Εάν με ρωτούσε κάποιος ξένος να του πω με δύο λόγια ποιο είναι το πολιτικό τοπίο στη χώρα, θα του έλεγα επιγραμματικά: Απόλυτη πολιτική κυριαρχία της ΝΔ.
Για κάποιον που δεν γνωρίζει την πολιτική πραγματικότητα στην χώρα αυτή είναι πάνω-κάτω η εικόνα. Και, πιστέψτε με, αυτό «διαβάζουν» οι περισσότεροι ξένοι ανταποκριτές και αναλυτές, που με δυσκολία μπορούν να ανιχνεύσουν τις θέσεις της κομμάτων της αντιπολίτευσης σε μείζονα θέματα, από την υγειονομική κρίση και την οικονομία, μέχρι τα εργασιακά και την εξωτερική πολιτική.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτή είναι η εικόνα και η «ανάγνωση» ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας για την πολιτική πραγματικότητα στη χώρα. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις, τα ποιοτικά και ποσοστικά στοιχεία επιμέρους ερευνών, αλλά και από τις τάσεις που αναπτύσσονται στους κόλπους της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση κυριαρχεί πολιτικά και επικοινωνιακά, αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό είναι η αδύναμη παρουσία της αντιπολίτευσης στο δημόσιο διάλογο, τις πολιτικές εξελίξεις και την επικαιρότητα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ είναι η έλλειψη ορατότητας και η αδυναμία των αντιπολιτευτικών κομμάτων να κάνουν «ρωγμές» και να επηρεάσουν ουσιαστικά την πολιτική ατζέντα αξιοποιώντας σύγχρονα εργαλεία επικοινωνίας, ενημέρωσης και κινητοποίησης.
Εδώ και μήνες η κυβέρνηση δεν καθορίζει την ατζέντα, αντίθετα την τροφοδοτεί με τα λάθη, τις αστοχίες και τις παραλείψεις της. Η επικαιρότητα είναι αρνητική, κυβερνητικά στελέχη βρίσκονται στο επίκεντρο της κριτικής, ωστόσο η αντιπολίτευση φαίνεται να μην το εκμεταλλεύεται, να μην μπορεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τα καθημερινά «στραβοπατήματα».
Διαμορφώνονται σταδιακά συνθήκες ορμπανοποίησης της πολιτικής ζωής της χώρας, με ένα κόμμα να κυριαρχεί, να μην αντιμετωπίζει μεγάλες αντιστάσεις, με την αντιπολίτευση να μοχθεί να συνεννοηθεί, να μην έχει διαμορφώσει ακόμα ανοιχτά και παραγωγικά κανάλια επικοινωνίας, να μην μπορεί να κοντράρει το κυβερνητικό αφήγημα με τρόπο πειστικό.
Η χρονιά αυτή μπορεί να είναι χρονιά εκλογών, μπορεί όμως και να μην είναι. Σε κάθε περίπτωση, η αντιπολίτευση δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται με αυτούς τους ρυθμούς. Ο κίνδυνος να παγιωθεί η σημερινή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα είναι μεγάλος και πλέον η ευθύνη της τετράδας ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ εάν επιτρέψει κάτι τέτοιο θα είναι μεγάλη και θα καθορίσει την πορεία μιας ολόκληρης γενιάς.
Οι αυταπάτες και ο εφησυχασμός είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι «σύμβουλοι». Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν οι πολιτικές ηγεσίες της αντιπολίτευσης τόσο το καλύτερο για αυτές και φυσικά για τον τόπο.
