Έτσι θα ζούμε πλέον, σε τέτοιες θερμοκρασίες; 

Ο κόσμος έχει ήδη θερμανθεί κατά περίπου 1,2 βαθμούς Κελσίου και πλέον τα ακραία κλιματολογικά φαινόμενα των θερινών μηνών στο βόρειο ημισφαίριο έχουν παραπάνω πιθανότητες να καταστούν μόνιμο φαινόμενο σε σύγκριση με τα δεδομένα που υπήρχαν προ 50 ετών. Αυτό είναι ένα από τα κεντρικά συμπεράσματα πλήθους μελετών των τελευταίων πολλών χρόνων σχετικά με την κλιματική αλλαγή και κρίση. 

Όπως βλέπουμε να εξελίσσεται η κατάσταση, τα χειρότερα φαίνονται ότι έρχονται. Με δεδομένη τη συσσωρευμένη εμπειρία από την απραγία και την άρνηση των παγκόσμιων δρώντων να εφαρμόσουν όσα έχουν δεσμευτεί να εφαρμόσουν στις παγκόσμιες συναντήσεις για το Κλίμα, δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Κατευθυνόμαστε συνειδητά προς μία νέα πραγματικότητα, διότι γνωρίζαμε ότι ερχόταν και, αν όχι εμείς προσωπικά, όσοι λαμβάνουν αποφάσεις εξ’ονόματός μας, γνώριζαν πολύ καλά τι έχουμε μπροστά μας. 

Επί χρόνια, επί δεκαετίες για την ακρίβεια, δημοσιογράφοι, μελετητές, ακαδημαϊκοί, ακτιβιστές προσπαθούσαν να περιγράψουν τον αντίκτυπο της ακραίας ζέστης που οφείλεται στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Προσπαθούσαν να εξηγήσουν αυτά που βιώνουμε σήμερα εμείς του βόρειου ημισφαιρίου, φέρνοντας ως παράδειγμα τα όσα εδώ και χρόνια διαδραματίζονται στο νότιο ημισφαίριο, στους φτωχούς και καταφρονημένους αυτού του κόσμου, οι οποίοι βασανίζονται και βιώνουν στο πετσί τους τις σκληρές συνέπειες της κλιματικής κρίσης, ενώ εμείς, κλεισμένοι σε κλιματιζόμενους χώρους και οι πολιτικοί δρώντες, από την άνεση των αξιωμάτων τους, μιλούν για όσα έρχονται, μιλούν για την ανάγκη αποφάσεων και την ανάγκη να αναλάβουν δράση για να σώσουν τον πλανήτη.  

Οι αλλαγές στο κλίμα της Γης έως σήμερα ενδεχομένως να φαίνονται μικρές, λαμβάνοντας υπόψη ότι κατά μέσο όρο η θερμοκρασία στον πλανήτη δεν αυξάνεται θεωρητικά με μη βιώσιμους ρυθμούς από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν ευρέως ορυκτά καύσιμα για την παραγωγή ενέργειας. Ωστόσο, το πραγματικό τίμημα της κλιματικής κρίσης δεν είναι η μέση θερμοκρασία, αλλά οι ακραίες τιμές της, οι ημέρες δηλαδή με θερμοκρασίες άνω των 50 βαθμών Κελσίου στην Αριζόνα, ο σαρωτικός καύσωνας στην Ελλάδα, την Ιταλία και τη Γαλλία, οι συνθήκες στο Τζακομπαμπάντ του Πακιστάν, εκεί όπου για πάνω από 10 ημέρες ο υδράργυρος ξεπερνούσε καθημερινά τους 42 βαθμούς Κελσίου, με την υγρασία να κυμαίνεται επίσης σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. 

Η φετινή χρονιά αναμένεται να είναι η πιο ζεστή που έχει καταγραφεί ποτέ παγκοσμίως, με το καλοκαίρι να έχει ήδη τον πιο καυτό Ιούνιο και, πιθανώς, την πιο καυτή εβδομάδα Ιουλίου που έχει ποτέ μετρηθεί. Όμως, σε βάθος χρόνου, έπειτα από μερικά χρόνια, το 2023 ενδέχεται να θεωρείται ήπιο μπροστά σε αυτό που έρχεται, με τις θερμοκρασίες να συνεχίσουν να ανεβαίνουν. 

Ζούμε ήδη σε ένα κλίμα που κανένας άνθρωπος δεν έχει ζήσει πριν κι αυτό είναι μία συνθήκη που συνεχώς θα αλλάζει και θα επιδεινώνεται. Δεν είναι μόνο το μέγεθος της αλλαγής που βιώνουμε, αλλά και ο ρυθμός της αλλαγής που φαίνεται να είναι ανεξέλεγκτος. Τα πράγματα κινούνται πιο γρήγορα από ό,τι νομίζαμε, κάτι που δεν είναι σίγουρα καλό για τη βιωσιμότητα του πλανήτη, για τη βιωσιμότητα τη δική μας ατομικά, αλλά και συλλογικά ως κοινωνικό σύνολο.

Αν είναι κάτι που μπορούμε με βεβαιότητα να περιμένουμε, αυτό είναι θερμότερα χρόνια, μεγαλύτερες κλιματολογικές αλλαγές, μετακινήσεις πληθυσμών, πόλεμο για τον έλεγχο του νερού. Οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί που θα προετοιμαστούν καλύτερα απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις θα είναι ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους. Δεν θα εξασφαλίσουν πολύ καλύτερες κλιματολογικές συνθήκες διαβίωσης, αλλά τουλάχιστον θα είναι ένα βήμα πιο μπροστά. Κι αυτό, μέσα στη σημερινή κατάσταση, είναι πολύτιμο.