O τόπος χρειάζεται μία ισχυρή αντιπολίτευση

Τρίτο 24ωρο μετά την κάλπη της Κυριακής και έχουν φουντώσει οι συζητήσεις, εκτιμήσεις και ερμηνείες για το εκλογικό αποτέλεσμα. Πολλοί μιλούν για την κραταιά επικράτηση της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη, ακόμη περισσότεροι για την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα.

Η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε αναμφίβολα μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές αναταράξεις εντός και εκτός του κόμματος. Αυτό μπορεί να κινητοποιήσει δυνάμεις, να οδηγήσει σε πίεση για σοβαρή βελτίωση την εικόνας του κόμματος, να ενισχύσει την εξωστρέφεια, τη δημόσια επικοινωνία με την κοινωνία, τη διαδικασία ωρίμανσης, διεύρυνσης, εμβάθυνσης και ορθής παρουσίασης των προτάσεων και των ιδεών. Επί χρόνια ο κομματικός μηχανισμός ήταν εγκλωβισμένος σε θέσφατα κι απόλυτες αλήθειες, η δημοκρατική λειτουργία στο εσωτερικό είχε πληγεί ανεπανόρθωτα, οι συναισθηματισμοί και οι τακτικισμοί κυριαρχούσαν, ο φόβος της κριτικής (κι αυτοκριτικής) είχε σχεδόν σκεπάσει κάθε όροφο και γραφείο στην Κουμουνδούρου, κάθε οργάνωση μελών, κάθε τομέα δραστηριότητας. Για ένα κόμμα της αριστεράς, και μάλιστα με την παράδοση και την κουλτούρα που «κληρονόμησε» ο ΣΥΡΙΖΑ από τον Συνασπισμό, η εικόνα στο εσωτερικό του κόμματος δεν έβγαζε καθόλου υγεία και φρεσκάδα, κανένα όραμα και καμία ελπίδα. Κι αυτό αποτυπώθηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Επί χρόνια είχε οικοδομηθεί ένα σύμπαν σχεδόν αυτοαναφορικό, με βασικό αντίπαλο τον «εφιάλτη» Κυριάκο Μητσοτάκη, που σχεδόν συγκρινόταν με ακραία απολυταρχικά καθεστώτα της Ιστορίας. Δημιουργήθηκε επίσης μία αντίληψη όπου όλα μετρούνταν με βάση την απόδοση του Αλέξη Τσίπρα στα social media, πόσο «τράβαγε» το εκάστοτε hashtag (#), πόσο γκελ έκαναν τα βιντεάκια στο TikTok ή πόσες καρδούλες είχαν τα post του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στο Facebook σε σύγκριση με τα αντίστοιχα του πρωθυπουργού. Μέτρο σύγκρισης έγιναν ακόμα οι φωτογραφίες και τα πλάνα από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις (όπως και το 2019), πόσο κόσμο μάζευε ο πρόεδρος, άσχετα αν οι οργανώσεις μελών υπέφεραν από υποστελέχωση, αδιαφορία και πλήξη. Δεν υπήρξε ποτέ η αναμενόμενη ανταπόκριση για τη λεγόμενη «διεύρυνση» στο συνέδριο του 2022 και ο «εκλογικός ΣΥΡΙΖΑ» του 2015 και του 2019 δεν κατάφερει να φτάσει και να ισορροπήσει με τον «κομματικό ΣΥΡΙΖΑ». Σταδιακά, μέσα στο βάθος της τρέχουσας τετραετίας, η διαφορά έκλεινε και συνεχίζει να κλείνει μεταξύ των δύο αυτών πόλων, αναδεικνύοντας άβολες αλήθειες για την εσωκομματική πραγματικότητα, τις επιλογές που έγιναν, την στρατηγική που ακολουθήθηκε.

Ωστόσο, η συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα δεν σημαίνει ότι το μοντέλο μιας ανάπτυξης για τους λίγους, με επίκεντρο μία real estate «φούσκα» με μπόλικο κράτος ημετέρων και σειρά σκανδάλων δεν χρειάζεται αντιπολίτευση, και μάλιστα ισχυρή αντιπολίτευση. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εναλλακτικό μοντέλο πολιτικής από αυτό που στηρίζει και προωθεί ο κ. Μητσοτάκης. Δεν σημαίνει ότι η χώρα δεν έχει τεράστια προβλήματα, ότι δεν βρίσκεται στο βυθό όλων των κοινωνικών και οικονομικών δεικτών της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Η ΝΔ κατάφερε να μην έχει αντίπαλο σε αυτές τις εκλογές κι αυτό συμπαρέσυρε το σύνολο της αριστεράς. Οι ιδέες, οι αρχές, οι προτάσεις, το όραμα είναι εκεί όμως, παρότι τα πρόσωπα που έχουν κληθεί να τα διαχειριστούν είτε δεν μπορούν να τα φέρουν σε πέρας, είτε χρειάζεται διαφορετική στρατηγική για να αναδειχθεί στην ολότητά του μία διαφορετική πρόταση ανάπτυξης και κοινωνικής προόδου που θα πείσει τους πολίτες, που θα πείσει τα πλατιά κοινωνικά στρώματα.

Μέχρι την επόμενη εκλογική μάχη, στις 25 Ιουνίου, πρέπει να γίνουν πολλά και το γεγονός ότι η εσωκομματική λειτουργία, η κυρίαρχη στρατηγική οπτική και ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και τα πρόσωπα που κλήθηκαν να την υπηρετήσουν δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να γίνουν αλλαγές. Δεν σημαίνει, πολύ περισσότερο, ότι η εκδοχή της σταθερότητας κι ανάπτυξης που επικαλείται ο κ. Μητσοτάκης είναι η μοναδική αλήθεια για το μέλλον, καθώς είναι ηλίου φαεινότερον και πολλαπλώς αποδεδειγμένο ότι ένα σημαντικό ποσοστό που τον στήριξε με την ψήφο του αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα κι αδιέξοδα στην καθημερινότητά του. Οι ιδέες μιας πιο ισχυρής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, που ενισχύει την συνοχή, καταπολεμά τις ανισότητες, δίνει ελπίδα και προτάσεις για το παρόν και το μέλλον είναι εδώ και θα συνεχίζουν να είναι εδώ, απλά πρέπει να να μπορούν να γίνουν κτήμα και των πολιτών. Κι αυτή τη δουλειά πρέπει κάποιος να την κάνει και να την κάνει καλά.