Ποιοι συμβουλεύουν τον Έλληνα πρωθυπουργό στο ζήτημα της Ουκρανίας;
Η αντιπολίτευση οφείλει να θέσει ερωτήματα, να μην αφήσει αυτή τη θεσμική εκτροπή να λάβει χαρακτηριστικά μονιμότητας.
Σε βιαστικές και νευρικές ενέργειες φαίνεται πως προχωρά η ελληνική κυβέρνηση στο ζήτημα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Το Μαξίμου, και προσωπικά ο πρωθυπουργός, αποφάσισε εν μια νυκτί να στείλει στρατιωτικό υλικό σε εμπόλεμη χώρα. Καμία διαβούλευση με τα υπόλοιπα κόμματα δεν προηγήθηκε, καμία σύγκλιση του ΚΥΣΕΑ και της Βουλής δεν έγινε, με το άρθρο 82 του Συντάγματος να μην προβλέπει καμία τέτοια εξουσία κι αρμοδιότητα για τον θεσμό του πρωθυπουργού.
Πρόκειται για μια κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και της διαδικασίας που η κυβέρνηση όφειλε να ακολουθήσει, σε συνέχεια της de facto κατάστασης που έχει δημιουργηθεί μέσα στην πανδημία, όπου το νομοθετικό σώμα δεν συγκαλείται όσο συχνά συνήθιζε να συγκαλείται πριν την πανδημία.
Τη στιγμή, δηλαδή, που χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, σύμμαχοι της Ελλάδα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, για να προχωρήσουν σε συγκεκριμένες δράσεις στην Ουκρανία, ζητούν τη γνωμοδότηση του Κογκρέσου και της Μπούντεσταγκ, ο Έλληνας πρωθυπουργός αποφασίζει μόνος του, αφήνοντας μάλιστα εκτός διαδικασιών και τον καθ’ύλην αρμόδιο υπουργό κ. Δένδια. Ποιοι συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό για την Ουκρανία; Ποιοι τον έχουν ενημερώσει για τα τους χιλιάδες ομογενείς στη χώρα; Ποιοι του παράσχουν πληροφορίες για όσα πράττουν οι σύμμαχοι της χώρας μας και στη βάση ποιας συμφωνίας προχωρά σε τέτοιες ενέργειες εν κρυπτώ; Γιατί ο κ. Μητσοτάκης δεν μιλά ανοιχτά στη Βουλή και την ελληνική κοινωνία για όσα σχεδιάζει η κυβέρνηση; Γιατί τέτοιο σκοτάδι;
Η εντελώς μονομερής και έξω από οποιοδήποτε θεσμικό πλαίσιο, προσωπική πρωτοβουλία του κ. Μητσοτάκη να στείλει στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία, δεν αποτελεί πράξη πρωθυπουργού που λογοδοτεί στη Βουλή και το εκλογικό σώμα. Πρόκειται για μια επιλογή που βάζει βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας και δημιουργεί επικίνδυνο θεσμικό προηγούμενο για ανάλογες πράξεις στο μέλλον. Η αντιπολίτευση οφείλει να θέσει ερωτήματα, να μην αφήσει αυτή τη θεσμική εκτροπή να λάβει χαρακτηριστικά μονιμότητας και κυρίως να βρει τρόπο να ελέγξει κοινοβουλευτικά τον πρωθυπουργό.
