Η Πάρνηθα καίγεται και ξανακαίγεται χωρίς κανένα σχέδιο να μην ξανακαεί 

Τρίτη μέρα μάχης με τις φλόγες στους πρόποδες της Πάρνηθας, με την Αγία Παρασκευή να είναι στο μάτι του πύρινου μετώπου.

Όλο το βράδυ οι πυροσβέστες έδιναν μάχη με τις αναζωπυρώσεις με τη βοήθεια εθελοντών, ωστόσο ο μεγαλύτερος εχθρός τους, οι άνεμοι, ενισχύθηκαν με αποτέλεσμα να φουντώσει η πυρκαγιά και να απειλεί ξανά τους οικισμούς.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Πάρνηθα καίγεται. Καίγεται τακτικότατα, σε βαθμό που σχεδόν θεωρείται δεδομένο, αναμενόμενο, ότι θα καίγεται κάθε καλοκαίρι. Το συγκλονιστικό είναι ότι δεν πρόκειται για καμία αχανή έκταση ατελείωτων χιλιομέτρων, αλλά για ένα βουνό, το βασικό πνεύμονα πρασίνου της Αττικής, σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της πόλης. Δεν είναι ένα μέρος όπου η πρόσβαση είναι δύσκολη και η μορφολογία του εδάφους τέτοια που κάνει πολύ δύσκολη έως αδύνατη την πρόληψη και την κατάσβεση. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα νησί όπου τα επίγεια μέσα δεν επαρκούν και οι ενισχύσεις αργούν να φτάσουν. 

Έχουμε, αντίθετα, να κάνουμε με ένα βουνό στην Αθήνα, με οικισμούς τριγύρω, με επιχειρήσεις, με καζίνο στην κορυφή, με άμεση πρόσβαση για χιλιάδες πολίτες. Και μάλιστα με πολλούς πυροσβέστες και εθελοντές που συμβάλλουν στη φύλαξή του με συνέπεια. 

Τι ακριβώς συμβαίνει και δεκαετίες τώρα η Πάρνηθα καίγεται και ξανακαίγεται και ξανακαίγεται; Από τη δεκαετία του 1970 καίγεται, με εκατοντάδες πυροσβέστες και εθελοντές να μπαίνουν στη μάχη της πυρόσβεσης, με δεκάδες αεροπλάνα να ξεκινούν από το ξημέρωμα και έως τη δύση του ήλιου να ρίχνουν νερό, με το σύννεφο καπνού από τις φλόγες ωστόσο να μην σταματά να απλώνεται πάνω από τον αττικό ουρανό, να φτάνει στον Αργοσαρωνικό, να περνά στην Πελοπόνησσο και να εκτείνεται μέχρι την Μάλτα και τη Σικελία. 

Η Πάρνηθα καίγεται και ξανακαίγεται, αλλά τόσα χρόνια δεν έχουμε δει ούτε ένα ολοκληρωμένο, ούτε ένα βιώσιμο σχέδιο πρόληψης για να μην ξανακαεί. Ένα πλάνο που να περιορίζει, έστω, άμεσα τη φωτιά και να την ελέγχει. Τίποτα. Όλες οι πολιτικές ηγεσίες που πέρασαν, δεκαετίες τώρα, δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα. Απολύτως τίποτα. Μόνο διακηρύξεις και λόγια. 

Τρομακτικό έλλειμμα πολιτικής βούλησης. Τρομακτική διαχειριστική ανικανότητα, σε βαθμό εγκληματικό. 

Η Πάρνηθα θα ξανακαεί, αν μείνει τίποτα από τη φετινή καταστροφή, για να ολοκληρωθεί ό,τι θα έχει απομείνει. Και η πολιτική ηγεσία θα βλέπει, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά.