Μα αν ξαφνικά μας αρέσουν και οι αλυσίδες; Να επαναφέρουμε και την δουλεία;

Οι εικόνες ντροπής με τον σερβιτόρο να χρειάζεται σχεδόν να κολυμπήσει για να εξυπηρετήσει πελάτες σε beach bar στην Ρόδο, μοιραία, ανέδειξε πολλά ζητήματα για την εργασία, τις συνθήκες, το περιβάλλον της.

Η καραμέλα της «ελεύθερης επιλογής» είναι κι εδώ η απάντηση που προκρίνεται από πολλούς: Μα αφού «ο ίδιος ο σερβιτόρος το θέλει», «του αρέσει», «είναι χαρούμενος», «παίρνει πολλά χρήματα», «το κάνει για να πάρει χοντρά πουρμπουάρ» είναι μερικά από τα επιχειρήματα που έχουν ειπωθεί, ακόμη κι από επίσημα χείλη.

Μάλιστα, ο καθ΄ύλιν αρμόδιος για θέματα εργασίας, ο υπουργός  Άδωνις Γεωργιάδης υιοθέτησε απόλυτα αυτή τη στάση, δηλώνοντας ότι θεωρεί «λίγο υποκριτικό να πει ότι θέλει να προστατεύσει τους εργαζόμενους και εργαζόμενοι που αμείβονται καλά και είναι χαρούμενοι να πάει  να τους καταστρέψει τη δουλειά τους».

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία χυδαία δήλωση αφού θέτει αστερίσκους και βάζει στο ζύγι από τη μία την αμοιβή των εργαζομένων κι από την άλλη την αξιοπρέπεια και την ασφάλειά τους.

Κι εδώ προκύπτει το εξής κρίσιμο ερώτημα: Πόσο ελεύθερα κάνουμε τις επιλογές μας; Μπορούν αυτές να είναι αποσυνδεδεμένες από τις ανάγκες μας; Μπορεί κάποιος που έχει ανάγκη να επιλέξει ελεύθερα; Μπορεί να διαπραγματευτεί τον μισθό, το ωράριο, τις συνθήκες της εργασίας του; Το ίδιο ελεύθερα επιλέγει το επάγγελμα του ένας φτωχός και το ίδιο ένας πλούσιος; Χρειάζεται άραγε το ίδιο συχνά να συμβιβαστούν;

Μπορεί αυτή η δήθεν ελεύθερη, ακηδεμόνευτη, ατομική επιλογή να επανακαθορίσει την στάση της Πολιτείας απέναντι σε ζητήματα όπως η εργασιακή εκμετάλλευση;

Με την ίδια λογική άλλωστε, μπορεί μια μέρα να μας πουν ότι αν κάποιος θέλει να φοράει αλυσίδες, μπορούμε να επαναφέρουμε για εκείνον την δουλεία!

Μία από τις συνέπειες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών όλα αυτά τα χρόνια, είναι η γαλούχηση των ανθρώπων στον ατομικισμό, που θέτει στο επίκεντρο το άτομο, αντί της κοινωνίας. Ακόμη και για όποιον δεν το έχει ήδη καταλάβει, αργά ή γρήγορα θα γίνει σαφές ότι το όποιο εφήμερο προσωπικό όφελος του ατόμου, είναι στην πραγματικότητα ένας συμβιβασμός, μία έκπτωση, μία μη-επιλογή, αφού καθοδηγείται από την ανάγκη και το συμφέρον του εκάστοτε ισχυρότερου, πχ του εργοδότη.

Η εργασιακή ασφάλεια και αξιοπρέπεια δεν είναι διαπραγματεύσιμα, ούτε πρέπει να εξαρτώνται από την ατομική, δήθεν ελεύθερη επιλογή κάποιου, που μόνο ελεύθερη δεν είναι τελικά. Είναι αποτελέσματα αγώνων που κερδήθηκαν με αίμα και η Πολιτεία οφείλει να τα διαφυλάξει χωρίς «ναι μεν αλλά».