Οι καλλιτέχνες δίνουν τη μάχη για λογαριασμό όλων μας

Οι μαζικές κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του πολιτισμού αυτές τις ημέρες βγάζουν μία φρεσκάδα, μία δυναμική και μία αγνότητα θα λέγαμε, ακόμα κι αν με διάφορους μικροκομματικούς αναχρονισμούς επιχειρείται το «καπέλωμά» τους, η οικειοποίησή τους.

Νέα παιδιά, νέοι καλλιτέχνες εξωτερικεύουν τη δυσφορία και ορμή τους για την καθημερινότητα της επαγγελματικής τους ζωής, για τη δύσκολη καθημερινότητα την οποία η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο Πολιτισμού επιχειρεί να κάνει ακόμη πιο δύσκολη.

Πλήθος ηθοποιών και μουσικών, πλήθος καλλιτεχνών και μέσα στην πανδημία, και πρωτύτερα μέσα στην κρίση, κατέληξαν να κάνουν δουλειές από ‘δω κι από ‘κει, ζώντας μέσα στην εργασιακή ανασφάλεια, μήπως και καταφέρουν να βγάλουν το μεροκάματο, με τον κρυφό πόθο να τους δοθεί μία ευκαιρία να κάνουν αυτό που αγαπούν. Και να πληρωθούν γι’αυτό. Όχι να πάρουν ψίχουλα, χαμόγελα και χτυπηματάκια κατανόησης στην πλάτη. Να πληρωθούν γι’αυτό, γιατί παράγουν τέχνη και συμβάλλουν στον πολιτισμό μας.

Οι κινητοποιήσεις και ο επίμονος, μαζικός χαρακτήρας τους δεν αφορούν αποκλειστικά την απόσυρση του επίμαχου διατάγματος και την οπισθοχώρηση της κυβέρνησης. Αφορούν κάτι πέρα από αυτό, κάτι μεγαλύτερο. Αφορούν την επανάκτηση της αξιοπρέπειας, του σεβασμού στον πολιτισμό, τη στήριξή του με κάθε τρόπο, με τρόπο βιώσιμο κι αποτελεσματικό τρόπο από το κράτος. Αφορούν ακόμα την προστασία και θωράκιση των εργασιακών δικαιωμάτων των ανθρώπων του πολιτισμού απέναντι σε έναν κυβερνητικό μηχανισμό που θέλει να τα σαρώσει όλα, να υποβαθμίσει τη σημασία της τέχνης στη ζωή μας, στην ταυτοτική μας επιβίωση. Αφορούν, τέλος, το σύνολο της κοινωνίας που βλέπει την τέχνη και την εργασία να βρίσκεται υπό διωγμό και τους καλλιτέχνες που βρίσκονται στο στόχαστρο της φιλελεύθερης λαίλαπας.

Η μάχη που δίνει ο καλλιτεχνικός χώρος μας αφορά όλους. Είναι μάχη επιβίωσης, μάχη υπαρξιακή.