Υπάρχει πόλη χωρίς τα σινεμά της;
Μαζί με τις ευθύνες της Πολιτείας, είμαστε και εμείς οι ίδιοι αιχμάλωτοι του home cinema, γιατί έχει αλλάξει η ζωή μας, γιατί μας έχουν κυριεύσει οι δαίμονες του καπιταλισμού, οι φρενήρεις ρυθμοί της ζωής, το στρες, οι μεγάλες δόσεις ομογενοποίησης που δεχόμαστε καθημερινά από παντού.
Σημαντική ανταπόκριση στο σινεφίλ κοινό της Αθήνας βρήκε το χθεσινό κάλεσμα για τη διάσωση των ιστορικών κινηματογράφων Ιντεάλ και Άστορ, των τελευταίων δύο εκ των πέντε που έχουν απομείνει στο ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας.
Κόσμος πολύς, ωραίες εικόνες έξω από τις αίθουσες κι ένας αέρας μελαγχολίας, τόσο παχύς που μπορούσες να τον κόψεις με το μαχαίρι. Οι ευθύνες της Πολιτείας είναι τεράστιες για την εικόνα που έχουμε σήμερα. Η συνολική υποβάθμιση του πολιτισμού «βγάζει» μάτι και οι επενδυτικοί όμιλοι τρίβουν τα χέρια τους για τα καινούργια ξενοδοχεία. Αυτό δηλαδή είναι το μέλλον της πόλης μας; Σε αυτή τη δυστοπία θα ζούμε εφεξής; Είναι βιώσιμο το κέντρο της Αθήνας, όταν παραδίνεται σε δυνάμεις που κοιτούν μόνο το τουριστικό όφελος κι αφήνουν όλα όσα συνιστούν την «πόλη», όλα αυτά που συνθέτουν την αστική καθημερινότητα, όπως είναι τα σινεμά, να μαραζώνουν και να εξαφανίζονται;
Ναι, οι ευθύνες της Πολιτείας είναι μεγάλες και δεν είναι μόνο σημερινές. Μαζί με την εγκατάλειψη του πολιτισμού, είχαμε και τη μεγάλη και πολυετή οικονομική κρίση, είχαμε και έχουμε τη σταθερή φτωχοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, φτωχοποίηση οικονομική, που είχε προλειάνει το έδαφος για μία βαθιά φτωχοποίηση της κοινωνικής ζωής. Ειδικά για το σινεμά, η εικόνα του «Αττικόν» και του «Απόλλωνα» στην οδό Σταδίου, μία εικόνα βομβαρδισμένου τοπίου από το 2012, μία εικόνα θλιβερή και μία κατάσταση που μένει να μας θυμίζει κάθε μέρα την πολιτική ανεπάρκεια και την αδιαφορία των ιθυνόντων για τον μαρασμό του κινηματογραφικού πολιτισμού της πόλης.
Μαζί με τις ευθύνες της Πολιτείας, είμαστε και εμείς οι ίδιοι αιχμάλωτοι του home cinema, γιατί έχει αλλάξει η ζωή μας, γιατί μας έχουν κυριεύσει οι δαίμονες του καπιταλισμού, οι φρενήρεις ρυθμοί της ζωής, το στρες, οι μεγάλες δόσεις ομογενοποίησης που δεχόμαστε καθημερινά από παντού. Πολλά τα «καμένα» βράδια μέσα με streaming, πολύ πριν τους περιορισμούς της πανδημίας, μεγάλα τα οικονομικά προβλήματα, πολλές ώρες εργασίας, ανεργία, αδιέξοδα. Μία άλλη, παράλληλη συζήτηση στους κόλπους της κοινωνίας λαμβάνει χώρα μαζί με την υποβάθμιση της πολιτιστικής ζωής και την πτώση της δημοφιλίας του σινεμά, παρά τον ρομαντισμό που συνεχίζει και διατηρεί η αίθουσα, οι μυρωδιές, τα ποπ-κορν, ο ήχος, η συνολική εμπειρία.
Το τρένο, μάλλον, δεν γυρίζει πίσω και πλέον αναπτύσσεται, καθιερώνεται στην πραγματικότητα, μία νέα κουλτούρα θέασης. Η κινητοποίηση για το «Ιντεάλ», το «Άστορ» και την «Ιριδα» έχει μία γλυκιά, επίμονη αναπόληση της μνήμης και αποτελεί, φυσικά, μία δυναμική έκφραση για τις αλλαγές που έρχονται στη ζωή μας – μέσα στις οποίες είτε ακούσια είτε εκούσια μπαίνουμε κι εμείς.
Ας κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη, τη συλλογική μνήμη, την ιστορία κι όσα κουβαλάμε ως κοινωνία. Και να πάμε το καλοκαίρι στα θερινά, μαζικά, όσο πιο μαζικά γίνεται.
