Χαμηλά ο πήχης από την κυβέρνηση, πολύ χαμηλά  

Ο κ. Μητσοτάκης έχει πολλές φορές αναφερθεί στο προσωπικό του στόχο, αλλά και συλλογικό στόχο της κυβέρνησης, που είναι η μάχη απέναντι στο «βαθύ κράτος».  Πέρασαν τέσσερα χρόνια και το βαθύ κράτος δεν έχει καταπολεμηθεί, ο υδροκέφαλος, αργόσυρτος, γραφειοκρατικός μηχανισμός που εμποδίζει τα πάντα είναι εδώ, ισχυρός, αμετακίνητος, πάντοτε νικητής απέναντι στην εξέλιξη και τη βελτίωση της ζωής των πολιτών.

Αντίθετα μάλιστα με τις εξαγγελίες και τις δεσμεύσεις τόσο του πρωθυπουργού, όσο και στελεχών της κυβέρνησης, αυτό που βλέπουμε είναι ανακοινώσεις για δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις, που αναμένεται να “κάτσουν” πάνω στα συντρίμμια του βαθέος κράτους. Για επιτελικό κράτος κανείς πλέον δεν θέλει να ακούει τίποτε και οι όποιες εξαγγελίες για την επικαιροποίησή του και τον εκσυγχρονισμό του δύσκολα πείθουν τους πολίτες. Η ψηφιοποίηση έχει μείνει στη μέση και είναι να απορεί κανείς πόσες αντιστάσεις πρέπει να ξεπεραστούν και πόσες νοοτροπίες να ανατραπούν για να μπορεί να λειτουργεί με νορμάλ τρόπο ο κρατικός μηχανισμός – από απλά, καθημερινά ζητήματα όπως ένα διαδικαστικό θέμα με τον ΕΦΚΑ μέχρι τη δασοπροστασία και τις πυρκαγιές. 

Στην πρώτη της θητεία η κυβέρνηση υπερηφανευόταν για την αντιμετώπιση της κρίσης του Μαρτίου του 2020 στον Έβρο, όταν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες είχαν βρεθεί στα ελληνοτουρκικά σύνορα. «Ο Έβρος άντεξε» έλεγε ο πρωθυπουργός και κυβερνητικά στελέχη τότε, όμως τρία χρόνια αργότερα ο Έβρος όχι μόνο δεν αντέχει πλέον αλλά πολλές εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα έχουν γίνει στάχτη, με τις φλόγες να μην έχουν ακόμα σβήσει. Η οικολογική ζημιά είναι τεράστια, όπως τεράστια είναι και η ζημιά για την Αλεξανδρούπολη, πόλη την οποία η κυβέρνηση επιμελώς επιχειρεί να αναβαθμίσει γεωστρατηγικά στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της αμερικανικής παρουσίας στην περιοχή. 

Οι συνομωσιολογικές δηλώσεις ότι η πόλη αποτελεί “στόχο” ξένων δυνάμεων και συμφερόντων λόγω του αναβαθμισμένου γεωπολιτικού της ρόλου είναι ανησυχητικές και μάλλον εκθέτουν περισσότερο την κυβέρνηση, παρά αποτελούν ελαφρυντικά για την ίδια. Γιατί αν πράγματι η Αλεξανδρούπολη αποτελούσε στόχο, για ποιο λόγο η κυβέρνηση δεν είχε λάβει ενισχυμένα μέτρα για την προστασία της; Εδώ δεν υπάρχει προφανώς καμία σοβαρή απάντηση. 

Προχθές αναφερθήκαμε στην έκθεση Γκολντάμερ, της οποίας τα συμπεράσματα ποτέ δεν τα αξιολόγησε κανείς πολιτικά υπεύθυνος για να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, ειδικά στο κομμάτι της πρόληψης και της δασοπροστασίας. Γιατί άραγε ο πρωθυπουργός δεν εισηγείται αλλαγή πολιτικής στο ζήτημα της πρόληψης και την οργάνωσης; Γιατί δεν υιοθετεί η κυβέρνηση, η χώρα συνολικά, μία συγκεκριμένη, ρεαλιστική κι αποτελεσματική πολιτική δασοπροστασίας; Τι ακριβώς μας εμποδίζει ως κράτος να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση; 

Επίσης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης πότε θα παρουσιάσουν επεξεργασμένες και ουσιαστικές προτάσεις για τα παραπάνω θέματα; Καλή είναι κριτική, αλλά δεν αρκεί για να φέρει αποτελέσματα. Όλα τα κόμματα προχωρούν σε συμπεράσματα, αλλά κανένα δεν καταθέτει μία ολοκληρωμένη πρόταση που να την παρουσιάσει κιόλας στην κοινωνία και το δημόσιο διάλογο, ώστε να γίνει κτήμα όλων μας ο προβληματισμός για τη δασοπροστασία στη χώρα. Μόνο αιτιάσεις, επιφυλάξεις, οξύτητα και απαισιοδοξία – για τη ταμπακιέρα τίποτα.

Ο πήχης που έχει βάλει η κυβέρνηση βρίσκεται πολύ χαμηλά και φαίνεται ότι και τα κόμματα της αντιπολίτευσης τον κρατούν εξίσου χαμηλά. Οι συγκρίσεις με το Μάτι δεν αποτελούν δικαιολογία, ούτε διαφυγή από το πρόβλημα, αντίθετα υποτιμούν την νοημοσύνη των πολιτών και συνιστούν μέγιστη πολιτική ύβρη προς τα θύματα εκείνης της πρωτοφανούς τραγωδίας.