Το οικονομικό μοντέλο της χώρας δεν είναι βιώσιμο 

Tο πρόσφατο δημοσίευμα των Financial Times ήρθε να επιβεβαιώσει εκείνο το οποίο με συνέπεια λέμε και γράφουμε εδώ σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Στη χώρα μας έχουμε ρυθμούς ανάπτυξης άλλοτε πάνω, άλλοτε στο ύψος του ευρωπαϊκού μέσου όρου αλλά την ίδια στιγμή έχουμε συστηματική φτωχοποίηση του πληθυσμού. Επί της ουσίας, η οικονομική κρίση και η κρίση χρέους που κορυφώθηκε το 2010 και στη συνέχεια μας οδήγησε στα μνημόναι έχει περάσει σε μια άλλη φάση, διαφορετική από εκείνη των ετών των μνημονίων, αλλά πάντοτε μέσα στο ίδιο πλαίσιο, μέσα στο ίδιο κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο που γεννήθηκε, γιγαντώθηκε και κατσικώθηκε στην πλάτη μας τα τελευταία 15 σχεδόν χρόνια.

Το ευφυολόγημα του Ελλάδα 2.0 ή το λεγόμενο «success story» δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αφηγηματική πλαισίωση, μια ρητορική που σκοπό έχει να εξευμενήσει μια δυσμενή κατάσταση, ωραιοποιώντας νούμερα κι αριθμούς, λησμονώντας ότι πίσω από αυτά υπάρχουν ανθρώπινες ζωές και, επίσης, μια οικονομία δυσλειτουργική που περισσότερο μοιάζει να μπάζει νερά από παντού, παρά να θυμίζει στοιβαρό πλοίο που πλέει σε φουτρουνιασμένη θάλασσα (σ.σ. και λέμε «φουρτουνιασμένη» καθώς έχουμε βιώσει πανδημία, έχουμε τον πόλεμο στην Ουκρανία, έχουμε το ενεργειακό ζήτημα, τώρα το Παλαιστιανικό – μια γεωγραφική γειτονιά γεμάτη ανατροπές κι αστάθεια).

Πολλά από τα «θαύματα» για τα οποία θριαμβολογούσε ή θριαμβολογεί το οικονομικό επιτελείο και η κυβέρνηση χρηματοδοτήθηκαν από το υστέρημα των λαϊκών νοικοκυριών, από δαπάνες του προϋπολογισμού που κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσουν πίσω στο κρατικό ταμείο για να βγαίνουν οι στόχοι του πλεονάσματος. Η σημαντική μείωση του εισοδήματός λόγω υψηλού πληθωρισμού και ακόμη υψηλότερης ακρίβειας δεν μπορεί να αντισταθμιστεί με πενιχρές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, ούτε να στηρίξει την κατανάλωση και τις απώλειες που έχουν προκύψει από την ακρίβεια. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές στους δείκτες φτώχειας και υλικής στέρησης, όπου η Ελλάδα συγκλίνει με τη Βουλγαρία, ακολουθώντας ένα μονοπάτι εξαιρετικά προβληματικό για το παρόν και το μέλλον.

Που μας οδηγεί αυτή η κατάσταση; Μα φυσικά σε έναν ακόμη κύκλο οικονομικής αβεβαιότητας που δύσκολα μπορεί να αποτραπεί μόνο από την κινητικότητα στο real estate και στον τουρισμό. Απαιτούνται κρίσιμες κρατικές παρεμβάσεις και τομές τόσο στη στρατηγική που έχει η κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία, όσο και στην εκτέλεση του μακρόπνοου στρατηγικού πλάνου που έχει το Μαξίμου σχετικά με την επενδυτική εικόνα της Ελλάδας. Αυτή η επενδυτική εικόνα τραυματίζεται καθημερινά από πολιτικές που δεν στηρίζουν τη βιώσιμη ανάπτυξη, καταρρίπτωντας και έναν ακόμη μύθο: ότι τελικά δεν αρκεί να έχεις κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα για να προχωρήσεις μπροστά. Απαιτούνται και τα κατάλληλα εργαλεία πολιτικής, το κατάλληλο πλάνο και τα κατάλληλα πρόσωπα για να το υπηρετήσουν σε βάθος χρόνου.

Το σημερινό οικονομικό μοντέλου δεν βγαίνει, δεν μπορεί να φέρει πραγματική ανάπτυξη και κυρίως δεν μπορεί να στηρίξει τις πιο ζωηρές και ικανές παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, που συνεχίζουν σε μεγάλο βαθμό να βολεύονται με λίγα ή να αναζητούν φυγή στο εξωτερικό. Όσο συνεχίζουμε σε αυτό το μονοπάτι, μόνο προς τα κάτω θα πηγαίνουμε και θα ζούμε σε μια χώρα ακριβή, χωρίς καλές υπηρεσίες, για λίγους εκλεκτούς και -πολλές φορές- περαστικούς.