Οι σημερινές εικόνες με τα ΜΑΤ να ξυλοφορτώνουν εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας είναι ντροπιαστική για τον πολιτισμό μας και χαρακτηριστική της υποδοχής που επιφυλάσσει η κυβέρνηση σε όσους και όσες διαμαρτύρονται για τη διεκδίκηση των αιτημάτων τους.
Η άσκηση βίας και τρομοκρατίας είναι συμφυής με τις δυνάμεις καταστολής, και αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να το γνωρίζουμε. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αγνοούμε την αναλογικότητα της άσκησης βίας, όπως επίσης και τους λόγους που συντρέχουν για την άσκηση βίας.
Στη σημερινή συγκέντρωση της ΠΟΕΔΗΝ δεν τηρήθηκε ούτε η αρχή της αναλογικότητας, αλλά πρωτίστως δεν συνέτρεχαν οι λόγοι για την παραμικρή άσκηση βίας. Τα ΜΑΤ δεν απειλήθηκαν και θα μπορούσε κάλλιστα αντιπροσωπεία της ομοσπονδίας να συναντηθεί με τον αρμόδιο Υπουργό και να καταθέσει γραπτώς τα αιτήματά της. Απλά, ήρεμα, πολιτισμένα.
Τα δε αιτήματα, εξ’οσων γνωρίζουμε, απολύτως δίκαια, στα οποία η ανταπόκριση του Υπ. Υγείας θα έπρεπε να ήταν άμεσα θετική. Επαληθεύεται όμως καθημερινά ότι η κυβέρνηση λέει πολλά, αλλά πράττει λίγα, ακόμα και για τα πλέον μείζονα θέματα, όπως εκείνο της στήριξης του δημόσιου συστήματος Υγείας.
Μαζί όμως με τον προβληματισμό για το κατά πόσο η κυβέρνηση καταφεύγει άκοπα στην άσκηση βίας μέσω των σωμάτων ασφαλείας, θα πρέπει να αναρωτηθούμε και για το ρόλο των ίδιων των σωμάτων στο σύγχρονο κοινωνικό περιβάλλον. Ως πολίτες, είμαστε ικανοποιημένοι από το ρόλο που επιτελούν; Είμαστε ικανοποιημένοι από το επίπεδο αλληλεπίδρασης και ζύμωσης των αστυνομικών με την ίδια την κοινωνία, από την κατάρτισή τους συνολικά; Χρειάζεται να μεταρρυθμιστεί το αστυνομικό σώμα; Κι εάν ναι, σε ποιο βαθμό και σε ποιο επίπεδο, μέσω ποιας διαδικασίας;
Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για μια τέτοια συζήτηση και θα ήταν καλό για όλους τους εμπλεκόμενους φορείς να ξεκινήσουν κάποιες πρώτες πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Το μομέντουμ είναι εδώ και δεν πρέπει να περάσει αναξιοποίητο.
