Ο Άλλος Άνθρωπος και ο κλονισμός της εμπιστοσύνης 

Είναι κάποια, λίγα χρόνια που έχουν φτάσει στα αυτιά πολλών και σε παρέες ανθρώπων που κάνουν κοινωνικό ακτιβισμό μια σχετική μουρμούρα και προβληματισμός για τον «Άλλο Άνθρωπο» του Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου. Θα μπορούσε κανείς να το αποδώσει σε ζήλια, σε συνωμοσιολογία ή σε οτιδήποτε άλλο, και να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Στα δικά μας αυτιά έφτασε από άλλες κοινωνικές κουζίνες και, για να πούμε την αλήθεια, κρατούσαμε μικρό καλάθι γνωρίζοντας καλά από «πισώπλατα μαχαιρώματα» και στον δικό μας χώρο που, ωστόσο, τίποτα δεν έχει κάνει με δράσεις αλληλεγγύης.

Όπως και να έχει, ο «Άλλος Άνθρωπος» βραβεύθηκε από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από γνωστές προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής και των τεχνών, συμβάλλοντας έτσι στη μεγαλύτερη, πιο mainstream προβολή και στην οικονομική ενίσχυση της πρωτοβουλίας.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο «Άλλος Άνθρωπος» ελέγχεται για «ξέπλυμα χρήματος» με μεθόδους εγκληματικής οργάνωσης. Η δικαιοσύνη διερευνά την κατάθεση χρημάτων από τις εισφορές σε στοιχηματικούς λογαριασμούς, μέσω των οποίων γινόταν διακίνηση και ξέπλυμα. Σοβαρές κατηγορίες που αν στοιχειοθετηθούν και δεθούν όπως πρέπει, θα πλήξουν πέρα από την ίδια την οργάνωση, την ίδια την συνείδησή μας, την ανθρωπιά μας και την αλληλεγγύη μας προς τέτοιες πρωτοβουλίες.

Το έργο της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας είναι αδιαμφισβήτητο, είναι συγκλονιστικό θα λέγαμε όλα αυτά τα χρόνια, ωστόσο, αν τα πράγματα έχουν όπως παρουσιάζονται από την ελεγκτική αρχή, τότε πράγματι υπάρχει πρόβλημα. Ακόμα κι αν ο κ. Πολυχρονόπουλος είναι θύμα πολιτικής δίωξης, όπως τονίζουν μέλη της πρωτοβουλίας που βρίσκονται κοντά του από τον πρώτο καιρό, ο κλονισμός της εμπιστοσύνης μας θα είναι καταλυτικός για τη συνέχιση και το μέλλον της πρωτοβουλίας.

Κι εδώ γεννάται ένα ακόμη μεγαλύτερο ερώτημα: όταν τέτοιες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που δημιουργούνται από την υστέρηση του κοινωνικού κράτους, που επιδεινώθηκε ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης, που κλήθηκαν να καλύψουν ένα κενό λόγω της απουσίας ισχυρών κοινωνικών δομών, βρίσκονται αντιμέτωπες με τέτοιες κατηγορίες, τι πρέπει να συμβεί; Να θωρακιστεί περαιτέρω το πλαίσιο λογοδοσίας και ελέγχου τους ή να ενισχυθούν οι κοινωνικές δομές του κράτους; Ποιο από τα δύο είναι πιο ρεαλιστικό; Ποιο από τα δύο θα διασφαλίσει όσους χρειάζονται βοήθεια και στήριξη; Όταν τα χρήματα μπαίνουν στην εξίσωση, είναι νομοτελειακό ότι η προσφορά προς τον συνάνθρωπο θα πληγεί, θα αλλοιωθεί, θα μολυνθεί; Ή όχι;

Κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν είναι νομοτελειακό ότι τα λεφτά και η προβολή εκμαυλίζουν, ειδικά όταν οι ιδέες υπηρετούνται με συνέπεια και πρόγραμμα. Μπορεί όμως να συμβεί μα συνέπεια κάτι τέτοιο; Να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στον κόσμο που ζούμε; Θα μου πείτε, αν ήταν ο κανόνας, δεν θα είχαμε τέτοιες πρωτοβουλίες με τέτοια έκταση και ένταση δράσης και το κράτος θα λειτουργούσε ιδανικά. Δεν συμβαίνει όμως αυτό κι έτσι προκύπτει αναπόφευκτα ο προβληματισμός για τέτοιες δράσεις. Κι από εκεί που πέφταμε από τα σύννεφα, θα φτάσουμε στο σημείο να μην έχουμε σύννεφο να πέσουμε κι όλα να γίνονται βορά στο χρήμα και την εξουσία που ασκεί ποικιλοτρόπως πάνω μας.

Μεγάλα, θεωρητικά και υπαρξιακά ερωτήματα που μας ταλαιπωρούν και θα ταλαιπωρούν συνολικά την ανθρώπινη φύση, ειδικά σε συνθήκες φτωχοποίησης και βαθιών ανισοτήτων, σε κοινωνίες που τα βγάζουν δύσκολα πέρα και έχουν βγει από σκληρή, πολυετή κρίση.