, στα Προπύλαια, τη συναυλία Ειρήνης για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Τι έχει συμβεί από τότε και το κίνημα έχει σιγήσει;

Θεωρώ ότι ήταν κινήσεις εν θερμώ. Όταν ένα κίνημα δεν λειτουργεί συνειδητά σε όλες του τις εκφάνσεις, ξεφουσκώνει πολύ γρήγορα. Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει ότι τα περισσότερα κινήματα σβήνουν από κούραση. Η πλευρά που αδικεί πάντα έχει μεγαλύτερες αντοχές. Μέχρι φυσικά να γίνει η έκπληξη…

Ο μόνος τρόπος για να πάμε παρακάτω είναι η αλληλεγγύη και το πραγματικό ενδιαφέρον για ό,τι συμβαίνει δίπλα μας

Τι σε πονάει και τι σε εμπνέει στη Θεσσαλονίκη;

Η Θεσσαλονίκη ιστορικά έχει ένα τεράστιο συντηρητικό πυρήνα που αντιδρά σε οποιαδήποτε αλλαγή προκειμένου να διαφυλάξει τα συμφέροντα της. Αυτό σε συνδυασμό με την μεγάλη φτωχοποίηση που έχει υποστεί και την έλλειψη πραγματικής παιδείας έχει μετατοπίσει μεγάλες κοινωνικές ομάδες προς τα δεξιά. Περιοχές που άλλοτε ήταν εργατοσυνοικίες με έντονα δημοκρατικά χαρακτηριστικά τώρα έχουν «μαυρίσει» κυρίως από απόγνωση και διαμαρτυρία. Αλλά η μαυρίλα παραμένει μαυρίλα. Αυτό με πονάει. Αυτό που με εμπνέει είναι κάτι στιγμές όπως η συναυλία στα γρασίδια της Φιλοσοφικής τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε που βλέπεις και την άλλη μεριά αλλά και την φλόγα στα νέα παιδιά που επιμένουν να ονειρεύονται και να διεκδικούν μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Πως θα πάμε παρακάτω; Σαν κοινωνία, σαν συλλογική οντότητα; Υπάρχουν ακόμη όνειρα ή χαμηλώνουμε συνεχώς τον πήχη;

Ο μόνος τρόπος για να πάμε παρακάτω είναι η αλληλεγγύη και το πραγματικό ενδιαφέρον για ό,τι συμβαίνει δίπλα μας. Οι συλλογικότητες είναι ένα όχημα για να συμβεί αυτό φτάνει να λειτουργούν με όραμα και χωρίς αγκυλώσεις. Πρέπει να «διαβάζουμε» τις αλλαγές που συμβαίνουν και να έχουμε γρήγορα αντανακλαστικά. Μόνο με το συλλογικό συμφέρον μπορούμε να πετύχουμε και την ατομική πρόοδο. Τα όνειρα ξέρετε είναι πιο μεταδοτικά από οποιονδήποτε ιό. Φτάνει να τα μοιραστούμε με τους διπλανούς μας και να νοιαστούμε και για τα δικά τους.

Αυτό που με εμπνέει είναι κάτι στιγμές όπως η συναυλία στα γρασίδια της Φιλοσοφικής τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε (…) αλλά και την φλόγα στα νέα παιδιά που επιμένουν να ονειρεύονται και να διεκδικούν μια πιο δίκαιη κοινωνία