Και εργάτες έχουμε και επιστήμονες έχουμε. Κάτι άλλο λείπει…

Οι έρευνες καταγράφουν και τα στοιχεία δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία έχει τεράστιες ελλείψεις σε εργατικό δυναμικό, τόσο εξειδικευμένων εργαζομένων όσο και ανειδίκευτων εργατών. Αυτό το διττό, μείζον ζήτημα καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις που είχαν ακριβώς το ίδιο ζήτημα να αντιμετωπίσουν από το 2010 και μετά, απέτυχαν παταγωδώς. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση θα πετύχει; Τίποτα απολύτως είναι η απάντηση.

Η (δεύτερη) κυβέρνηση Μητσοτάκη καλείται να αναπτύξει μια σύνθετη στρατηγική προσέλκυσης κι ανάδειξης ταλέντων και στελεχών υψηλής εξειδίκευσης στην Ελλάδα, με κύρια δεξαμενή τους Έλληνες επιστήμονες που έφυγαν από τη χώρα κατά τα «πέτρινα» χρόνια των μνημονίων και της μεγάλης ύφεσης μιας ολόκληρης δεκαετίας. Την ίδια στιγμή, καλείται να αναπτύξει μια άλλη, παράλληλη στρατηγική που απασχολεί τις επιχειρήσεις και την οικονομία και είναι η παράλληλη έλλειψη ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού.

Για το μεν πρώτο, σύμφωνα με πανεπιστημιακές μελέτες αλλά και τα στοιχεία του ΣΕΒ, οι Έλληνες επιστήμονες που έφυγαν από τη χώρα μέχρι το 2017 ξεπερνούν τις 450.000 και μπορεί να πλησιάζουν ακόμη και τις 500.000. Σε αυτούς, πρέπει να προστεθεί και το δυναμικό που συνεχίζει κι αποχωρεί μέχρι και σήμερα, τώρα που μιλάμε, για να βρει μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό, για να βρει προοπτική, επαγγελματική προοπτική, και ένα βιώσιμο κι ασφαλές μέλλον που δεν μπορεί να εξασφαλίσει η Ελλάδα. Οι νέοι σε ηλικία πολίτες, το πλέον παραγωγικό κομμάτι της χώρας, αναλογεί περίπου στο 5% του συνολικού πληθυσμού, με το μεγαλύτερο αριθμό αυτών των ανθρώπων είτε να μην σκοπεύει καθόλου να γυρίσει, είτε να προσδιορίζει τον επαναπατρισμό του στο απώτερο μέλλον και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Παράλληλα με τον brain drain, για το οποίο πολλά ακούγονται εδώ και μία δεκαετία και ελάχιστα γίνονται, υπάρχει και το μείζον ζήτημα της έλλειψης εργατικού δυναμικού για να ασχοληθεί στον πρωτογενή τομέα. Ο υπουργός Εργασίας Αδωνις Γεωργιάδης σημειώνει ότι μεγάλο εμπόδιο είναι ότι «οι συμπολίτες μας δεν θέλουν να κάνουν χειρωνακτική εργασία. Εχουμε εργατικό δυναμικό σχετικά γερασμένο, που δεν θέλει να κάνει χειρωνακτικές εργασίες και δεν έχει απόλυτη ταύτιση με τις ανάγκες της σημερινής αγοράς εργασίας». Και προσθέτει: «Έχουμε έλλειμμα εργατικού δυναμικού και θα έχουμε μεγαλύτερο. Αν και ψηφίσαμε νόμο το 2021 όπου κάποιος που είναι μακροχρόνια άνεργος μπορεί να κάνει αίτηση να πάρει 50 ευρώ την ημέρα επιδότηση συν τον μισθό που θα πάρει από τον επιχειρηματία που θα τον προσλάβει για να κάνει αγροτικές εργασίες, χωρίς να χάσει την κάρτα του μακροχρόνιου ανέργου, χωρίς να χάσει κανένα από τα επιδόματα που λαμβάνει, το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει ούτε ένας χρήση του νόμου!».

Ο λόγος της αποτυχίας και της σημερινής κυβέρνησης και των προηγούμενων τη τελευταία δεκαετία είναι απλός. Η οικονομία στη χώρα μας είναι άκρως προβληματική κι αυτό ξεκινά από τον εξευτελισμό της αξίας της εργασίας, προχωρά στους ντροπιαστικούς μισθούς, σε μισθούς πείνας, συνεχίζεται στην έλλειψη μακρόπνοης στρατηγικής από την πολιτική ηγεσία, αγγίζει κοινωνικές νοοτροπίες και φτάνει μέχρι τη διαρκή υποβάθμιση της ζωής των πολιτών και την ανασφάλεια που νιώθουν σε ένα σύνολο ζητημάτων, από την ακραία υποβάθμιση της δημόσιας υγείας μέχρι την υποβάθμιση του πτυχίου και την εντεινόμενη στεγαστική κρίση.

Η αλυσίδα είναι μεγάλη και τα βήματα που πρέπει να γίνουν είναι πάρα πολλά, σε βαθμό που έχει χαθεί η ελπίδα. Χωρίς ελπίδα, ακόμα και με προβλήματα, ακόμη και με κενά, χωρίς ελπίδα και προοπτική, δεν προχωράει καμία κοινωνία, όχι μόνο η ελληνική. Όσο οι πολιτικοί (κάνουν πως) δεν το καταλαβαίνουν, θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι σε διαφορετικές συνθήκες, και εργάτες θα είχαμε και επιστήμονες θα είχαμε και φυγή στο εξωτερικό δεν θα είχαμε σε τέτοια μαζική κλίμακα.