Η σταύρωση και η ανάσταση του Ντιέγκο Μαραντόνα
Στο νέο, πασχαλιάτικο επεισόδιο του podcast της ROSA «Πελότα Λίμπρε» μιλάμε για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και τον πλούτο συναισθημάτων που χάρισε απλόχερα στους ποδοσφαιρόφιλους, τα βάσανα, την αμφισβήτηση και τη διαρκή επιστροφή του, μέσα και την πένα του Εντουάρντο Γκαλεάνο.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν χρησιμοποίησε ποτέ του διεγερτικές ουσίες παραμονές ποδοσφαιρικού αγώνα για να αυξήσει τις δυνάμεις του. Η αλήθεια είναι πως είχε μπλέξει με την κοκαΐνη, όμως ντοπαριζόταν τις θλιβερές γιορτές, για να ξεχάσει, ή για να ξεχαστεί, όταν ήδη τον κατέτρεχε η δόξα που δεν τον άφηνε να ζήσει, και που δίχως αυτή δεν μπορούσε να ζήσει. Έπαιζε καλύτερα απ’όλους παρά τη χρήση κοκαΐνης, και όχι χάρη σ’αυτήν.
Ένιωθε το βάρος του εαυτού του να τον συνθλίβει. Είχε προβλήματα στη σπονδυλική στήλη, από εκείνη τη μακρινή μέρα κιόλας που το πλήθος φώναξε πρώτη φορά το όνομά του. Ο Μαραντόνα κουβαλούσε ένα φορτίο που λεγόταν Μαραντόνα, και που του τσάκιζε την πλάτη, πονούσαν τα πόδια του, δεν μπορούσε να κοιμηθεί χωρίς χάπια. Δεν άργησε να καταλάβει ότι η ευθύνη να δουλεύει ως θεός στα γήπεδα ήταν αβάσταχτη, όμως από την αρχή γνώριζε πως ήταν αδύνατον να πάψει να το κάνει. «Έχω ανάγκη να με έχουν ανάγκη», εξομολογήθηκε όταν είχε ήδη αρκετά χρόνια το φωτοστέφανο το κεφάλι και είχε υποταχθεί στην τυραννία της υπεράνθρωπης προσπάθειας, μπουκωμένος στις κορτιζόνες, τα παυσίπονα και τις επευφημίες, με τις απαιτήσεις των πιστών και το μίσος όλων των ενοχλημένων να τον κυνηγούν.
Αργότερα στη Νάπολη, ο Μαραντόνα έγινε αγία Μαραντόνα και ο πολιούχος της, άγιος Τζενάρο, έγινε άγιος Τζεναρμάντο. Στους δρόμους πωλούσαν εικονίτσες του θεού με τα κοντά παντελόνια και το φωτοστέφανο της Παρθένου ή περιβεβλημένου με το ιερό χιτώνιο του αγίου που ματώνει κάθε εξάμηνο. Πουλούσαν επίσης φέρετρα των ομάδων της βόρειας Ιταλίας, και μπουκαλάκια με δάκρυα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
O Μαραντόνα πανευτυχής μετά την κατάκτηση του πρώτου τίτλου της Νάπολι επί ημερών του στο ιταλικό πρωτάθλημα, στις 10 Μαΐου 1987. / AP Photo / Massimo Sambucetti
Όταν δήλωσε ότι ήθελε να φύγει από την Νάπολη, υπήρξαν άνθρωποι που πέταξαν από το παράθυρο κέρινα ομοιώματά του, τρυπημένα με καρφίτσες. Όμηρος στην πόλη που τον λάτρευε και της Καμόρα, της τοπικής μαφίας που εξουσιάζει την πόλη, ο Μαραντόνα έπαιζε με μισή καρδιά, και με μισά πόδια. Και τότε ξέσπασε το σκάνδαλο της κοκαΐνης. Ο Μαραντόνα έγινε ξαφνικά Μαρακόκα, ένας απατεώνας που είχε καταφέρει να περάσει για ήρωας. «Είναι άρρωστος», είπαν. «Ξόφλησε», είπαν. Ο μεσσίας που είχε κληθεί να λυτρώσει τους Ιταλούς του Νότου από την κατάρα ήταν ο ίδιος που είχε εκδικηθεί την ήττα της Αργεντινής στα νησιά Φόκλαντ, με ένα άκυρο γκολ, κι ένα άλλο εκπληκτικό γκολ, αφήνοντας τους Άγγλους να γυρνάνε σαν σβούρες για χρόνια.
Όμως το πτώμα σηκώθηκε μ’ένα πήδημα. Μόλις έληξε η ποινή του, ο Μαραντόνα έγινε εκείνος που θα έδινε στην εθνική Αργεντινής την τελευταία της ευκαιρία να φτάσει το Μουντιάλ του ’94. Χάρη στον Μαραντόνα, ο στόχος επιτεύχθηκε. Ο Μαραντόνα στο Μουντιάλ ήταν ο παλιός εαυτός του, ο καλύτερος, μέχρι που ξέσπασε το σκάνδαλο της εφεδρίνης.
25 Ιουνίου 1994, ο Μαραντόνα αποχωρεί από το γήπεδο για «τυχαίο» έλεγχο ντόπινγκ, μετά την νίκη της Αργεντινής επί της Νιγηρίας με 2-1 στη φάση των ομίλων, στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. / AP Photo / Joe Cavaretta
Όταν αποβλήθηκε τελικά από το Μουντιάλ του ’94, τα γήπεδα έχασαν τον πιο θορυβώδη επαναστάτη. Κι ακόμα έχασαν έναν φανταστικό παίκτη. Ο Μαραντόνα είναι ανεξέλεγκτος όταν μιλάει, αλλά ακόμα περισσότερο όταν παίζει: κανείς δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τα καμώματα αυτού του εφευρέτη των εκπλήξεων, που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ, και που του αρέσει να αχρηστεύει τους υπολογιστές. Έχει την μπάλα ραμμένη στο πετσί του και μάτια σε όλο του το κορμί. Μπορεί να κρίνει ένα παιχνίδι εξαπολύοντας έναν κεραυνό, με την πλάτη στραμμένη στο τέρμα, ή να δώσει μία απίθανη μακρινή πάσα, τη στιγμή που βρίσκεται περικυκλωμένος από χιλιάδες πόδια αντιπάλων.
Όλα όσα έγραφε παραπάνω ο Εντουάρντο Γκαλεάνο στο βιβλίο του «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και το φως» νομίζω απηχούν όλα όσα νιώθουμε για τον Ντιέγκο, τον Ντιέγκο μας. Αυτό είναι ένα πρώτο podcast από μία σειρά επεισοδίων που θα ακολουθήσουν για το απόλυτο «δεκάρι» όλων των εποχών, τον παίκτη που λάτρευαν να βλέπουν εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου ακόμα κι όσοι ήταν ορκισμένοι εχθροί του. Στο τέλος, δε, του podcast, έχουμε και μία εκδοτική έκπληξη, ένα δώρο, για τους ακροατές μας.
