Παγκόσμια υποκρισία για την Ουκρανία

Το διάγγελμα του Βλάντιμιρ Πούτιν είχε πολλά μηνύματα προς συγκεκριμένους παραλήπτες. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι το Κρεμλίνο, που επί τριάντα χρόνια ζητούσε και πίεζε για μια ισότιμη συμμετοχή στη συνδιαμόρφωση των παγκόσμιων ισορροπιών και γεωστρατηγικών «ζωνών επιρροής», από εδώ και στο εξής θα προωθεί τη δική του ατζέντα, επιβεβαιώνοντας μια νέα τάση επιθετικού ρεβανσισμού.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία απομακρύνει ακόμη περισσότερο τις όποιες σκέψεις έχουν διατυπωθεί για την αναδιαμόρφωση του λεγόμενου παγκόσμιου θεσμικού συστήματος, των θεσμών δηλαδή παγκόσμιας διακυβέρνησης, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Οι όποιες σκέψεις μετατίθενται για το απώτερο μέλλον, με τις συνέπειες να είναι εξαιρετικά επικίνδυνες για το σύνολο της παγκόσμιας κοινότητας και τη διαχείριση παγκόσμιων ζητημάτων, όπως η κλιματική αλλαγή, η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, το προσφυγικό και ό,τι άπτεται των ενεργειακών ισορροπιών.

Οι διεθνείς και περιφερειακές ισορροπίες γίνονται ολοένα και πιο εύθραυστες, με τις ΗΠΑ να πρέπει να κατανοήσουν ότι η πολιτική επέκτασης του ΝΑΤΟ και η αντιμετώπιση διεθνών προκλήσεων χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας και της Κίνας δεν μπορεί να είναι πλέον εφικτή. Η ΕΕ γίνεται «σάντουιτς» μεταξύ Ουάσινγκτον και Μόσχας, χωρίς σχέδιο και όραμα, με αποτέλεσμα να βλέπουμε σήμερα πολλές, σκόρπιες δηλώσεις, για λόγους επικοινωνίας και εσωτερικής κατανάλωσης.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί μια εγκληματική παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, με τον Ρώσο πρόεδρο να αξιοποιεί τα «εργαλεία» που έχουν άτυπα διαμορφώσει το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, αυτό των άμεσων στρατιωτικών παρεμβάσεων (βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσοβο κ.α.). Η ρωσική διοίκηση, δηλαδή, κάνει αυτό για το οποίο την κατηγορούν οι ΗΠΑ, αυτό το οποίο έχει κάνει το ΝΑΤΟ. Υποκριτική η στάση των «δυτικών», όπως άλλωστε συμβαίνει σε ό,τι δεν εμπλέκεται η Ουάσιγκτον, το Παρίσι ή το Λονδίνο για παράδειγμα, που πλειοδοτούν σε μαξιμαλιστικές δηλώσεις χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα.

Όσο για το περίφημο «όπλο» των κυρώσεων, οι μόνοι που ζημιώνονται είναι οι ίδιοι οι Ρώσοι πολίτες. Μποϊκοτάζ από εταιρίες προς τη Ρωσία, αποκλεισμοί ομάδων ή άλλες ανάλογες ενέργειες, δεν οδηγούν πουθενά, δεν πλήττουν αυτούς που υποτίθεται ότι πρέπει να πλήξουν. Λίγος σκεπτικισμός και λίγη περισσότερη μέριμνα δεν θα έβλαπτε και από την ελληνική κυβέρνηση, με τον κ. Μητσοτάκη να οφείλει να γνωρίζει ότι επειδή η ΕΕ ακολουθεί μια σειρά λανθασμένων επιλογών, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και η Ελλάδα να ακολουθήσει άκριτα μια τέτοια ρητορική ή να σπεύσει να στηρίξει επίσης την πρόταση για αύξηση των δαπανών για το ΝΑΤΟ. Η χώρα μας ήδη βρίσκεται στη δεύτερη θέση των αμυντικών δαπανών μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ και μια αύξηση των σχετικών δαπανών σίγουρα θα επιβάρυνε έτι περαιτέρω την ήδη επιβαρυμένη οικονομία μας, οδηγώντας παράλληλα σε μια νέα κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία.

Ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει γρήγορα. Και σε αυτό είναι κρίσιμο να συμβάλλουν όλες οι πλευρές, όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά γίνεται, πρωτίστως για την ασφάλεια των Ουκρανών πολιτών και για να τελειώσει το μαρτύριό τους.