Οι ομοσπονδιακές εκλογές στην Γερμανία ολοκληρώθηκαν με το αποτέλεσμα να αφήνει κάποιους απογοητευμένους και κάποιους ικανοποιημένους.
Κανείς δεν μπορεί να πανηγυρίζει, ωστόσο σίγουρα τόσο οι Χριστιανοδημοκράτες του CDU, όσο και η Αριστερά (Die Linke) βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, για διαφορετικούς λόγους η κάθε πλευρά. Απογοητευμένοι είναι σίγουρα η εθνικιστική «Εναλλακτική για τη Γερμανία», που έχασε δυνάμεις και ικανοποιημένοι είναι σίγουρα στο σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο του SPD. Επίσης ικανοποιημένοι είναι οι Πράσινοι, που κατέγραψαν το υψηλότερο ποσοστό στην ιστορία τους, όπως επίσης και στο νεοφιλελεύθερο FDP που κράτησε δυνάμεις και θα παίξει ρόλο ρυθμιστή στις πολιτικές εξελίξεις.
Η πρώτη σκέψη είναι ότι δεν θα πρέπει να περιμένουμε μεγάλες αλλαγές στην πολιτική της νέας κυβέρνησης, τόσο στη Γερμανία, όσο και στην ΕΕ. Η εξωτερική πολιτική επίσης δεν αναμένεται να έχει διαφοροποιήσεις. Μην ξεχνάμε ότι το SPD συγκυβερνά ήδη πολλά χρόνια και προς το παρόν δεν υπάρχει κανένα σημάδι που να δείχνει ότι θα ακολουθήσει μια ριζοσπαστική πορεία. Ακόμα, μην ξεχνάμε και τους συμμάχους που θα έχει, που πρόκειται να περιορίσουν την ελευθερία δράσης του σε συγκεκριμένους τομείς, όπως τα εργασιακά ή οικονομία, ειδικά εάν στην κυβέρνηση συμμετάσχει το FDP.
Η δεύτερη σκέψη, σε κάποιο βαθμό ως συνέχεια της πρώτης, είναι πως με τους σκληρούς νεοφιλελευθερους του FDP σε συγκυβέρνηση θα δούμε ίσως και οικονομικά δεξιά στροφή, τόσο εθνικά όσο και ευρωπαϊκά, σαφώς πιο ξεκάθαρη από εκείνη των ημερών Σόιμπλε στη θέση του υπ. Οικονομικών και μακράν αυστηρότερη από το νικητή των εκλογών, Όλαφ Σολτς, κατά τη διάρκεια της θητείας του στο ίδιο πόστο.
Η τρίτη σκέψη αφορά τους Πράσινους, που μέχρι τον Μάιο οι δημοσκοπήσεις τους έδειχναν πρώτο κόμμα και «βάφτιζαν» την Αναλένα Μπέρμποκ διάδοχο της Μέρκελ. Το ποσοστό που σημείωσαν είναι το υψηλότερο ιστορικά, ωστόσο είχαν καλλιεργηθεί φιλοδοξίες για κάτι (πολύ) καλύτερο. Απέχουν πολλοί από τα δύο μεγάλα κόμματα σε επίπεδο ψήφου, ωστόσο έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν ένα σημαντικό ποσοστό της νεανικής ψήφου στις ηλικίες κάτω των 25 ετών, βάζοντας παρακαταθήκη για το μέλλον. Ιδεολογικά είναι δύσκολο να τους κατατάξει κανείς, καθώς σε κάποια κρατίδια είναι πιο αριστεροί ενώ σε άλλα πιο συντηρητικοί. Είναι βέβαιο ότι η συμμετοχή τους στην κυβέρνηση θα λειάνει θέσεις τους, ωστόσο για να κρατηθούν ψηλά θα χρειαστεί να διαμορφώσουν κάποιες «κόκκινες γραμμές» σε μείζονα ζητήματα που θα καθορίσουν την εκλογική και ταυτοτική επιβίωση του κόμματος.
Η τέταρτη σκέψη αφορά την Αριστερά, το Die Linke. Εδώ τα πράγματα είναι άσχημα. Οι εκλογές αυτές αποτέλεσαν ένα μάθημα ρεαλισμού για το κόμμα, το οποίο ακόμα μένει κολλημένο σε μια άλλη εποχή, αναπτύσσοντας σκληρές αντιστάσεις απέναντι στις σύγχρονες προκλήσεις και κυρίως στις ανησυχίες νεολαίας και εργατικής τάξης. Ένα κόμμα που μοιάζει γερασμένο και κουρασμένο, χωρίς ιδέες και φρεσκάδα, χωρίς να μπορεί να πείσει με την κοινωνική του ατζέντα. Το ερώτημα είναι εάν θα υπάρξουν αλλαγές και ποιες αλλαγές. Ο χώρος χρειάζεται ριζική ανασύσταση και γείωση με την πραγματικότητα πριν απορροφηθεί πλήρως από άλλα σχήματα.
Η πέμπτη σκέψη ακολουθεί την τέταρτη σκέψη κι έχει να κάνει με την αριστερά ευρύτερα. Η νίκη του SPD δεν θα σημαίνει πολλά εάν δεν κινηθεί στρατηγικά στη νέα κυβέρνηση και δεν καταφέρει να περάσει μια προοδευτική ατζέντα, να κρατήσει τον κόσμο που εμπιστεύτηκε το κόμμα και να ακουμπήσει περισσότερο τους νέους. Ας μην ξεχνάμε ότι κρίσιμο ρόλο στην εκλογική άνοδο της σοσιαλδημοκρατίας δεν έπαιξε τόσο το πρόγραμμα του SPD, όσο ο Λάνσετ του CDU, που δεν είναι καθόλου δημοφιλής ούτε στο ίδιο το κόμμα του. Με άλλον υποψήφιο από το CDU τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά. Χρήσιμο να το γνωρίζουν αυτό στο SPD, αλλά και στους Πράσινους, που «τράβηξαν» σημαντικό μέρος της κεντροδεξιάς δεξαμενής ψηφοφόρων των Χριστιανοδημοκρατών για να ανεβάσουν τα ποσοστά τους.
