Ιστορίες χωρίς φωνή: Η εγκατάλειψη
Ένα ζώο που εγκαταλείπεται ή χάνεται έχει ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης στο δρόμο. Αν δεν διασωθεί άμεσα, θα πεθάνει από ασιτία, αρρώστια ή θα χτυπηθεί από αυτοκίνητο.
Αυτήν την εβδομάδα, ο δημοσιογράφος Πέτρος Κατσάκος γράφει στη στήλη του «Ιστορίες Χωρίς Φωνή» στην Αυγή, για την εγκατάλειψη των ζώων και το τραύμα της.
Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό του 2021, κάπου στη Λήμνο, όταν ένα ανθρώπινο χέρι εγκατέλειψε στο δρόμο ένα ζωντανό κουβάρι από μερικά ανεπιθύμητα κουτάβια. Μέσα στην ατυχία τους τα νεογέννητα είχαν την τύχη να τα βρουν και να τα αγκαλιάσουν τα μέλη του τοπικού φιλοζωικού σωματείου “Αδέσποτες ψυχές”.
Οι εγκαταλειμμένες αυτές ψυχές βρήκαν την σωτηρία και κέρδισαν μια ανέλπιστη ευκαιρία για καλύτερη ζωή. Οι μικρές αυτές ψυχές είχαν την τύχη να σωθούν, να μεγαλώσουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον και στην συνέχεια να αναζητήσουν μια οικογένεια που θα τους χάριζε αγάπη και σεβασμό. Ένα από τα κουτάβια ήταν που κέντρισε το ενδιαφέρον μιας γυναίκας από την Σουηδία. Η Σόφι Κράνκβιστ ήταν που βλέποντας τις αγγελίες του φιλοζωικού σωματείου στο διαδίκτυο ήρθε σε επαφή με τους ανθρώπους στη Λήμνο και αφού ολοκληρώθηκαν όλες οι τυπικές διαδικασίες υποδέχθηκε το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς το άλλοτε εγκαταλειμμένο κουτάβι του ελληνικού νησιού σε μια επαρχιακή πόλη της Σουηδίας.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, εκτός από οικογένεια απέκτησε όνομα και πλέον είναι ο Μπόμπ, ο σκύλος που απολαμβάνει τη νέα του ζωή στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Ο Μπόμπ που σήμερα είναι δύο ετών, με την κατάλληλη εκπαίδευση έχει αναπτύξει τις ικανότητές του να ακολουθεί ίχνη και να εντοπίζει χαμένους ανθρώπους. Ο Μπομπ σύντομα θα “προσληφθεί” ως σκύλος εντοπισμού αγνοουμένων από την Σουηδική Αστυνομία και όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι διασώστες του στην Λήμνο που κρατούν ακόμα επαφή μαζί του, ο Μπόμπ που κάποτε κάποιοι άνθρωποι τον πέταξαν σαν σκουπίδι, δείχνοντάς του την αποκρουστική όψη του είδους μας, τώρα είναι αυτός που αν χρειαστεί θα μυρίσει, θα γαβγίσει και θα τρέξει για να σώσει κάποια ανθρώπινη ζωή. Γιατί τον Μπομπ μπορεί να τον εγκατέλειψαν αλλά αυτός ποτέ δεν θα εγκαταλείψει το ένστικτό του που τον καλεί να στέκεται πολύ πιο πάνω από την ανθρώπινη αναισθησία.
Ένας άγνωστος αριθμός
Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς πόσα ζώα εγκαταλείπονται κάθε χρόνο από τους ιδιοκτήτες τους. Όλοι, όμως, γνωρίζουν ποια είναι η μοίρα που περιμένει ένα ζώο που αφήνεται στο δρόμο ή στο ύπαιθρο. Ένα ζώο που εγκαταλείπεται ή χάνεται έχει ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης στο δρόμο. Αν δεν διασωθεί άμεσα, θα πεθάνει από ασιτία, αρρώστια ή θα χτυπηθεί από αυτοκίνητο. Παρά το γεγονός ότι η εγκατάλειψη οικόσιτου ζώου με βάση τη νομοθεσία είναι πλέον κακούργημα, η βάναυση αυτή τακτική συνεχίζεται και συνήθως κορυφώνεται τους καλοκαιρινούς μήνες, οπότε και προκύπτει το ερώτημα “και τώρα που θα πάμε διακοπές τι θα κάνουμε με τον σκύλο;”.
Μπορεί το σενάριο αυτό να ακούγεται υπερβολικό αλλά οι περισσότερες εγκαταλείψεις σκύλων γίνονται κατά την έναρξη των θερινών διακοπών και κατά τη λήξη τους, δηλαδή τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, καθώς τα ζώα που πολλοί παραθεριστές φιλοξενούν στα εξοχικά τους κατά τη διάρκεια των διακοπών δεν μπορούν να τα φέρουν στην πόλη, με αποτέλεσμα να τα εγκαταλείπουν.
Σε άλλες περιπτώσεις πολλά από τα ζώα που “αγοράζονται” ή “χαρίζονται” σαν δώρο, με άγνοια των υποχρεώσεων που συνεπάγεται η συμβίωση με αυτά, πολλές φορέα απορρίπτονται από τους ανθρώπους τους καθώς μετά τις πρώτες ημέρες της χαράς και του ενθουσιασμού αυτοί προσγειώνονται στην σκληρή πραγματικότητα ακόμα και αυτών των στοιχειωδών υποχρεώσεων. Και κάπου εκεί έρχεται η ώρα της εγκατάλειψης. Όπως ακριβώς έρχεται η ώρα της πολλαπλής εγκατάλειψης των ανεπιθύμητων νεογέννητων που συχνά καταλήγουν στον δρόμο ή ακόμα χειρότερα όταν πρόκειται για γάτες και βρίσκουν φριχτό θάνατο πεταμένα σε κάδους απορριμμάτων μέσα σε σακούλες. Όπως ακριβώς έρχεται η ώρα της εγκατάλειψης για τα “άχρηστα” κυνηγόσκυλα που απορρίπτονται χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους ώστε να μην μπορούν να επιστρέψουν. Όπως ακριβώς έρχεται η ώρα της εγκατάλειψης ακόμα και σε βραχονησίδες με τα ζώα να βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο από την δίψα και την πείνα. Δεδομένης και της απουσίας σχετικής πρόβλεψης από την πολιτεία, αμέτρητα – κυρίως σκυλιά – εγκαταλείπονται στο ύπαιθρο, με κίνδυνο να χάσουν τη ζωή τους από ασιτία ή τραυματισμούς και με ανοιχτό πάντα το ενδεχόμενο να αναπαραχθούν, εκτινάσσοντας στα ύψη τον αριθμό των άστεγων ζώων στους δρόμους των πόλεων. Όσον αφορά την Αττική, οι γνωρίζοντες το πρόβλημα επισημαίνουν πως δημοφιλείς τόποι εγκατάλειψης σκύλων είναι η Σαλαμίνα, οι πρόποδες της Πάρνηθας, ο Βοτανικός και το Σχιστό.
Το τραύμα της εγκατάλειψης
Πίσω από κάθε εγκατάλειψη κρύβεται και μια θλιβερή ιστορία με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο και ένα ζώο συνήθως περιμένει μέχρι το τέλος της ζωής τους τον άνθρωπο που το παράτησε ακόμη και αν δείχνει πως τον έχει ξεχάσει. Είναι αυτή η άρνηση του ζώου να δεχτεί την προδοσία από τον άνθρωπο τον οποίο εμπιστεύτηκε. Είναι αυτό το τραύμα που τελικά μένει σε ένα ζώο που δεν έχει φωνή για να περιγράψει το μέγεθος της θλίψης τους. Τα σκυλιά ιδίως παραμένουν βυθισμένα σε μια συναισθηματική κατάσταση θλίψης και αναμονής ακόμα και αν είναι τυχερά και βρουν μια νέα “οικογένεια” να τα υποδεχτεί, αυτή την μορφή κακοποίησης που βίωσαν δεν θα μπορέσουν ποτέ να την ξεπεράσουν.
Info: Εκτός από τα συνήθη θύματα εγκατάλειψη, κυρίως τους σκύλους αλλά και τις γάτες, είναι γεγονός ότι πλέον αφήνονται στους δρόμους, στα πάρκα και όπου κανείς μπορεί να φανταστεί από κουνέλια έως σπάνια και εξωτικά είδη ζώων Ιγκουάνα, φίδια, χελώνες, βρίσκονται παρατημένα από τους ιδιοκτήτες τους δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα όσον αφορά την επανένταξή τους σε ένα ασφαλές και φιλικό περιβάλλον
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ, 5/8/2023
