Το «μαύρο κουτί» της ελληνικής πραγματικότητας

Η ανεξέλεγκτη επέλαση των χούλιγκαν από την Κροατία και το φονικό της Νέας Φιλαδέλφειας, με την αστυνομία ενήμερη και τον αρμόδιο υπουργό αδιάφορο, ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός που ήρθε να προστεθεί στο μεγάλο «μαύρο κουτί» της ελληνικής πραγματικότητας. Ένα κουτί μέσα στο οποίο στοιβάζονται όλες οι παθογένειες του ελληνικού κράτους, όλα όσα πολλοί γνωρίζουμε, βιώνουμε, αλλά τελικά δεν βλέπουμε να λύνονται, δεν βλέπουμε την πολιτική ηγεσία και τα κόμματα να πολυενδιαφέρονται, τροφοδοτώντας τελικά μία συλλογική απάθεια που διαπερνά τους κόλπους μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας

Μετά τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού είπαμε ότι «δεν πρέπει να ξανασυμβεί» κάτι τέτοιο. Ότι η Πολιτεία πρέπει να αναλάβει δράση, ότι οι διοικήσεις των ομάδων πρέπει να κινηθούν αποφασιστικά, ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να παρακολουθεί ατάραχη κι αμήχανη την ανομία να μολύνει τις ρίζες της κοινωνίας. Το «ποτέ ξανά» ακούστηκε από τα χείλη πολλών, αλλά τελικά δεν συνοδεύτηκε από πράξεις. Τώρα ήρθε η δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή για να επιβεβαιώσει τον κανόνα: Στη χώρα μας τα σκοτεινά νέα, οι οδυνηρές εξελίξεις και η οπισθοδρόμηση παρασύρουν στο βούρκο κάθε μικρό, θετικό νέο, κάθε υγιή προσπάθεια που θέλει να κάνει αυτόν τον τόπο βιώσιμο, σύγχρονο και προοδευτικό σε κάθε έκφανση της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Είχαμε τα Τέμπη, έπειτα τις πυρκαγιές και τη συνειδητοποίηση ότι ακόμη και ο στρατός είναι «χύμα στο κύμα», μετά ήρθε η  συμπλοκή των χούλιγκανς. Θα ακολουθήσουν πιθανότατα κι άλλα τέτοια «νέα», για να προκύψουν και οι απαραίτητες ανέξοδες αυτοκριτικές, μία-δύο συγγνώμες και μετά η ζωή συνεχίζεται και πάλι.

Η αντίδραση κι αντιμετώπιση των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων στον τόπο αποτελεί καθρέφτη της υγείας μίας κοινότητας. Όσα γράψαμε παραπάνω αποτελούν τον κανόνα στην καθημερινότητα των πολιτών, γεγονότα που διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να ζούμε και όποτε συμβαίνουν, φαίνεται ότι δεν εκπλήσσεται κανείς. Σαν τα αποδεχόμαστε, να βλέπουμε τον χρόνο να κυλά, στην πραγματικότητα όμως χάνεται χωρίς να κάνουμε βήματα μπροστά.

Η μοιρολατρία και η αντίληψη ότι «αυτή είναι η Ελλάδα» εξακολουθεί και κυριαρχεί, είναι βαθιά εμπεδωμένη και δύσκολα αναστρέψιμη. Η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως την πολιτική εξουσία, αλλά και συνολικά του πολιτικό σύστημα, όμως και εμείς οι ίδιοι, ως κοινωνικό σύνολο, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεων μας.

Αν θέλουμε να πορευτούμε μπροστά, λύνοντας τα προβλήματα που μας κρατούν εγκλωβισμένους σε ένα τοξικό παρελθόν και παρόν, πρέπει να προχωρήσουμε σε ρήξεις. Σε ρήξεις με ό,τι μας κρατά πίσω. Να κάνει ο καθένας τη δουλειά που έχει αναλάβει, από τον πρωθυπουργό μέχρι εμάς τους πολίτες και να δουλέψουμε μεθοδικά και συλλογικά για να γκρεμίσουμε τα αδιέξοδα και τα ημίμετρα μέσα στα οποία τσαλαβουτάμε επί δεκαετίες.