Αρκεί το real estate και ο ήλιος για να τα βγάλουμε πέρα; 

Εδώ κι αρκετούς μήνες παρατηρείται στη χώρα μας το εξής παράδοξο φαινόμενο: τίτλοι διεθνών ΜΜΕ και επενδυτικοί οίκοι μιλούν για την βελτίωση της εικόνας της χώρας διεθνώς, για την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, για τη μείωση της ανεργίας. Την ίδια στιγμή όμως, οι μισθοί είναι καθηλωμένοι, η παραγωγικότητα πλήρως αποδυναμωμένη, η κατανάλωση περιορισμένη, οι επενδύσεις δεν έρχονται με τους ρυθμούς που θα επιθυμούσε η κυβέρνηση και η ενεργειακή κι εργασιακή φτώχεια εντείνονται.

Βρισκόμαστε έξι μήνες πριν τις ευρωεκλογές του Ιουνίου και κοιτάζοντας κανείς τους δείκτες της Eurostat παρατηρεί ότι η χώρα μας συνεχίζει να βρίσκεται σταθερά στις τελευταίες 3-4 θέσεις των σχετικών πινάκων. Είτε πρόκειται για το μέσο εισόδημα, είτε για την ακρίβεια, είτε για τις δημόσιες επενδύσεις, είτε για ό,τι άλλο, παρότι είμαστε ένα από τα παλαιότερα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), δεν έχουμε καταφέρει να πετύχουμε την περίφημη “σύγκλιση” την οποία ακούγαμε από παιδιά. Πέρασαν πολιτικοί και πολιτικοί, κυβερνήσεις και κυβερνήσεις, αλλή αυτή η σύγκλιση δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Κράτη-μέλη που μπήκαν στην ΕΕ χρόνια, δεκαετίες αργότερα από εμάς, σημειώνουν πολύ καλύτερες επιδόσεις στους σχετικούς δείκτες από την Ελλάδα, έχοντας μάλιστα ξεκινήσει από χειρότερη θέση στην αφετηρία.

Στο πεδίο της οικονομίας η κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα, φαίνεται αν όχι κουρασμένη, τουλάχιστον σαν αν έχει πιάσει τους στόχους της, σαν να έχει κάνει πάνω-κάτω όσα είναι να γίνουν. Κι όμως, οι οικονομικοί δείκτες και η πραγματικότητα στις τσέπες της πλειοψηφίας των πολιτών, είτε είναι μισθωτοί, είτε ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε επιχειρηματίες μικρής κλίμακας και start-up, δεν φαίνεται να έχει βελτιωθεί αισθητά. Φυσικά και δεν διορθώνονται όλα μονομιάς, αλλά συνεχώς, τουλάχιστον τα τελευταία 25 χρόνια, όλο παλεύουμε να βγούμε από το βούρκο, τη μετριότητα, τα δομικά προβλήματα. Γιατί τελικά δεν τα καταφέρνουμε; Τι μας λείπει; Γιατί είμαστε διαρκώς ουραγοί σε όλους σχεδόν τους πίνακες της ΕΕ; Τι φταίει επιτέλους;

Την ίδια στιγμή, ανοίγει μια συζήτηση για τον γάμο των ομοφύλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία, μια συζήτηση που θα έπρεπε να είχε ανοίξει, να είχε κλείσει και να είχε διεκπεραιωθεί πολιτικά και νομοθετικά δεκαετίες τώρα. Ζητήματα που δεν θα έπρεπε καν να τα συζητάμε σήμερα, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία, έρχονται στην κεντρική πολιτική σκηνή λες και πρόκειται για κάτι συνταρακτικό, για κάτι επαναστατικό που δεν ξανάγινε ποτέ στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά. Η κυβέρνηση φέρνει ένα ζήτημα που θα έπρεπε να έχει την απόλυτη στήριξη των βουλευτών της κι όμως ακόμα και εδώ υπάρχει πρόβλημα, ακόμα και εδώ υπάρχουν εντάσεις και κόντρες, για ένα θέμα που επί της ουσίας αφορά θεμελιώδη δικαιώματα συνανθρώπων μας που επί δεκαετίες είναι αόρατοι. Αόρατοι από παντού.

Οικονομία ισχυρή δεν έχουμε, σύγχρονο κράτος δεν έχουμε, ισχυρή δημόσια εκπαίδευση δεν έχουμε, οι εργαζόμενοι στη δημόσια Υγεία παλεύουν με νύχια και με δόντια, προοδευτικές μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν ή μας βγαίνει λάδι για να προχωρήσει ένα τμήμα αυτών. Τι τελικά έχουμε ως χώρα; Τι προσφέρει αυτή η χώρα στους πολίτες της; Μόνο real estate και ήλιο, γιατί και το κόστος των καλοκαιρινών διακοπών είναι υψηλότατο πλεόν.

Μάλλον αυτά λοιπόν: Real Estate και ήλιο. Μπορούμε όμως να προχωρήσουμε έτσι και για πόσο ακόμα;