Οι πολλοί και επίμονοι ελιγμοί του ακροδεξιού χώρου

Η Χρυσή Αυγή υπάρχει. Είναι εδώ. Όχι ως επίσημο κόμμα, όχι με παρουσία και έδρες στη Βουλή, αλλά ως νοοτροπία, ως ιδεολογία, ως μηχανισμός που δρα υπογείως, που δρα οργανωμένα και αποτελεσματικά.

Η Χρυσή Αυγή υπάρχει και είναι μεταμφιεσμένη σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας, της πολιτικής ζωής και της ρητορικής προσώπων και κομμάτων. Η Χρυσή Αυγή είναι εδώ και συνιστά μεγάλη απειλή για την κοινωνία μας, τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Μπορεί να αλλάζει ρούχα, να βάζει μάσκες και σπαρτιατικούς μανδύες, αλλά είναι εδώ και φροντίζει με κάθε τρόπο να μας το υπενθυμίζει.

Ο πραγματικός αρχηγός και ηγέτης των Σπαρτιατών, ο Ηλίας Κασιδιάρης, είναι εδώ, είναι καταδικασμένος, αλλά δεν είναι τελεσίδικα καταδικασμένος. Μέσα από το κελί του και μέσω των social media τάχθηκε ανοιχτά υπέρ των «Σπαρτιατών» και είναι επίσης εκείνος που τους «δάνεισε» στελέχη και σημερινούς βουλευτές από τη δεξαμενή της Χρυσής Αυγής.

Είναι άκρως ανησυχητικό ότι ένας καταδικασμένος και φυλακισμένος για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης κατόρθωσε να ξεγελάσει τελικά τη δικαιοσύνη και τα πολιτικά κόμματα, κατάφερε να ξεγελάσει την απερχόμενη κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση και να βρει το δρόμο του – έστω έμμεσα, έστω σε ιδεολογικό επίπεδο – προς τη Βουλή. Έχει στηθεί εδώ και χρόνια ένας δυνατός και ευκίνητος μηχανισμός που φτιάχνει κόμματα-βιτρίνες, που άλλοτε ξεγλιστρούν κι άλλοτε δεν ξεγλιστρούν από τις «δαγκάνες» του Άρειου Πάγου, που παίζουν στα όρια του Συντάγματος κι αρέσκονται να ακροβατούν πάνω στο εκκρεμές μεταξύ νομιμότητας και παραβατικότητας.

Αυτό που συνέβη και με το κόμμα των Σπαρτιατών και με το κόμμα της Νίκης είναι μία ήττα του προοδευτικού, δημοκρατικού χώρου. Είναι όμως και μία ήττα για το πολιτικό και δικαστικό μας σύστημα, αλλά και μία ήττα συλλογική για την κοινωνία μας και ατομική για τον καθένα από εμάς. Θα είναι δικό μας έγκλημα αν διαγράψουμε τα εγκλήματα της άκρας δεξιάς και όσων επιβιώνουν, «ανασταίνονται» κι αναπαράγονται ιδεολογικά στις πλάτες της κοινωνίας, χρησιμοποιώντας το μίσος, το θυμό και την ημιμάθεια ως εργαλεία επηρεασμού της ψήφου. Θα είναι δικό μας έγκλημα αν αφήσουμε τα τέρατα του πρόσφατου παρελθόντος να αναστηθούν και να παίξουν ρόλο στην κοινωνική μας εξέλιξη, στην καθημερινότητά μας, στη ζωή μας.

Βρισκόμαστε ενώπιον μιας κρίσιμης ιστορικής και κοινωνικής καμπής και είναι στο χέρι μας αν θα επιτρέψουμε να μπούμε βαθύτερα στο σκοτάδι και τη μισαλλοδοξία ή θα ορθώσουμε ανάστημα ευθύνης και σοβαρότητας.