Π. Ρεβενιώτη: Αν η οικογένεια δεν στηρίξει το τρανς παιδί της, δεν θα γλιτώσει το πεζοδρόμιο

Η Πάολα Ρεβενιώτη, μία μορφή στο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα της χώρα μας, μίλησε στην ROSA για το χθες και το σήμερα, την τρανς ορατότητα και την ελληνική κοινωνία.

Χωρίς υπεκφυγές κι ωραιοποιήσεις, η Πάολα Ρεβενιώτη που με την δράση της όλα αυτά τα χρόνια έχει καταφέρει να συνδέσει το όνομά της με τις ΛΟΑΤΚΙ+ διεκδικήσεις, τονίζει την πλήρη απουσία κρατικής μέριμνας στην στήριξη των τρανς ατόμων που επλήγησαν κατά την διάρκεια της πανδημίας, με συνέπεια να μην έχουν ούτε τα στοιχειώδη.

Ακόμη, αναφέρεται στην τρανσφοβία και την υποκρισία που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία σημειώνοντας ωστόσο ότι τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν προς το καλύτερο.

Η ίδια δεν παραλείπει να αναδείξει και την ταξική διάσταση στην ευαλωτότητα των queer ατόμων, τονίζοντας ότι όποιος έχει χρήματα έχει καταφέρει να κερδίσει και το σεβασμό των ανθρώπων, ενώ άμα δεν έχει γίνεται στόχος ρατσιστικών επιθέσεων.

Τέλος, με αφορμή τα ντοκιμαντέρ της για την Δήμητρα της Λέσβου και την τραγική εξόντωσή της από την κοινωνία, η Πάολα Ρεβενιώτη αναφέρει ότι μέσα από αυτήν την τραγικότητα τουλάχιστον αλλάξανε μερικές συνειδήσεις.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη:

Σήμερα έγινε γνωστό ότι ο 16χρονος Ρομ Κώστας Φραγκούλης που τον πυροβόλησε αστυνομικός, είναι νεκρός. Πώς σχολιάζετε την είδηση αυτή;

Ήταν καθαρά μια ρατσιστική δολοφονία. Δεν σκοτώνεις κανέναν για 20 ευρώ. Αν ήταν αντίστοιχα στην θέση του 16χρονου κάποιος άλλος στα Βόρεια Προάστια που οδηγούσε κανένα ακριβό αμάξι, δεν νομίζω να τον πυροβολούσε κάποιος αστυνομικός. Τα κριτήρια της δολοφονίας αυτής είναι καθαρά ρατσιστικά.

Παραμένει τρανσφοβική η ελληνική κοινωνία σήμερα;

Είναι περίπλοκο το θέμα, όμως φυσικά και παραμένει τρανσφοβική η ελληνική κοινωνία. Αλλά παραμένει τρανσφοβική κυρίως υπό την έννοια της υποκρισίας. Όλοι ξέρουν τι είναι οι τρανς, δεν κρύφτηκαν ποτέ. Δημόσια δούλευαν οι περισσότερες στο πεζοδρόμιο γιατί δεν είχαν άλλες επιλογές. Ο κόσμος τις ξέρει πολύ καλά όμως υπάρχει μία υποκρισία. Είμαστε από τις λίγες χώρες στην Ευρώπη που δεν υπάρχει ούτε η στοιχειώδης προστασία των τρανς από το κράτος.

Έχετε μιλήσει και για την ταξική διάσταση στην ευαλωτότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Θεωρείτε ότι επισημαίνεται όσο συχνά ή έντονα θα έπρεπε;

Πάντα ήταν ταξικό το θέμα. Άμα έχεις χρήματα, δεν σε ενοχλεί κανένας και σε σέβονται, άμα δεν έχεις είσαι ή τραβέλι ή πούστης για πάρα πολύ κόσμο. Φυσικά, το θετικό σήμερα είναι ότι βλέπουμε τα νέα παιδιά -είτε είναι queer είτε είναι στρέιτ- να έχουν άλλες αντιλήψεις. Μπαίνουν στο ίντερνετ κι ενημερώνονται περισσότερο. Η κοινωνία φαίνεται να αλλάζει προς το καλύτερο. Παρόλα αυτά, τα στερεότυπα παραμένουν βαθιά ριζωμένα, δεν αλλάζει εύκολα αυτό.

Τα τρανς άτομα έχουν διαχρονικά μικρότερη ορατότητα στο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα. Πιστεύετε ότι θα αλλάξει αυτό;

Πιστεύω πως έχει αλλάξει πια αυτό. Τα νέα queer παιδιά δεν έχουν τις αγκυλώσεις των παλιών ΛΟΑΤ+ ατόμων. Για παράδειγμα, εγώ θυμάμαι το εξής παράδοξο όταν ήμουν μικρούλα: Μας απαγόρευαν να μπούμε σε γκέι μαγαζιά κι έτσι πηγαίναμε σε στρέιτ. Όμως ευτυχώς έχουν αλλάξει τώρα τα πράγματα. Τότε ακόμη κι αυτοί που μας ξεφώνιζαν στους δρόμους, δεν ήταν στρέιτ. Από την εμπειρία μου πιστεύω πως στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ήταν καταπιεσμένοι ομοφυλόφιλοι που ασχολιόντουσαν με εμάς είτε από ζήλια είτε για να βγάλουν τα δικά τους απωθημένα.

Είστε ένας άνθρωπος που αναφέρεται ανοιχτά στην διαδρομή του. Πόσο διαφορετική πιστεύετε ότι είναι η ζωή των τρανς ατόμων στην Ελλάδα σήμερα σε σχέση με παλαιότερα;

Όλα ξεκινούν από την οικογένεια. Αν η οικογένεια δεν στηρίξει το τρανς παιδί της, δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσει το πεζοδρόμιο, διότι πώς αλλιώς θα βρει λεφτά να κάνει επεμβάσεις; Οι επεμβάσεις χρειάζονται λεφτά. Αν η οικογένεια στηρίξει το τρανς παιδί της, τότε θα προχωρήσει καλά στην ζωή του. Αν δεν το κάνει, θα αναγκαστεί να υπομείνει διάφορες τέτοιες «ταλαιπωρίες».

Έχει φωνή στην πολιτική το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα αυτή τη στιγμή;

Πώς δεν έχει… Εγώ ας πούμε έχω μια ραδιοφωνική εκπομπή στο Ράδιο Μέρα. Άρα υπάρχουν φωνές πια. Ακόμη και στη Νέα Δημοκρατία υπάρχουν, απλώς εργαλειοποιούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεπλένει τις πολιτικές της.

Ένα από τα ντοκιμαντέρ σας ήταν και για την Δήμητρα της Λέσβου, που γνώρισε το πιο σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, που τελικά την «εξόντωσε». Θεωρείτε ότι η τραγική της ιστορία μπόρεσε να διδάξει κάτι στην ελληνική κοινωνία;

Ναι. Και το βλέπω γιατί με σταματάνε στον δρόμο πολλοί άνθρωποι που για άλλες περιπτώσεις δεν πιστεύω ότι θα το έκαναν. Με βρίσκουν και μου λένε ότι τα βάζουν με τον εαυτό τους για τις αντιλήψεις που είχανε τόσα χρόνια. Μέσα από την τραγικότητα της ιστορίας της Δήμητρας και το τέλος της, τουλάχιστον δεν πήγανε χαμένα κάποια πράγματα. Αλλάξανε μερικές συνειδήσεις. Κάποιοι άνθρωποι άλλαξαν προς το καλύτερο και πια αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Αυτό είναι θετικό.

Το ντοκιμαντέρ σας «Πικροδάφνες» στηλιτεύει μεταξύ άλλων και την αστική υποκρισία. Σε τι βαθμό παραμένει αυτή σήμερα;

Η υποκρισία παραμένει. Φανταστείτε για παράδειγμα ένα τρανς παιδί σε ένα σχολείο τι προβλήματα θα αντιμετωπίζει. Μία βόλτα από το TikTok να κάνεις, θα δεις τι βρισίδι και τι bullying δέχονται τα ΛΟΑΤ+ άτομα που εκτίθενται μπροστά στην κάμερα. Κι αυτό είναι ένα σύγχρονο παράδειγμα που μου έκανε πραγματικά εντύπωση για το πόσο κακία και μίσος βγάζουν κάποιοι άνθρωποι ακόμη. Ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχουν δουλειές που δέχονται εύκολα τρανς άτομα. Το κυριότερο όμως είναι ότι τώρα με την πανδημία του κορωνοϊού και την οικονομική κρίση πολλά τρανς άτομα που δούλευαν και ζούσαν από τον δρόμο δεν έχουν τα στοιχειώδη. Δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους, μερικές πέθαναν στον δρόμο. Υπάρχουν τραγωδίες. Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία μέριμνα σε αυτό το θέμα ούτε από τις ΛΟΑΤ+ Οργανώσεις.

Τι θέλετε να επικοινωνήσετε μέσα από τα ντοκιμαντέρ σας;

Τα ντοκιμαντέρ τα κάνω γιατί μερικά πράγματα πρέπει να ειπωθούν και γιατί από μικρό παιδί ο χαρακτήρας μου είναι να δημιουργώ. Νομίζω πως «Οι Πικροδάφνες» δίδαξαν. Παρατήρησα ότι σε όλες τις προβολές η συντριπτική πλειοψηφία που τις παρακολούθησαν είναι νέα παιδιά. Οι «Πικροδάφνες» έδειξαν μια εποχή που πλέον δεν υπάρχει. Μέσα από τις «Πικροδάφνες» φαίνεται πώς εξευγενίζεται μία πόλη ενώ συγχρόνως αλλάζει η σεξουαλικότητα.

Οι «Πικροδάφνες» συνεχίζουν να ταξιδεύουν.

Πράγματι. Και στις δώδεκα προβολές που έγιναν στο Κέντρο ελέγχου Τηλεοράσεων στην Κυψέλη ήταν sold out. Παράλληλα, έχει παιχτεί σε μεγάλες εκδηλώσεις στο Ισραήλ και στην Γερμανία, στο Μόναχο, στην Γαλλία και πρόσφατα στην Ιταλία.

*Την ραδιοφωνική εκπομπή της Πάολα Ρεβενιώτη «Παρλαφούσι» μπορείτε να την ακούτε διαδικτυακά κάθε Πέμπτη στις 22.00 στο Ράδιο ΜέΡΑ.