«Συμμορίτες» κύριε πρωθυπουργέ; Σοβαρά;
Μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο και είναι φανερό ότι στη φτωχή πολιτική ζωή μας θα αρχίσει πάλι να επικρατεί η πόλωση, ο θυμός, το μίσος – το εμφυλιακό μίσος που έχει θρέψει γενιές και γενιές.
«Όσοι συμμορίτες λυμαίνονται τον δημόσιο βίο, ανεξαρτήτως ιδεολογικών προσχημάτων που προβάλλουν για να εξευγενισθούν, μοιράζονται κοινά ψυχικά χαρακτηριστικά» είχε γράψει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα Καθημερινή το 2018.
Είχα πραγματικά πολύ καιρό να διαβάσω ή να ακούσω κάτι περί «συμμοριτών» κι όλων των συμπαρομαρτούντων. Ακόμα και ο Μάκης Βορίδης, που λάτρευε να κάνει αναφορά στους συμμορίτες και τους «αναρχοκομμουνιστές», έχει εγκαταλείψει εσχάτως το άθλημα. Τι έγινε λοιπόν κι ο κύριος πρωθυπουργός, ο «φιλελεύθερος» και οpen-minded κατά τα άλλα πρωθυπουργός, άρχισε να χρησιμοποιεί όρους του Εμφυλίου και μάλιστα όρους που χρησιμοποιούσαν οι βασιλικοί και το βαθύ κράτος της δεξιάς; Πότε ο κύριος πρωθυπουργός εγκατέλειψε το πεδίο του «προοδευτισμού» και του «κέντρου» και φόρεσε τον ακροδεξιό μανδύα;
Μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο και είναι φανερό ότι στη φτωχή πολιτική ζωή μας θα αρχίσει πάλι να επικρατεί η πόλωση, ο θυμός, το μίσος – το εμφυλιακό μίσος που έχει θρέψει γενιές και γενιές. Η συζήτηση στη Βουλή, παρότι εξαιρετικά σημαντική κι επίκαιρη, δεν έχει τραβήξει το ενδιαφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτό επαληθεύεται από τα στατιστικά στο κανάλι της Βουλής, αλλά και τις θεάσεις των ομιλιών στο διαδίκτυο, στο Facebook πρωτίστως. Ο κόσμος, παρότι ζορίζεται όλο και περισσότερο, παρότι δεν τα βγάζει πέρα καθόλου εύκολα, έχει κουραστεί από την πολιτική αντιπαράθεση και τον τρόπο που αυτή αναπτύσσεται.
Ο πρωθυπουργός λοιπόν είπε να τραβήξει λίγο παραπάνω το σχοινί στα παλιά καλά λημέρια της πολιτικής σύγκρουσης, εκεί που «πονάει» κυρίως τις παλαιότερες γενιές για να πωρώσει και να συσπειρώσει. Το δράμα και το μίσος του Εμφυλίου και κρατά ζωντανό μέχρι τις μέρες μας αναπαράγεται και πάλι ελλείψει άλλων συστατικών για να κινητοποιήσουν το εκλογικό σώμα. Αυτό όμως το εκλογικό σώμα που κινητοποιούν είναι διαρκώς συρρικνούμενο, μικραίνει μέχρι να μην μπορεί πλέον να επηρεάσει καθοριστικά το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο πρωθυπουργός, λοιπόν, «επενδύει» σε μια ρητορική που δεν ακουμπά καθόλου στο σήμερα, καθόλου στις σημερινές προκλήσεις κι ανάγκες. Το παιχνίδι χάνεται από τη ΝΔ και πλέον επιστρατεύεται ό,τι πιο σκοτεινό και φθονερό υπάρχει από το ένοχο παρελθόν. Μάταια όμως.
Όσο για την αναφορά του Τάκη Θεοδωρόπουλου, μιας και ξεκινήσαμε με αυτή, φαίνεται πέρα για πέρα εύστοχη, μόνο που ισχύει αντιστρόφως. Συμμορίτες δεν είναι όσο πάλεψαν για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά όσοι «λυμαίνονται τον δημόσιο βίο» και «μοιράζονται κοινά ψυχικά χαρακτηριστικά» γράφει ο συγγραφέας. Εύστοχος, χωρίς να το έχει προβλέψει, τέσσερα χρόνια μετά ο Θεοδωρόπουλος καταφέρνει να αποτυπώσει με ακρίβεια τη σημερινή εικόνα του θιάσου που κυβερνά τη χώρα.
