Ο Κρις Κίλιπ, που απεβίωσε τον προηγούμενο μήνα, «αιχμαλώτισε» με τον φακό του τον αγγλικό Βορρά με τρόπο που κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα, αποτυπώνοντας τα δεινά και την αντίσταση της εργατικής τάξης απέναντι στην Θάτσερ και τον θατσερισμό.
Το έργο του Κίλιπ (Chris Killip) αποτυπώνει τις επώδυνες συνέπειες της αποβιομηχανοποίησης του αγγλικού Βορρά και την σκληρή καθημερινότητα των ανθρώπων του. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του αποτελούν παρακαταθήκη για την ιστορία του εργατικού κινήματος στη Βρετανία τη δεκαετία του 1970 και του 1980 και δείχνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που η Θάτσερ πίστευε και συνήθιζε να δηλώνει δημοσίως: Ότι επί των ημερών της στην Μεγάλη Βρετανία επιτεύχθηκε η «δημοσιονομική προσαρμογή», προωθήθηκαν «μεταρρυθμιστικές πολιτικές» (σσ. νεοφιλελεύθερες πολιτικές), η οικονομία κατάφερε να «ορθοποδήσει» και οι εργαζόμενοι «να σταθούν στα πόδια τους».
O Κίλιπ γεννήθηκε στη Νήσο του Μαν, στην ιρλανδική θάλασσα, το 1946. Εγκατέλειψε το σχολείο στα 16 του και άρχισε να φωτογραφίζει τις παραλίες του νησιού στον ελεύθερο χρόνο του. Το 1964 ξεκίνησε να εργάζεται ως εμπορικός βοηθός φωτογραφίας στο Λονδίνο, προτού αποφασίσει να αναπτύξει το προσωπικό του portfolio και να εμβαθύνει στην φωτογραφία με κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις και αναφορές.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Κίλιπ δούλευε τα βράδια στην παμπ του πατέρα του και τα πρωινά εξερευνούσε τον τόπο του. Επηρεασμένος από την απεργία των ανθρακωρύχων το 1974 και τη γενικότερη κινητικότητα στο εργατικό κίνημα, ο Κίλιπ μετακόμισε στο Nιούκαστλ το 1975, ξεκινώντας να «χτίζει ένα έργο ζωής», όπως ο ίδιος το χαρακτήρισε: Τη φωτογράφιση της καθημερινότητας των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων του βιομηχανικού Βορρά.
Η διαρκής εστίαση του Κίλιπ στην ασπρόμαυρη φωτογραφία μέχρι και τέλη της δεκαετίας του 1980 δείχνει τη δέσμευσή του στα ιστορικά πολιτικά ρεύματα της τέχνης της φωτογραφίας. Σε μια εποχή που σημαντικοί φωτογράφοι, όπως ο Martin Parr, χρησιμοποιούσαν έντονο χρώμα για να αποτυπώσουν τον αναδυόμενο ατομικισμό της ευημερούσας μεσαίας τάξης της χώρας, ο Κίλιπ παρέμενε αφοσιωμένος στην έκθεση της δυστυχίας της εργατικής τάξης μέσα από ένα όλο και πιο μοντέρνο στυλ φωτογραφίας. Ο φακός του αποτυπώνει την περιθωριοποίηση των βιομηχανικών κοινοτήτων της εργατικής τάξης και του εργατικού κινήματος, καθώς η κοινωνία υποτίθεται ότι «αναδιαρθρωνόταν» γύρω από τις νεοφιλελεύθερες αξίες της Θάτσερ.
Το έργο του Κίλιπ είναι πολυσήμαντο, βγάζει έναν δυναμισμό και έχει ισχυρές και επίκαιρες αναφορές και σήμερα. Αφενός μας υπενθυμίζει τη σημασία του τόπου και της κοινότητας στην ενίσχυση της αλληλεγγύης και την αντίσταση στις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού, αφετέρου αξιοποιεί την τέχνη της φωτογραφίας συνδυάζοντάς την με την ιστορία και την πολιτική, ώστε να καταφέρει να καταγράψει χωρίς λόγια μια πραγματικότητα που συνεχίζει να αποτελεί «γροθιά» στο στομάχι για τις πολιτικές ηγεσίες που βλέπουν πρώτα τους αριθμούς και μετά τους ανθρώπους.
