Φεύγει ένας χρόνος δύσκολος, παράξενος, αναπάντεχος για όλη την ανθρωπότητα. Η πανδημία του κορονοϊού άλλαξε τη ζωή όλων μας. Μας έφερε αντιμέτωπους με μια σειρά ζητημάτων που αφορούν την ψυχική υγεία και τα όριά μας, τις κοινωνικές μας σχέσεις, την προσωπική μας ζωή.
Για πολλούς από εμάς δοκίμασε και την υγεία μας – όσοι νοσήσαμε από τον κορονοϊό το γνωρίζουμε. Ο φόβος της πανδημίας ήταν και παραμένει να βρίσκεται μέσα στον οικογενειακό, κοινωνικό και επαγγελματικό μας κύκλο, όσο δεν έχουμε τελειώσει μαζί του.
Η πανδημία όμως έφερε αντιμέτωπο και ένα ολόκληρο σύστημα με τα όρια και τις αντοχές του, τα λάθη και τα αδιέξοδά του. Το σημερινό οικονομικό μοντέλο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας και πρέπει να αλλάξει, να βελτιωθεί, να ανταποκριθεί σε αυτά που έρχονται. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο έχει πεθάνει προ πολλού, ωστόσο αυτό φάνηκε φέτος με τρόπο εκκωφαντικό ακόμα και στους πιο πιστούς υποστηρικτές του: Στις μεγάλες κρίσεις χρειαζόμαστε κεϋνσιανές πολιτικές. Κι επειδή οι μεγάλες και διαρκείς κρίσεις θα είναι η νέα “κανονικότητα”, το κεϋνσιανό μοντέλο θα κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος.
Τους τελευταίους δύο μήνες στο ROSA δώσαμε έμφαση στο μέλλον της εργασίας. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, καθώς το μέλλον αυτό διαγράφεται ανησυχητικό. Οι ρωγμές στο σημερινό εργασιακό μοντέλο είναι πολλές και βαθιές. Η τηλεργασία και το “δικαίωμα στην αποσύνδεση”, η ισορροπία εργασίας-ζωής θα αρχίσουν να απασχολούν όλο και περισσότερο τη δημόσια πολιτική ατζέντα. Απόλυτα λογικό, μετά από όλα όσα περάσαμε το 2020.
Μπροστά στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται καλούμαστε όλοι μας να προσαρμοστούμε και να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Να προσφέρουμε λύσεις, να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο προσωπικό και συλλογικό μέλλον, να μην το βάλουμε κάτω.
Το 2021 θα είναι μια απαιτητική χρονιά. Να μείνουμε όρθιοι και δυνατοί.
