Στη τελευταία σκηνή το «Born Slippy» αρχίζει να δονεί την οθόνη ενω ο ήρωάς μας αρχίζει περπατά στους δρόμους του Λονδίνου μεταφέροντάς μας τις σκέψεις του. Έχει μόλις κλέψει τους φίλους και του άσπονδους στη χρήση ναρκωτικών συντρόφους του.
Το ξέρω -λέει- πως είμαι ένας κακός άνθρωπος αλλά πρόκειται να αλλάξω, να καθαρίσω από τα ναρκωτικά, είμαι έτοιμος να διαλέξω…τη ζωή. Ένα σαρδόνιο χαμόγελο δημιουργείται στο πρόσωπο του όταν μας ορκίζεται πως πρόκειται να γίνει ένας από εμάς. Να αγοράσει σπίτι και πλυντήριο, να κάνει παιδιά, να να…μέχρι τη μέρα που θα πεθάνει.
Στο Trainspotting νομίζω πως το περιθώριο στο οποίο κατάφευγουν ή απωθούνται οι χρήστες πρωταγωνιστές του γίνεται το βήμα για να στηλιτευτεί η «μακαριότητα» της υπόλοιπης κοινωνίας του οποίους κοιτά παρά μόνο επικριτικά.
Η ταινία δεν τελειώνει με την συμβολική αποκήρυξη των ναρκωτικών ως το βήμα ένταξης στην κοινωνία. Σαν ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει κάποιος από την ατραπό των καταχρήσεων είναι να γίνει παραγωγικό μέλος αυτής.
Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω απο την χρήση και τον εθισμό που παράγει αδειάλειπτα ρουφώντας κάθε κύτταρο ζωής των πρωταγωνιστών. Αλλά αυτό που είναι εκεί έξω, πέρα από το δικό τους βασίλειο και όλων των ακατονόμαστων πράξεων για να συντηρήσουν την αυτοκαταστροφή τους, δεν αντιμετωπίζεται χωρίς ειρωνία για τους δικούς του εθισμούς.
Ο πρωταγωνιστής βαδίζει προς το δρόμο της «φυσιολογικής ζωής», αλλά εκεί που νομίζουμε πως τον κοιτάμε στοργικά για την απελευθέρωση από το διάολο των καταχρήσεων αυτός συνεχίζει να μας κοιτά ειρωνικά.
