Η άμβλωση είναι δικαίωμα όχι ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης
Στις ΗΠΑ το ζήτημα των αμβλώσεων βρέθηκε στην κορυφή της πολιτικής αντιπαράθεσης στις πρόσφατες, ενδιάμεσες εκλογές. Το ζήτημα με βεβαιότητα θα έρθει στην Ευρώπη, καθώς ό,τι συμβαίνει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού έρχεται, έστω και με καθυστέρηση, κι από τα μέρη μας.
Το ζήτημα των αμβλώσεων έχει επανέλθει με ορμή στην πολιτική ατζέντα των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, με πρωτοβουλία των Ρεπουμπλικάνων, ωστόσο φέτος φαίνεται ότι αποδείχθηκε καθοριστικής σημασίας για το τελικό αποτέλεσμα στις ενδιάμεσες εκλογές. Αιτία ήταν η ανατροπή μιας δημοκρατικής, φιλελεύθερης παράδοσης 50 ετών του Ανώτατου Δικαστηρίου που οδήγησε σε περιορισμούς του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση και στην ενίσχυση του «στρατοπέδου» pro-life.
Στην Ευρώπη, η άμβλωση απασχολεί την πολιτική επικαιρότητα σε κάποια κράτη-μέλη με τον προσανατολισμό να είναι ευθέως ανάλογος με ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ: Μία κατάσταση οπισθοδρόμησης και το «φούντωμα» όσων θέτουν σε αμφισβήτηση το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, το δικαίωμα να επιλέξει αυτό που η κάθε γυναίκα ελεύθερα επιθυμεί. Σε Πολωνία και Ουγγαρία ο σκοταδισμός έχει χτυπήσει «κόκκινο», με κυβερνήσεις που έχουν επανειλημμένως αποδείξει τη δυσανεξία τους προς τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι σίγουρο ότι και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες το ζήτημα θα έρθει στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, με ένα θέμα που είναι καθαρά προσωπικό, που βρίσκεται στη σφαίρα του ατομικού, ανθρώπινου, κατοχυρωμένου δικαιώματος, να μεταφέρεται στη σφαίρα της πολιτικής σύγκρουσης για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους.
Το πολιτικό debate για την άμβλωση δεν θα έπρεπε κανονικά να υπάρχει. Πολύ απλά γιατί η άμβλωση δεν είναι πολιτικό θέμα, αλλά ένα ζήτημα που ξεπερνά την πολιτική αρένα και το σήμερα, το τώρα. Όπως όταν οι κοινωνίες αποτίναξαν τη δουλεία κι απέρριψαν την εργαλειοποίηση του ανθρώπου, έτσι και το δικαίωμα στην άμβλωση καθορίστηκε από την αρχή του σεβασμού στην αξία του ανθρώπου, όπως απαντάται στο Χάρτη των Δικαιωμάτων της ΕΕ, στα ευρωπαϊκά Συντάγματα, μεταξύ των οποίων και το ελληνικό. Με άλλα λόγια, ο άμεσος έλεγχος του σώματός μας αποτελεί τον κρίσιμο όρο για τον σεβασμό της αξίας του ανθρώπου, τόσο από το κράτος όσο κι από τρίτους, κι αυτό είναι μία συνθήκη που έχει κατακτηθεί, μία συνθήκη θεμελιώδης για την ύπαρξη μίας σύγχρονης, δημοκρατικής κοινωνίας.
Τι μας έπιασε και αναφερόμαστε στο ζήτημα; Η απάντηση δεν είναι μόνο οι ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ και η σχέση εξάρτησης κι επίδρασης της αμερικανικής πολιτικής ατζέντας πάνω την ευρωπαϊκή, αλλά το γεγονός ότι η παγκόσμια alt-right, η λαϊκιστική δεξιά, με συνεχείς τάσεις παραβίασης των δημοκρατικών θεσμών και των συνταγματικών checks and balances, όπως κάνει η ελληνική κυβέρνηση για παράδειγμα, έχει στην κορυφή της ιδεολογικής και πολιτικής της πλατφόρμας το ζήτημα των αμβλώσεων.
Οι πρώτες δοκιμές έχουν γίνει ώστε να υπάρχει μία πρώτη εικόνα για τον παλμό της ελληνικής κοινωνίας. Να περιμένουμε το θέμα να έρθει στο δημόσιο διάλογο για έναν ακόμη, βασικό λόγο: Γιατί αν η ΝΔ «παίξει» το θέμα στην «πρώτη γραμμή», όπως έκαναν οι πολιτικοί σύμμαχοι του κ. Μητσοτάκη σε Πολωνία και Ουγγαρία, η ΝΔ θα καταφέρει πιθανότητα να τραβήξει ψήφους από σχήματα όπως η Ελληνική Λύση, που παλεύει σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις να μπει στη Βουλή. Αν, σφίξει, δηλαδή η εικόνα των δημοσκοπήσεων, και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αρχίζει να πλησιάζει τη ΝΔ, το θέμα των αμβλώσεων θα έρθει στο δημόσιο διάλογο. Και εκεί, οι λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις θα χρειαστεί να πέσουν στην πολιτική μάχη, όχι για να υπερασπιστούν μία πολιτική θέση, αλλά κάτι παραπάνω από αυτό: ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα.
