Ο Χόρχε Κάμπος ήταν το καλύτερο παγκότερμα
Στο νέο επεισόδιο του podcast της ROSA «Πελότα Λίμπρε» μιλάμε για τον Χόρχε Κάμπος, τον Μεξικανό πορτιέρο που προκαλούσε χαρά, έκπληξη και θαυμασμό, από τους λίγους που τίμησαν κι ανέδειξαν αυτή τη θέση, κάνοντάς την γοητευτική όσο εκείνη ενός επιθετικού.
Τη δεκαετία του 1950 και του 1960 το Ακαπούλκο αποτελούσε τον παράδεισο του Μεξικού για την αμερικανική ελίτ, για επιφανείς οικονομικά Λατινοαμερικάνους αλλά και Ευρωπαίους που έφταναν στη χώρα των Αζτέκων, μαγεμένοι από αρχαίες ιστορίες και σύγχρονες μυθοπλασίες.
Μαγεμένοι από την αιώνια λιακάδα, την ελευθερία, τους λαμπερούς φοίνικες που «έγδερναν» τον μπλε ουρανό και τα υπέροχα κοκτέιλ που πηγαινοερχόντουσαν στα παραλιακά μπαράκια, ήταν και πολλοί διάσημοι, όπως η Ελίζαμπεθ Τέιλορ και ο Φρανκ Σινάτρα, που επισκέπτονταν συχνά ξενοδοχεία της ακτής, προτού μαζικοποιηθεί η ταυτότητα της περιοχής, πέσουν οι τιμές, ανοίξει η αγορά και αρχίσουν να καταφθάνουν Αμερικανοί κατά χιλιάδες και πολλοί φοιτητές στα spring break.
Κάτω από την ζεστή ομορφιά της πόλης-ορόσημο της μεξικανικής ευμάρειας και ραστώνης, πριν γίνει θέατρο συγκρούσεων, βίας και ανομίας, ο Χόρχε Κάμπος άρχισε να κάνει τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. Από τα πιο διάσημα κι αναγνωρίσιμα τέκνα του Ακαπούλκπο, ο Κάμπος έμεινε στην ιστορία για το μοναδικό στυλ παιχνιδιού του, τα ακροβατικά του, τις ριψοκίνδυνες εξόδους του από την εστία, τις φανταχτερές φανέλες που αντανακλούσαν τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα του. Με 130 διεθνείς συμμετοχές και παρουσία σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, συμπεριλήφθηκε στη λίστα της FIFA με τους τρεις καλύτερους τερματοφύλακας στον κόσμο το 1994, ωστόσο ποτέ κανείς δεν κατάφερε να τον προσπεράσει στην πρώτη θέση των πιο διάσημων αθλητών του Μεξικού.
Το Μουντιάλ της επόμενης χρονιάς στις ΗΠΑ ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για το Μεξικό να δείξει την ποιότητά του και να αποτινάξει μια ντροπιαστική υπόθεση του πρόσφατου παρελθόντος. Η αποκάλυψη ότι στο Παγκόσμιο Κύπελλο Under-20 του 1989 οι Μεξικανοί χρησιμοποίησαν παίκτες άνω των 20 ετών κόστισε στην ανδρική ομάδα τον αποκλεισμό της από το Μουντιάλ της Ιταλίας το 1990.
Όταν λοιπόν ο Κάμπος πάτησε το πόδι του σε αμερικανικό έδαφος, σε ηλικία 27 ετών, ήξερε ότι τώρα είναι η ευκαιρία να τα δώσει όλα. «Έστειλα στον κολλητό μου στο Ακαπούλκο τα σχέδια για τις εμφανίσεις μου. Ήθελα να είναι όσο πιο φωτεινές και παρδαλές γίνεται. Τις ετοίμασε και τις στείλαμε στην εταιρία για να μπει το λογότυπο και έπειτα στην ομοσπονδία για να προστεθεί το σήμα του Μεξικού».
Οι πολύχρωμες εμφανίσεις που ξεκίνησαν ως χόμπι προκάλεσαν το εμπορικό ενδιαφέρον εταιριών όπως η Nike και η Umbro, με τον Κάμπος να γίνεται ένας από τους πρώτους παίκτες που έκλεισαν συμφωνίες με αυτές τις εταιρίες. Σήμερα αρκετές εμφανίσεις του, ειδικά εκείνη του Μουντιάλ των ΗΠΑ, είναι πλέον συλλεκτικές.
Οι «Αζτέκοι» έφτασαν στους «16» του τουρνουά, αλλά αποκλείστηκαν στα πέναλτι από την υπερηχητική Βουλγαρία – την καλύτερη Βουλγαρία που έχουμε δει ποτέ σε διεθνές τουρνουά. Κάμπος και Μιχαήλοφ στα καρέ των δύο ομάδων έδωσαν ρεσιτάλ, με τον Μεξικανό να εκτελεί φάουλ, να καθοδηγεί την ομάδα, να φωνάζει, να σφυρίζει, να νουθετεί. Τελικά όμως ο Βούλγαρος βρήκε νικητής. «Παίξαμε όπως ποτέ πριν, αλλά χάσαμε όπως πάντα» ήταν η σκληρή δήλωση του Κάμπος μετά το παιχνίδι. Ανεξάρτητα από αυτό, είχε γίνει ήρωας. Φημισμένος πλέον για τη μεγαλοπρέπειά του και τις αρχηγικές του αρετές, σεβαστός για τις ικανότητές του από όσους έπαιξαν και προπονήθηκαν μαζί του, ο κοντόσωμος Μεξικανός πορτιέρο ανακηρύχθηκε τρίτος καλύτερος τερματοφύλακας από τη FIFA εκείνη τη χρονιά.
Ό,τι του έλειπε σε ύψος, το αναπλήρωσε σε ευκινησία και ταχύτητα. Η βασική του δύναμη από τα νιάτα του στο σερφ – η ισορροπία – , οι αστραπιαίες αντιδράσεις του και τα γρήγορα πόδια του ήταν τα θεμέλιά του. Αντί να αντιδρά σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός, ο Κάμπος λειτουργούσε προληπτικά. Έβγαινε γρήγορα από την εστία του με σπριντ για να «καθαρίσει» τη φάση, ενίοτε για να συναντήσει και να αντιμετωπίσει τους επιθετικούς πριν βρεθούν σε πλεονεκτική θέση.
