Εκλογές 2023: Τι θα επιλέξουν οι αναποφάσιστοι;
Το σώμα των αναποφάσιστων δεν είναι το παραδοσιακό σώμα των ψηφοφόρων που μετακινείται μεταξύ των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων, οι floating voters, αλλά εκείνο που αναζητά είτε σαφείς οραματικές πολιτικές (νεότερες ηλικιακές ομάδες), είτε θέλγεται από λαϊκιστικές διακηρύξεις (μέσες ηλικίες).
Με τα δεδομένα και την τελευταία ενημέρωση από το ρεπορτάζ να «δείχνουν» βουλευτικές εκλογές στην Τουρκία στις 14 Μαΐου, ίσως μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την ανακοίνωση της ημερομηνίας και των δικών μας εκλογών.
Το περιβάλλον του πρωθυπουργού, ήδη από το περασμένο φθινόπωρο, καλλιεργεί στρατηγικά ένα προεκλογικό κλίμα μετρώντας δημοσκοπικά τις δυνάμεις της κυβέρνησης, κυρίως όμως τη δυναμική της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των υπόλοιπων κομμάτων, για να υπάρχει μία όσο το δυνατόν πιο σαφή εικόνα για την απόδοσή τους και τα πιθανά σενάρια μετεκλογικών συνεργασιών. Ο κ. Μητσοτάκης προφανώς και θέλει να επωφεληθεί κατά το δυνατόν περισσότερο από την ασάφεια που υπάρχει για την ημερομηνία των εκλογών, ειδικά απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα κι ένα εκλογικό ακροατήριο που έχει μάθει να δέχεται αιφνιδιασμούς αυτά τα 12 τελευταία, πυκνά πολιτικά χρόνια. Ο πρωθυπουργός μελετά ποια Κυριακή τελικά θα επιλέξει για να στηθούν οι κάλπες, αναζητώντας εκείνη την Κυριακή που θα είναι η ευνοϊκότερη για τους σχεδιασμούς του. Το «παιχνίδι της μαργαρίτας» παρατείνεται κι όσο συνεχίζει και παρατείνεται, βαθαίνει ακόμη περισσότερο το βαθμό αναξιοπιστίας της κυβέρνησης.
Αυτό το τελευταίο όμως φαίνεται να μην απασχολεί τον κ. Μητσοτάκη, ειδικά όσο «διαβάζει» την αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κεφαλαιοποιήσει τα τραγικά κυβερνητικά λάθη και την κοινωνική απογοήτευση από τα μεγάλα θεσμικά σκάνδαλα. Η σύνδεση ελληνικών και τουρκικών εκλογών γίνεται, όπως έχουμε ξαναγράψει εδώ στο editorial, για λόγους συσπείρωσης του εκλογικού ακροατηρίου της ΝΔ, με στόχο να κερδηθούν ψήφοι κι από το κρίσιμο σώμα των αναποφάσιστων. Ένα σώμα που είναι πολιτικά όχι και τόσο ετερόκλητο, καθώς σύμφωνα με τις έρευνες κοινής γνώμης αποτελείται από δύο κυρίαρχα ακροατήρια: το πρώτο είναι πολίτες νεότερης ηλικίας και το δεύτερο πολίτες μέσης ηλικίας, που το 2019 στήριξαν ένα ποικιλόμορφο εύρος πολιτικών σχηματισμών, από όλο το φάσμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς μέχρι τα άκρα της δεξιάς. Δεν είναι το παραδοσιακό σώμα των ψηφοφόρων που μετακινείται μεταξύ των δύο πολιτικών κομμάτων, οι λεγόμενοι floating voters, αλλά εκείνο που είτε αναζητά σαφείς οραματικές πολιτικές (νεότερες ηλικιακές ομάδες), είτε θέλγεται από λαϊκιστικές διακηρύξεις (μέσες ηλικίες).
Στην ΝΔ εκτιμούν ότι η ευθεία σχέση ελληνικών και τουρκικών εκλογών διαμορφώνει δυνητικά ένα περιβάλλον όπου θα μπορέσει να συσπειρώσει το ακροατήριό της και να αγγίξει ένα σημαντικό τμήμα των μεσαίων ηλικιών από τους αναποφάσιστους, με τους αναλυτές της Πειραιώς να γνωρίζουν ότι δεν «κάνουν γκελ» στις νεότερες ηλικίες. Από την άλλη, στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εκτιμούν ότι μπορούν να φέρουν κοντά τους τις νεότερες ηλικίες από τους αναποφάσιστους, χωρίς να αποκλείουν τη στόχευση και στο άλλο τμήμα των αναποφάσιστων, ποντάροντας στην επιρροή που μπορεί να έχουν γενναιόδωρες προτάσεις και παροχές στην οικονομία.
Ιστορικά, η όξυνση της εθνικιστικής ρητορικής από την άλλη πλευρά του Αιγαίου ευνοεί το κυρίαρχο κόμμα στα καθ’ημάς, δηλαδή σήμερα τη ΝΔ, καθώς στο πολιτικό «πινγκ-πονγκ» που στήνεται αναγκαστικά προσφεύγει και η άλλη πλευρά. Για να δούμε αν κι αυτή τη φορά επαληθευτεί ο κανόνας ή έχουμε κάποια πολιτική ανατροπή.
