Μήπως η 108η θέση στην ελευθεροτυπία είναι τελικά κολακευτική;

Χθες έκαναν το γύρο του διαδικτύου και των social media ντοκουμέντα με γονατιστούς ανθρώπους δεμένους πισθάγκωνα, κυνηγητό αστυνομικών κι άσκηση βίας, αυτόπτες μάρτυρες να αναφέρουν ότι στη ΓΑΔΑ προσήχθη ακόμη και μία έγκυος τριών μηνών που ματαίως ζητούσε βοήθεια από τις αρχές.

Οι αστυνομικές δυνάμεις, αφού πρώτα επιχείρησαν να περιορίσουν τους ανθρώπους των ΜΜΕ από την κάλυψη της επιχείρησης στα «Προσφυγικά», προσήγαγαν έναν βραβευμένο φωτορεπόρτερ και μέλος της Ενωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, τον Νίκο Πηλό, έναν εξαιρετικό επαγγελματία με πλήθος αποστολών σε εμπόλεμες ζώνες, κρατώντας τον άνευ λόγου επί ώρες στην αστυνομική διεύθυνση, παρότι τόσο οι επικεφαλής της ΕΛΑΣ, όσο και ο πολιτικός προϊστάμενος του υπουργείου, κ. Θεοδωρικάκος, γνώριζαν πολύ καλά την ιδιότητά του.

Προχθές είχαμε τη μαζική κινητοποίηση για τη στήριξη της συνταξιούχου δημοσιογράφου Ιωάννας Κολοβού στου Ζωγράφου, με φωτορεπόρτερ να καλύπτουν από την πρώτη στιγμή τη βίαιη επιχείρηση έξωσης παρουσία ενός δικαστικού επιμελητή, που περισσότερο έβγαλε το μένος του πάνω στη συμπολίτισσά μας, παρά έκανε τη δουλειά του. Κύκλοι του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ, αλλά και από το περιβάλλον του πρωθυπουργού, δηλώνουν «ενοχλημένοι» με τον τρόπο που ενεργεί η δημοσιογραφία, με την ταχύτητα αντίδρασης και τα αντανακλαστικά που επιδεικνύει σε υποθέσεις που διαφορετικά δεν θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Το βίντεο και η φωτογραφία έχουν μεγάλη δύναμη κι αποτυπώνουν όχι μόνο την αλήθεια και την πραγματικότητα, αλλά διαμορφώνουν συναισθήματα που συνθέτουν και «χτίζουν» τη συλλογική μνήμη της κοινωνίας.

Αν δεν το έχουμε καταλάβει, αυτό ακριβώς επιχειρεί να αποτρέψει η κυβέρνηση. Είτε με «λίστες Πέτσα», είτε με αστυνομική βία, επιχειρεί να σβήσει τη συλλογική μας μνήμη, να «σκοτεινιάσει» την καθημερινότητά μας για να μην βλέπουμε τι ακριβώς συμβαίνει και να μένουμε αποχαυνωμένοι μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης παρακολουθώντας τις «εξελίξεις» στο «καλάθι του νοικοκυριού», μία από τις μεγαλύτερες απάτες της κυβέρνησης.

Η αποχαύνωση και η άγνοια είναι ο στόχος και πίσω από αυτά, το ίδιο μας το μυαλό, ο τρόπος που αξιολογούμε κι αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Με όσα έχουμε βιώσει αυτά τα χρόνια, θα λέγαμε ότι η 108η θέση στον παγκόσμιο πίνακα της ελευθεροτυπίας είναι μάλλον…κολακευτική για τη χώρα. Πιο χαμηλά θα έπρεπε να ήμασταν.