Νεφέλη Φασούλη: «Ο καλλιτέχνης που έχει συνειδητοποιήσει τον κοινωνικό του ρόλο δημιουργεί αστέρια σε σκοτεινό ουρανό»
Η Νεφέλη ήρθε για να μείνει. Όπως και πολλά από τα παιδιά της γενιάς της, οι έφηβοι της κρίσης, οι νέοι της πανδημίας, οι 20κάτι που τώρα αποκτούν εικόνα και φωνή. Ας ακούσουμε προσεκτικά τι έχουν να μας πουν.
Την Τετάρτη το μεσημεράκι και ενόψει της παρουσίασης του πρώτου της δίσκου, κατηφόρισα στον Νέο Κόσμο για έναν καφέ με τη Νεφέλη Φασούλη, γεμάτη χαρά αλλά και περιέργεια να γνωρίσω τον κόσμο της. Μια ανερχόμενη σταρ που έχει κάνει ήδη μεγάλη αίσθηση, ένα πολύ γλυκό και προσιτό κορίτσι 26 ετών. Μια καλλιτέχνης με υπέροχη φωνή, μεγάλο ενθουσιασμό, φρέσκια ματιά και υπέροχη διάθεση. Ένα πλάσμα που ακροβατεί δημιουργικά μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Ένα παιδί της Νομικής που ευτυχώς την κέρδισε το τραγούδι.
Η Νεφέλη ήρθε για να μείνει. Όπως και πολλά από τα παιδιά της γενιάς της, οι έφηβοι της κρίσης, οι νέοι της πανδημίας, οι 20κάτι που τώρα αποκτούν εικόνα και φωνή. Ας ακούσουμε προσεκτικά τι έχουν να μας πουν.
Θα ήθελες να μας παρουσιάσεις τον κόσμο της Νεφέλης Φασούλη; Ποια είναι η διαδρομή σου ως τώρα;
Εγώ στην ουσία από τότε που ενηλικιώθηκα κάνω μουσική. Στην αρχή ξεκίνησε σαν χόμπι, αλλά μέρα με τη μέρα έγινε η ζωή μου, το επάγγελμά μου, η καλλιτεχνική μου φύση, ο κόσμος μου. Ξεκίνησα με την κλασσική εκπαίδευση όπως όλοι, με τις σπουδές στο ωδείο, αλλά κάποια στιγμή εκεί γύρω στην εφηβεία διαφοροποιήθηκα, όχι μόνο τα παράτησα, αλλά μου βγήκε και απέχθεια. Με θυμάμαι να φεύγω από το μάθημα και να μετράω αντίστροφα τις έξι μέρες ελευθερίας μου μέχρι το επόμενο. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι τραγουδάω καλά και ότι έχω ανάγκη να εμφανίζομαι μπροστά στον κόσμο, αρχικά στις γιορτές του σχολείου, σταδιακά σε διάφορα φεστιβάλ, διαγωνισμούς, όπου υπήρχε ευκαιρία να εμφανιστώ, έστελνα. Τότε δεν το συνειδητοποιούσα, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι το κυνηγούσα, παρόλο που νόμιζα ότι απλά προέκυψε. Δεν προέκυψε, μάλλον υποσυνείδητα το ήθελα πολύ και μου βγήκε σε καλό.
Αρχικά ξεκίνησα να δουλεύω με τον Βασίλη τον Καζούλη, τον άνθρωπο που με ανακάλυψε και του το χρωστάω αυτό που ζω τώρα, συνέχισα με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, μετά με τον Νίκο Πλατύραχο και τώρα είμαι στη φάση που γνωρίζετε όλοι.
Είναι μια σχετικά μικρή αλλά αρκετά πυκνή διαδρομή. Αυτό που διακρίνω εγώ, και από τη σκηνική σου παρουσία αλλά και τώρα που σε γνωρίζω από κοντά, είναι ένας τρομερός ενθουσιασμός για τη δουλειά σου. Με την πολύ θετική έννοια του όρου, αν μου επιτρέπεις, νιώθω ότι είσαι μια πολύ ωραία ερασιτέχνιδα.
Εμένα ποτέ κανείς στην οικογένεια μου δεν μου είπε ‘’εσύ τραγουδάς’’, ποτέ δεν με πήρε από το χεράκι κάποιος που πίστευε ότι έχω ωραία φωνή, δεν ήταν προγραμματισμένο κάτι τέτοιο. Μόνη μου βρήκα αυτή τη διέξοδο και απλά δεν μου τη στέρησε κανείς. Ίσως αυτό να είναι και ο λόγος που, τουλάχιστον προς το παρόν, έχω τόσο υγιή σχέση με την τέχνη μου, την αγάπησα και τη διεκδίκησα και κανένας δεν μου τη φόρεσε με το στανιό. Ό,τι κάνω το κάνω πολύ συνειδητά και με πολλή χαρά, γι’ αυτό και είμαι τόσο ενθουσιώδης. Στο κάτω κάτω, είναι ένα δύσκολο επάγγελμα και όλη αυτή η υποτιθέμενη δόξα και τα φώτα που τραβάνε κάποια παιδιά στο τραγούδι, τουλάχιστο για εμένα κατατάσσονται στα αρνητικά του επαγγέλματος και ως ένα σημείο κουβαλάω σαν βραχνά όλο αυτό το κομμάτι που πλαισιώνει το κομμάτι της τέχνης μας αυτής καθαυτής.
Αυτό που καταλαβαίνω απ’ όλη την ως τώρα συζήτησή μας είναι ότι το συναδελφικό κλίμα που έχεις αντιμετωπίσει είναι καλό.
Πολύ. Έχω ακούσει, βέβαια, πολλές άσχημες ιστορίες, αλλά αφενός τίποτα από αυτά δεν επιβεβαιώνεται και αφετέρου εγώ προσωπικά δεν έχω συναντήσει τίποτα άσχημο ή περίεργο. Πολλή αλληλεγγύη, κυρίως ανάμεσα στους νέους συναδέλφους, που αλληλοστηριζόμαστε και αλληλοθαυμαζόμαστε. Να χτυπήσω ξύλο, λοιπόν, δεν είχα κάποιο κακό βίωμα, ούτε, όμως, ζω σε κάποιο σύννεφο πιστεύοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Δυστυχώς όλοι οι καλλιτέχνες με εμπειρία και μακρά πορεία στον χώρο έχουν να μου μεταφέρουν άσχημες ιστορίες και είμαι σίγουρη ότι κι εγώ θα φτάσω κάποια στιγμή να έχω πολλά να πω. Αλλά ευτυχώς όλα ακόμα είναι ροζ.
Όπως γίνεται φανερό από το άλμπουμ που βγάλατε με τον Φοίβο, μπορείς να τραγουδήσεις τα πάντα και μάλλον ακούς και τα πάντα, νιώθω μια πολυσυλλεκτικότητα.
Από εκεί νομίζω ότι ξεκινάς στην ουσία να τραγουδάς, πρώτα έρχεται το αφτί. Πάντα έτσι ήμουν, άκουγα ότι υπήρχε και αν έχω κάτι ξεχωριστό να προσφέρω είναι αυτό, ότι μπορώ με τον ίδιο υπερβάλλοντα ζήλο να τραγουδήσω όλα τα είδη και να τα αισθανθώ, όχι απλά να τα πω ωραία, ταυτίζομαι με όλα.
Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που έχουν υπάρξει οι φάροι σου, τα πρότυπά σου;
Ναι, στο είδους του βέβαια ο καθένας. Αγαπάω πάρα πολύ φωνές όπως της Ελένης Βιτάλη, και τη Χαρούλα Αλεξίου, εννοείται, ειδικά όμως στη Βιτάλη έχω μια έξτρα αδυναμία που αφορά το συνθετικό και στιχουργικό κομμάτι. Έχει γράψει πράγματα που ήθελα να τα είχα πει εγώ και δεν έχω καταφέρει να βρω τις λέξεις και ούτε πρόκειται, είναι σαν να εκφράζει όλες τις αγωνίες και τις σκέψεις μου. Αγαπάω επίσης πολύ τη φιλοσοφία γύρω από τη στιχουργική του Μανόλη Ρασούλη. Τώρα για τον Φοίβο, καλώς ή κακώς, δεν μπορώ να πω ότι δεν ήμουν μεγάλη φαν του πριν γνωριστούμε, αυτού του είδους την τραγουδοποιία, την ειλικρινή και ποιητική την αγαπάω πάρα πολύ. Μαζί με όλα, θα προσθέσω και το πολιτικό τραγούδι, αγαπάω πολύ τη Μαρία Δημητριάδη, ο δίσκος της με τον Μικρούτσικο ίσως να είναι ότι έχω ακούσει πιο πολλές φορές φέτος στο spotify. Με συγκινεί πολύ, είναι κι αυτό ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Γενικά, μου αρέσουν τα τραγούδια που έχουν κάτι να πουν και τώρα που φτιάχνω το πρόγραμμά μου και βασανίζομαι μέχρι να καταλήξω κάπου, θέλω όλα μου τα τραγούδια να έχουν βάθος και νιώθω μια στέρηση όταν δεν είναι όλα τα κομμάτια εξίσου βαθιά.
Κατά κάποιον τρόπο μου απαντάς και σε μια επόμενη ερώτηση, αν νιώθεις τραγουδίστρια ή ερμηνεύτρια.
Ανάλογα το τι τραγουδάω και πού. Προσπαθώ οι συναυλίες και οι καλλιτεχνικές μου εμφανίσεις να είναι ως επί το πλείστον ερμηνευτικές, να αποδίδω και τη μουσική, αλλά κυρίως τον στίχο και ο ακροατής να τον καταλαβαίνει και να φεύγει από εκεί με έναν προβληματισμό, αυτό είναι το όνειρο μου. Αλλά έχει χρειαστεί να κάνω δουλειά τραγουδίστριας ουκ ολίγες φορές, είναι και ο βιοπορισμός στη μέση. Γι’ αυτό και θες το δικό σου ρεπερτόριο, γιατί θες να πεις αυτά που σε καίνε και οι άλλοι να τα συνδέσουν με το πρόσωπό σου.
Κλασική ερώτηση: πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Φοίβο;
Κλασική, αλλά ποτέ δεν τη βαριέμαι. Ξέρεις, ο Φοίβος είναι έκπληξη. Ενώ τον ξέρω τόσα χρόνια, κάθε φορά μου βγάζει κι άλλον εαυτό. Έχει κι αυτός πολλούς διαφορετικούς κόσμους, γι’ αυτό πιστεύω ότι έχουμε αυτή τη χημεία και αυτή τη σύνδεση. Εγώ υπήρξα πολύ εμμονική μαζί του ως έφηβη, το λέω και γελάω και το χειρότερο είναι ότι έρχονται άνθρωποι από τον κύκλο μου και μου το επιβεβαιώνουν. ‘’Θυμάσαι τότε που μας έλεγες ότι υπάρχει ο Φοίβος και δεν υπάρχουν άλλοι;’’ (γέλια). Πριν συνεργαστούμε τον είχα δει άπειρες φορές, όπως και όλη μου την μπάντα, οπότε ήταν κάπως περίεργο, ήταν σαν να τους ξέρω και σαν να ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα δουλέψω μαζί τους. Ίσως είναι από τις λίγες περιπτώσεις που δεν έχω απομυθοποιήσει τίποτα γνωρίζοντάς τον στη συνέχεια κι αυτό είναι ευτυχία. Ο Φοίβος είναι αυτό που νομίζεις μέσα από τα τραγούδια και πολλά περισσότερα. Είναι σπουδαίος καλλιτέχνης, σπουδαίος άνθρωπος, με έχει υποστηρίξει όσο κανείς στα πρώτα μου βήματα και έχει πολύ ειλικρινή πόθο να σε δει να γίνεσαι καλύτερος και να σε καμαρώνει. Είναι ο φάρος μου, το φως στο σκοτάδι, δεν θα ήθελα να σβήσει και ούτε πρόκειται. Του χρωστάω πολλά και τον αγαπώ πολύ.
Η γενιά που είμαστε τώρα κοντά στα 30, όλοι από μια κρίση προερχόμαστε ως έφηβοι, όλοι μπήκαμε στη δουλειά όταν ήταν ήδη διαλυμένη σε σχέση με τα δεδομένα πριν το 2008 κι αυτό διαμόρφωσε τη συμπεριφορά μας αλλά και το ρεπερτόριο.
Επίσης, πολλές φορές αυτό που έχουν κάποιοι άνθρωποι, να είναι προσγειωμένοι και να μη φθείρονται οφείλεται στο ότι οι ίδιοι είναι γεμάτοι μέσα τους. Συνήθως το μπλαζέ και το τουπέ το βλέπεις σε ανθρώπους που κάτι τους λείπει, κάτι μέσα τους δεν έχει δικαιωθεί, δεν τους ήρθαν τα πράγματα όπως ήθελαν ή δεν είπαν αυτά που ήθελαν να πουν. Ο Φοίβος είναι ένας πολύ ολοκληρωμένος καλλιτέχνης σε όλες του τις εκφάνσεις και λέει όλα όσα θέλει να πει με υπέροχο τρόπο.
Πώς αντιμετωπίζεις την πρόκληση της αναγνωρισιμότητας;
Αγχώνομαι πάρα πάρα πολύ. (γέλια) Έχω μεγαλώσει μαθαίνοντας να κρατώ μικρό καλάθι, σε βαθμό που έχει αρνητική επίδραση επάνω μου, έχω πολλές ανασφάλειες. Δε νιώθω ότι ήρθε η ώρα να κατακτήσω το ελληνικό πεντάγραμμο σε αυτή τη φάση, αντίθετα σκέφτομαι ‘’γιατί έχουν κλείσει άνθρωποι να έρθουν να με δουν, τι θα παίξω, είναι μεγάλη ευθύνη, θα τα καταφέρω; ’’. Έτσι είμαι δυστυχώς και δεν το περίμενα τόσο πολύ, με περίμενα πολύ πιο δυναμική. Οπότε μου αρέσει να πηγαίνει αργά το όλο πράγμα. Ευτυχώς, όσον αφορά τον δίσκο δεν έχει γίνει καθόλου απότομα, νομίζω ότι τον δίσκο τον έχουν αγαπήσει άνθρωποι που θέλω να τον αγαπήσουν. Όλα έρχονται πολύ ωραία προς το παρόν, παρόλα αυτά έχω το βάρος της ευθύνης ότι ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες του κοινού. Πιστεύω πως αν κάνω ακόμα δυο τρία live και νιώσω ότι έχει κουμπώσει όλο αυτό το πράγμα, ότι ρολάρει το πρόγραμμα, θα πάει καλύτερα. Αλλά τώρα που είναι το πρώτο live, με βλέπεις λίγο αγχωμένη. Θα ήταν ωραίο να ήμουν λίγο πιο ανέμελη. Το κατακτάς κι αυτό. Είναι απάτητο έδαφος για έμενα οι προσωπικές δουλειές και συναυλίες, έχω μάθει να είμαι πάντα με άλλους στη σκηνή και να τραγουδώ το δικό τους ρεπερτόριο.
Ανήκεις σε μια γενιά νέων, εξαιρετικών τραγουδιστών που έχουν αρχίσει να κάνουν αίσθηση τα τελευταία χρόνια και, όπως δείχνουν τα πράγματα, έχουν πολλά να πουν, όχι μόνο ερμηνευτικά. Παρόλα αυτά η μπίλια σας έκατσε σε μια εποχή διόλου εύκολη, δυο χρόνια τώρα είμαστε με νεκρά ταχύτητα. Ποιο ήταν το βίωμα σου με την πανδημία και πόσο σε δυσκόλεψε στην καλλιτεχνική σου ανάδυση;
Την περίοδο της πρώτης καραντίνας έπαθα black out. Δεν υπήρξα καθόλου δημιουργική, έβλεπα όλη μέρα πράγματα στο ίντερνετ. Με βλέπεις, είμαι άνθρωπος που λειτουργώ μόνο κάτω από πίεση, αλλιώς τεμπελιά, χαλαρά. Στη δεύτερη καραντίνα ο Φοίβος με πήρε από το χέρι με τα τραγούδια έτοιμα για ηχογράφηση και αυτό με κράτησε με κάποιον τρόπο, ο δίσκος είναι ένα κέρδος μου από την καραντίνα. Επιπλέον, γενικά σε αυτό που λες για τους νέους καλλιτέχνες, είναι παιδιά με συναίσθηση κι αυτό θεωρώ ότι οφείλεται σε αυτή τη δυσκολία, άμα μαθαίναμε σε στρωτή δουλειά και καλά λεφτά δεν θα ήταν το ίδιο. Ίσως αν υπήρχε ακόμα εύκολος δρόμος, πολλοί από εμάς θα τον ακολουθούσαμε και δεν είναι κατακριτέο. Όμως, η γενιά που είμαστε τώρα κοντά στα 30, όλοι από μια κρίση προερχόμαστε ως έφηβοι, όλοι μπήκαμε στη δουλειά όταν ήταν ήδη διαλυμένη σε σχέση με τα δεδομένα πριν το 2008 κι αυτό διαμόρφωσε τη συμπεριφορά μας αλλά και το ρεπερτόριο. Δεν είναι αλήθεια ότι δε γράφονται πια τραγούδια που αφορούν την επικαιρότητα, υπάρχουν πολλά κομμάτια που σε χτυπάνε στην καρδιά για όσα ζούμε. Ανυπομονώ να δω σπουδαία πράγματα και πιστεύω ότι από την καραντίνα θα ξεχυθεί ποταμός, δεν θα ξέρουμε πού να πρωτοπάμε (γέλια).
Το να χρησιμοποιεί κάποιος την εξουσία του με σκοπό να σε τραυματίσει μου έχει συμβεί στο σχολείο, στο φροντιστήριο, παντού.
Το αρνητικό της πανδημίας, για εμένα τουλάχιστον είναι ότι περιόρισε τις εμφανίσεις μου, θα είχα παίξει περισσότερο ζωντανά, μου στέρησε εμπειρία, βάλε και το συνεπακόλουθο ζόρι στο βιοποριστικό κομμάτι. Αλλά το δημιουργικό κομμάτι, τον δισκογραφικό ρυθμό δεν τον περιόρισε, ίσα ίσα τον αύξησε.
Την ίδια περίοδο, είδαμε ένα πλήθος εξοργιστικών αποκαλύψεων που αφορούν τον χώρο του θεάτρου αλλά και μια καθημερινή επιβεβαίωση ότι η πατριαρχία βρίσκεται στα φόρτε της. Σαν νέα γυναίκα και καλλιτέχνης, πώς βιώνεις το ζήτημα της ανάδυσης της πατριαρχίας στην ελληνική κοινωνία;
Δε θεωρώ ότι είναι ανάδυση, αλλά ανάδειξη. Στην ουσία για πρώτη φορά γίνεται λόγος για μια κανονικότητα μέσα στην οποία είμαστε μεγαλωμένοι. Προσωπικά, αν και 26 χρονών, νιώθω ότι χρειάζομαι πολλή ψυχοθεραπεία για να αποβάλλω την αίσθηση ότι δεν μπορώ να επιβάλλω την γνώμη μου σε ένα μάτσο αγόρια ή για να καταρρίψω την άποψη ότι δεν μπορώ να δημιουργήσω. Το να χρησιμοποιεί κάποιος την εξουσία του με σκοπό να σε τραυματίσει μου έχει συμβεί στο σχολείο, στο φροντιστήριο, παντού. Στη δουλειά ήμουν τυχερή και δε βίωσα ποτέ εκμετάλλευση σε μεγάλο βαθμό. Ίσως στη μουσική τα πράγματα να είναι λίγο πιο υγιή σε σχέση με το θέατρο. Δεν με σόκαραν καθόλου οι αποκαλύψεις, ίσα ίσα είπα ‘’επιτέλους’’. Ήταν μια τοξική κατάσταση ετών και δεν πιστεύω ότι έχει ξεχειλώσει καθόλου η κουβέντα. Ο καλλιτεχνικός χώρος είναι μόνο ένας από τους κλάδους που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Για πρώτη φορά γίνεται λόγος ότι αυτό δεν είναι το κανονικό. Ας μιλάμε γι’ αυτό 70 χρόνια, όσο κρατάει και όλη αυτή η καταπίεση.
Έτσι και με την αύξηση κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας και τις γυναικοκτονίες, για πρώτη φορά γίνονται ορατές συμπεριφορές που συμβαίνουν χρόνια και για πρώτη φορά παίρνουν την έκταση που τους αξίζει, το συζητάμε χωρίς κόμπλεξ. Αλλά σίγουρα σχεδόν δύο έτη εγκλεισμού και κρίσης αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν μάθει να μεταφέρουν όλα τα προβλήματα στο σπίτι και να ξεσπούν σε αυτό που θεωρούν εύκολο στόχο ή ψάχνουν την επιβεβαίωση που δε μπορούν να βρουν έξω. Λες και δεν αποτυγχάνουμε όλοι, ανεξαρτήτως φύλου… Ο εγκλεισμός περιόρισε τόσο πολύ το πεδίο γύρω μας, που η οικογένεια μετατράπηκε στον μοναδικό σάκο του μποξ.
Ο καλλιτέχνης οφείλει να έχει αν όχι πολιτικό, έστω κοινωνικό ρόλο;
Αν το αισθάνεται, ναι. Αν το θέλει και είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος ως προς αυτό, δημιουργεί αστέρια σε έναν τελείως σκοτεινό ουρανό, φωτίζοντας τον δρόμο. Εγώ από αυτούς τους ανθρώπους κρεμιέμαι. Από εκεί και πέρα δε θα κατηγορήσω κάποιον που δεν παίρνει θέση, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει. Ίσα ίσα πολλοί το κάνουν με εντελώς λάθος τρόπο, μιλάνε για πράγματα που δε γνωρίζουν και εκτίθενται. Έτσι γίνεται λαϊκίστικη η παράδοση που θέλει τον καλλιτέχνη να δημιουργεί ρεύμα. Η έκθεση μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Προσωπικά δεν μου αρέσει να εκφράζω απόψεις μέσα από τα social, προτιμώ να το κάνω μέσα από το έργο μου. Ο πολιτικός λόγος μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε τον κοινωνικό μας ρόλο, αλλά από την άλλη είναι μια ικανότητα που δεν τη διαθέτουμε όλοι, θέλει αρκετή εξάσκηση. Ας μη γίνει και κανόνας να εκφράζουμε όλοι άποψη για τα πάντα.
Πώς θα ήθελες να δεις τη Νεφέλη τα επόμενα χρόνια;
Θα ήθελα να τη δω πιο ολοκληρωμένη. Ιδανικά θα ήθελα ένα πρόγραμμα που να βασίζεται εξ ολοκλήρου σε δικά μου κομμάτια, ο κόσμος που έρχεται να ακούσει τη ‘’Νεφέλη’’ να ακούει τα τραγούδια μου, να μη την ψάχνω πια τόσο πολύ. Θα ήθελα επίσης τα τραγούδια μου να είναι τόσο ωραία όσο αυτά που έβγαλα τώρα και να είμαι τόσο περήφανη όσο είμαι γι’ αυτή τη δουλειά. Να μην αισθάνομαι δημιουργική και καλλιτεχνική ανασφάλεια, να μην έχω κάνει συμβιβασμούς, να μη μου μείνει κανένα άχτι. Αν θέλω να πάω στο εξωτερικό να τραγουδήσω τζαζ, να το έχω κάνει, ρε παιδί μου, να μη μένω με παράπονα. Μέσα μου ονειρεύομαι να είμαι έτσι σε δέκα χρόνια, αν και ξέρω πολύ καλά ότι μπορεί να μην είμαι και να πρέπει να έχω βάλει τα νομικά στη μέση και να τρέχω τη δικηγορία. Αυτό το δίπολο με κατακαίει. Εύχομαι να έχω κάνει ως τότε πράγματα ώστε να μη χρειαστεί.
Θα σου άρεσε δηλαδή να έχεις παραμείνει ένα μποέμ κορίτσι μετά από 10 χρόνια;
Νομίζω ότι η ζωή (του τραγουδιστή) δεν αλλάζει. Είτε είσαι μεγάλος και τρανός ή νέος στον χώρο ίδια δουλειά κάνουμε όλοι. Γύρω γύρω, βανάκι, συναυλίες… Εγώ εθίστηκα, έχω μάθει πια να ζω έτσι. Σε 10 χρόνια θα ήθελα να το κάνω όλο αυτό, να γυρνάω όλα αυτά τα μέρη, αλλά να πηγαίνω πλέον πιο συνειδητοποιημένη και σαν ‘’Νεφέλη’’.
Τι σου φέρνει η σεζόν που έρχεται;
Η καλοκαιρινή μου περιοδεία τελειώνει 9 Οκτωβρίου με το πρώτο μου προσωπικό live στη Θεσσαλονίκη. Τον χειμώνα προς το παρόν ερωτηματικά. Αυτή τη στιγμή διαμορφώνεται ο τρόπος με τον οποίο θα λειτουργήσουν τα μαγαζιά, ξέρω ότι υπάρχουν διάφορες σκέψεις αλλά τίποτα σίγουρο. Μόνο η δημιουργία.
*Η Νεφέλη Φασούλη εμφανίζεται ζωντανά αυτή τη Δευτέρα 20/9 στην ταράτσα του Gazarte σε μια μεγάλη συναυλία για την παρουσία του πρώτου της δίσκου ‘’O Kόσμος Σου’’, σε στίχους και μουσική Φοίβου Δεληβοριά από την United We Fly.
