Δουλεύοντας αυτό το αφιέρωμα στο μυαλό μου, αρχικά σκέφτηκα να γράψω για το πολυσυζητημένο reunion των Friends. Από την άλλη, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι το πόσο κακό ήταν το reboot του Saw. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω ένα 2 σε 1, με την απογοήτευση που και τα δύο μου προξένησαν, για διαφορετικούς λόγους, να αποτελεί τη μοναδική ίσως γέφυρα σύνδεσής τους.
Ξεκινάω με τα Φιλαράκια και εξηγούμαι: Δεν ήταν κακή η επανένωση. Και τη νοσταλγία της την είχε και τη συγκίνησή της την είχε και τις αστείες της στιγμές τις είχε – λίγες, αλλά τις είχε. Δεν ήταν αυτό όμως που περιμέναμε, fans και μη. Γιατί κακά τα ψέματα, η σειρά αυτή αποτελεί από μόνη της κεφάλαιο στην ιστορία της παγκόσμιας τηλεόρασης και όλοι – οι άνω των 30 τουλάχιστον!- λίγο πολύ ανυπομονούσαμε να ξαναδούμε τη γνωστή παρέα.
Κι αυτό που περιμέναμε ήταν ένα νέο επεισόδιο στο σήμερα, όχι ένα σχεδόν δίωρο ντοκιμαντέρ με τους έξι πρωταγωνιστές να κάνουν βόλτες στο στούντιο των γυρισμάτων και να κάθονται σε έναν καναπέ να παρακολουθούν τον Justin Bieber να κάνει πασαρέλα ντυμένος…πατάτα.
Δεν θα πω περισσότερα, για να μην σποϊλάρω για όσους θέλουν να το δουν. Όσοι το είδαν όμως πιστεύω ότι θα συμφωνήσουν πως η επανεμφάνισή τους αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών σε επίπεδο παραγωγής. 17 χρόνια μετά το τελευταίο επεισόδιο η επάνοδος των Friends θα μπορούσε αν μη τι άλλο να είναι λίγο πιο…ευρηματική.
Πέρα όμως από αυτό, που ίσως να είναι απλά θέμα γούστου και αισθητικής, τα Φιλαράκια στην πλειοψηφία τους απέπνεαν μια θλίψη. Θλίψη για τα χρόνια που πέρασαν, για τα νιάτα που έφυγαν, για το πώς ήταν και πώς έγιναν. Θλίψη που νιώσαμε κι εμείς βλέποντάς τους. Γιατί μαζί με τα δικά τους νιάτα, έφυγαν και τα δικά μας. Βλέπεις, κάποιοι λίγο-πολύ μεγαλώσαμε μαζί τους.
Στο πρώτο επεισόδιο, 27 χρόνια πριν, έξι νέα παιδιά με όρεξη και φιλοδοξία μάγευαν τον φακό με τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια τους. Σήμερα, διανύουν την έκτη δεκαετία της ζωής τους και η κούραση ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Πρόσωπα τα οποία αλλοίωσε η ματαιοδοξία σε κάποιους – Aniston και Cox σχεδόν αγνώριστες από τις πλαστικές και τα μπότοξ- ή οι καταχρήσεις σε κάποιους άλλους – η παρουσία του Matthew Perry δημιουργούσε ένα αίσθημα awkwardness στην ατμόσφαιρα, καθώς φαινόταν σαν να είχε επιζήσει από μετωπική σύγκρουση με τρένο…
Και θα μου πεις, δεν είναι μια ρεαλιστική εικόνα αυτή; Οι άνθρωποι μεγαλώνουμε, γερνάμε, παχαίνουμε, αλλάζουμε. Γιατί όχι κι αυτοί; Φυσικά κι αυτοί. Απλά κάποιους είναι προτιμότερο να τους θυμόμαστε όπως τους γνωρίσαμε.
Στα καλά του πράγματος, ίσως το πιο συγκινητικό όλων ήταν ότι διαφαινόταν μεταξύ τους ένα γνήσιο και βαθύ δέσιμο, αγνό, χωρίς εγωισμούς. Στα highlightsεπίσης η ανεπιτήδευτη και ακομπλεξάριστη στάση του Matt LeBlanc, που δείχνει να είναι έτοιμος για επανεκκίνηση στην καριέρα του.
Και πάμε στο απόλυτο cringe της χρονιάς, σε μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμής της φετινής κινηματογραφικής χρονιάς. Ο λόγος για το αξεπέραστα και διασκεδαστικά κακό Spiral: From the book of Saw.
Όσοι αγαπήσαμε τα πρώτα τρία Saw, είχαμε γίνει μάρτυρες της κατρακύλας των επόμενων τεσσάρων που ακολούθησαν. Το 2017 αποφασίστηκε το τέλος γι’ αυτό το κουρασμένο franchise, που είχε αρχίσει προ πολλού να στερεύει από ιδέες, και φανταστήκαμε ότι με το Spiral, την απόπειρα ενός πολλά υποσχόμενου reboot στην Covid εποχή, οι δημιουργοί θα είχαν κάτι νέο κι ενδιαφέρον να πουν. Αμ δε…
Το ψάρι λένε βρομάει από το κεφάλι. Και ήδη από το τρέιλερ ο Chris Rock- όντας «ζεστός» από καλές κριτικές ύστερα από την τέταρτη σεζόν του Fargo- φάνταζε παντελώς ανεπιτυχής επιλογή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ όλα προμήνυαν ότι έχουμε να κάνουμε περισσότερο με φαρσοκωμωδία παρά με ταινία τρόμου.
Όπερ και αποδείχθηκε. Η παρουσία του Rock καθιστούσε το θέαμα ανυπόφορο, με τις κάποιες ελάχιστες αστείες ατάκες του, που θύμιζαν στιγμές από τα stand up του, να μην σώζουν ό,τι δεν σώζεται. Μια σκηνή δε ήταν τόσο κακοφτιαγμένη, που αν δεν γνώριζες το πλαίσιο θα ορκιζόσουν ότι πρόκειται για ένα από τα γνωστά σκετσάκια-παρωδία του Saturday Night Live, εκεί όπου οι άντρες φοράνε περούκες και ψεύτικα μουστάκια…
Και αν για κάτι είναι να απορεί κανείς είναι για το πώς επέτρεψε να συμβεί μια τέτοια πανωλεθρία ο σκηνοθέτης της ταινίας Daren Lyn Bousman, ο οποίος είχε ήδη κάνει , με επιτυχία!, το δεύτερο και τρίτο μέρος του Saw.
Εν κατακλείδι, μια αρχικά καλή σεναριακή ιδέα, που επιδιώκει να θίξει το καυτό ζήτημα της βιαιότητας των αστυνομικών απέναντι σε μειονότητες στις ΗΠΑ, καταβαραθρώνεται από τις κακές ερμηνείες, τους αστείους διαλόγους και τις πρόχειρα σκηνοθετημένες σκηνές.
