Ποιος θα νικήσει τον Μητσοτάκη;

Το ερώτημα μάλλον τίθεται σε λάθος βάση ή τουλάχιστον σε βάση διαφορετική από εκείνη που θα άξιζε να έχει. Ακούστηκε σε πηγαδάκια στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ακούγεται και σε δημοσιογραφικούς κύκλους όλο αυτό το διάστημα.

Το ερώτημα έχει μπόλικο ετεροπροσδιορισμό, παρότι όταν κάποιος επιδιώκει να εκλεγεί αρχηγός κόμματος, και μάλιστα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οφείλει να μελετά τρόπους για να νικήσει τον βασικό του πολιτικό αντίπαλο. 

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί με δυσκολία να μπει σε μία νέα πορεία, σε μία νέα εποχή, με τις οδύνες που έχει αυτή η διαδικασία. Το ευχάριστο για την εσωκομματική δημοκρατία στο κόμμα είναι ότι στην μάχη της ηγεσίας μπαίνουν πέντε πρόσωπα, το καθένα από τα οποία έχει ή θέλει να παρουσιάσει τη δική του διαδρομή και ταυτότητα. Σίγουρα δεν αρκεί μόνο η εικόνα και η παρουσία, σίγουρα δεν αρκούν μόνο τα social media και το γκελ που κάνουν οι υποψήφιοι εκεί, σίγουρα δεν αρκεί μόνο η πορεία έχει τώρα ο κάθε υποψήφιος, εντός ή εκτός κομματικού μηχανισμού ή της θητείας σε κυβερνητικό πόστο, στον ιδιωτικό τομέα, σε επιχειρήσεις, στη παρουσία στα δημόσια πράγματα ευρύτερα. 

Αν όλα τα παραπάνω είναι βασικά στοιχεία που μπορούν να συνθέτουν και να διαμορφώνουν το προφίλ ενός υποψηφίου, ίσως το κρισιμότερο όλων που πρέπει απαραίτητα να υπάρχει στην πορεία διεκδίκησης της ηγεσίας, είναι ο προγραμματικός λόγος, οι καθαρές ιδεολογικές (όχι κομματικές) γραμμές και θέσεις, το όραμα για την κοινωνία και τον τόπο. Φυσικά και πρέπει το πρόγραμμα και οι θέσεις να υπάρχουν με σαφήνεια και καθαρότητα, πρέπει όμως να μπορούν να επικοινωνηθούν και στο ακροατήριο, όχι αποκλειστικά στο κομματικό ακροατήριο, αλλά ευρύτερα στο εκλογικό ακροατήριο, στην κοινωνία. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε διαδικασία ταχείας φθοράς από τις εκλογές και μετά και οι εσωκομματικές του εκλογές αποτελούν έναν κρίσιμο σταθμό για την πορεία του κόμματος και για το πολιτικό σύστημα συνολικά, για την αριστερά και τον ευρύτερο πολιτικό χώρο. Η εκδοχή του κόμματος που είχαμε μέχρι και φέτος, που διένυσε πολλά πολιτικά χιλιόμετρα και φουρτούνες μέσα στο τρικυμιώδες τοπίο της Ελλάδας της χρεοκοπίας και των μνημονίων, έχει φτάσει στο τέλος της και ετοιμάζεται να γυρίσει σελίδα.

Σε αυτή την επώδυνη διαδικασία έχει σημασία να αναλυθούν τα αίτια της πτώσης, όμως έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία να δοθεί στην κοινωνία ένα εναλλακτικό πολιτικό πλάνο, μία πρόταση ελκυστική, με αρχή, μέση και τέλος. Μία πρόταση που θα δίνει λύσεις ρεαλιστικές με ισχυρό κοινωνικό πρόσημο, που θα μπορεί να σταθεί απέναντι στην πρόταση του κ. Μητσοτάκη.

Μέχρι σήμερα μάθαμε κάποια κρίσιμα δεδομένα και κάποιες βασικές σκέψεις για την προγραμματική συγκρότηση των υποψηφίων, όμως πρέπει να ειπωθούν κι άλλα. Όσο περισσότερα κλισέ κι όσο περισσότερο ατακαδόρικη είναι η προεκλογική μάχη, τόσο λιγότερο ενδιαφέρον θα έχει. Το στίγμα των υποψήφιων φαίνεται κάπως λιγότερο θολό, αλλά χρειάζεται ακόμη χρόνος για να γίνει πιο σαφές.

Οι μέρες που μεσολαβούν μέχρι την εσωκομματική κάλπη είναι λίγες και η προσπάθεια που πρέπει να γίνει είναι μεγάλη. Το κομματικό ακροατήριο γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις, όμως το ερώτημα είναι τι θα επιλέξει η κοινωνία, οι άνθρωποι που γύρισαν την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ στη διπλή κάλπη των εκλογών, αλλά βρίσκονται στον ευρύτερο πολιτικό χώρο, ακουμπούν κι αγκαλιάζουν το χώρο της αριστεράς και της κεντροαριστεράς. Εκεί είναι η μάχη και για τον ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης ημέρας και για την πρόταση και το πλάνο που θα έρθει να ανταγωνιστεί το μοντέλο Μητσοτάκη και όσα αυτό πρεσβεύει.