Η κυβέρνηση παίρνει κάτω από τη βάση στις πρώτες 100 μέρες 

Πολλοί στην κυβέρνηση είχαν την εντύπωση ότι το πρώτο καλοκαίρι της δεύτερης θητείας του κ. Μητσοτάκη θα είναι ένας “ξέγνοιαστος περίπατος”, μια εποχή ρέμβης κι άνετης προσαρμογής στο επόμενο διάστημα. Η χαλάρωση ή η βεβαιότητα του Μαξίμου ότι “δεν μας κουνάει κανείς” μετά τη διπλή εκλογική επιτυχία γυρνάει μπούμερανγκ και θα συνεχίζει να γυρνάει μπούμερανγκ όσο συνεχίζονται οι παλινωδίες. 

Οι παλινωδίες της ΝΔ έρχονται σε μία περίοδο η οποία ακολουθεί τις συνθήκες απόλυτης πολιτικής κυριαρχίας για το κυβερνών κόμμα, με μια αποδυναμωμένη αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία έχει στο προσκήνιο (και στο παρασκήνιο) τις δικές της εσωτερικές διεργασίες. 

Ακόμα και μέσα σε αυτό το αλλαγμένο πολιτικό σκηνικό, το πρώτο μισό των 100 ημερών από την εκλογική νίκη της ΝΔ απέδειξε ότι ο χρόνος δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε στον ισχυρό ούτε στον πληγωμένο. Ο χρόνος δεν περιμένει, αλλά τρέχει πιεστικά μπροστά στις αυξημένες απαιτήσεις και τις ανάγκες της καθημερινότητας αλλά και στα απρόοπτα – αν θεωρούνται απρόοπτα – που προκαλούν μεγάλη πολιτική φθορά. 

Η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει μέχρι τη συμπλήρωση των πρώτων 100 ημερών, παρότι θα έρθει η ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο. Μία ΔΕΘ στην οποία η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση των παλιών και πολυφορεμένων πλέον προσώπων στο κυβερνητικό σχήμα δεν αναμένεται να προσφέρει κάποιο νέο αφήγημα. Υποτίθεται, όπως διεμήνυαν πρωθυπουργικοί συνεργάτες προ εβδομάδων, ότι αυτό το πρώτο τρίμηνο λογίζεται ως ένα καθοριστικό διάστημα για να δοθεί στους πολίτες ισχυρό κυβερνητικό αποτύπωμα και κυρίως για να μπουν στις ράγες οι μεγάλες αλλαγές τις οποίες επαγγέλλεται η κυβέρνηση. Ποιο είναι αυτό το “αποτύπωμα” κι αυτές οι “ράγες” κανείς δεν γνωρίζει. 

Η κυβέρνηση παίζει μπάλα μόνη της, όπως γράψαμε πρόσφατα, αλλά κι αυτό δεν εγγυάται την ήπια πορεία της το επόμενο διάστημα. Ακόμα και χωρίς την αντιπολίτευση, η ΝΔ τα βρίσκει σκούρα γιατί συμβαίνει το εξής αντιφατικό: ο μεν πολιτικός πήχυς είναι πλέον πολύ χαμηλά, και εντός και εκτός Βουλής, ο δε πήχυς που θέτει η κοινωνία, η δική της κλίμακα αξιολόγησης, είναι πλέον πολύ ψηλά.