Τέμπη: Το βάρος και η οργή στη ψυχή και στο μυαλό 

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, στη δήλωσή του για τον ένα χρόνο από το δυστύχημα των Τεμπών, αναφέρθηκε στη συλλογική αποτυχία που διακρίνει ο ίδιος πίσω από την τραγωδία. Σίγουρα υπάρχουν ευθύνες κι από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, σίγουρα το δίκτυο δεν κατέρρευσε σε μία μέρα, όμως με τη δική του κυβέρνηση και με πολιτική ευθύνη του κ. Καραμανλή συντελέστηκε αυτή η τραγωδία.

Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να εξηγήσει τα αίτια της αποτυχίας της δικής του κυβέρνησης σε αυτό και να αποφύγει να κρυφτεί πίσω από παλαιότερες ευθύνες άλλων ή πίσω από τα όσα έλαβαν (ή δεν έλαβαν) χώρα στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής.

Όλοι μας γνωρίζουμε, ακόμη και το ίδιο το πολιτικό προσωπικό, ότι μία από τις μεγαλύτερες παθογένειες του ελληνικού κράτους είναι η διαχρονική ατιμωρησία των πολιτικών, καθώς η ελληνική νομοθεσία έχει καθιερώσει διαφορετικούς όρους για την ποινική τους ευθύνη σε σχέση με των υπολοίπων πολιτών. Πάνω από 1,5 εκατ. πολίτες έχουν υπογράψει αυτές τις μέρες ένα ψήφισμα με το οποίο η κυρία Μαρία Καρυστιανού και συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών ζητούν να μην συνεχιστεί η συγκάλυψη των πολιτικών ευθυνών, καλώντας την κυβέρνηση και τις πολιτικές δυνάμεις να προχωρήσουν στην αναθεώρηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Η ταχύτητα και ο αριθμός των υπογραφών αυτό το διάστημα αποτυπώνει την οργή της κοινωνίας και την βαθιά ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η κυβέρνηση οφείλει, μια ισχυρή κυβέρνηση με ευρεία πλειοψηφία όπως η σημερινή, να μην περιφρονήσει το λαϊκό αίτημα, όπως επίσης και τα κόμματα της αντιπολίτευσης οφείλουν να πιέσουν τη ΝΔ να προχωρήσει στα επόμενα βήματα που απαιτούνται για την αναθεωρητική Βουλή που θα επεξεργαστεί μια τέτοια συνταγματική τροποποίηση νόμου.

Θα γίνει όμως αυτό; Θα υπάρξουν πολιτικές ενέργειες προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης ενός αιτήματος που συμπυκνώνει τόσο τη βούληση της κοινωνίας, όσο και την ανάγκη εκδημοκρατισμού ενός άκρως προσβλητικού και ανήθικου για την κοινωνική πλειοψηφία και ισότητα νόμου; Το πιο πιθανό σενάριο είναι η κυβέρνηση να μην κάνει τίποτα, αφήνοντας τον χρόνο να περάσει και να πέσει το βάρος της τραγωδίας πάνω στο κοινωνικό σώμα σε τέτοιο βαθμό που θα είναι ασήκωτο πλέον, θα είναι μη διαχειρίσιμο, και την ίδια στιγμή θα αδειάζει το ποτήρι της καχυποψίας και της οργής ή θα συγκεντρώνεται η αγανάκτηση σε κάποιου είδους σιωπηλής, εσωτερικής αποδοκιμασίας.

Το δεύτερο σενάριο είναι ότι, υπό την πίεση της κοινωνικής οργής που δεν θα κοπάζει αλλά θα φουντώνει, η κυβέρνηση θα δείξει με το δάκτυλο τον πολιτικά υπεύθυνο, οδηγώντας τον είτε στην πολιτική λήθη μέσω παραίτησης από το βουλευτικό θώκο, είτε δίνοντάς τον βορά στα ΜΜΕ και στον καθένα που θα θελήσει να βγάλει όλα τα αμαρτήματα της πολιτικής ζωής πάνω του, με τρόπο ανάλογο (σε εντελώς διαφορετικό ωστόσο πλαίσιο) της υπόθεσης του Άκη Τσοχατζόπουλου.

Ο αριθμός των υπογραφών που έχει συλλεχθεί μέχρι τώρα είναι πολύ μεγάλος, είναι εξαιρετικά μεγάλος, διαπερνά τα σπλάχνα του εκλογικού σώματος και υπερβαίνει το πολιτικό σύστημα. Είναι ένας αριθμός πρωτοφανής και μια κινητοποίηση που δεν έχουμε ξαναδεί στην μεταπολίτευση. Η υπόθεση δεν είναι χαμένη, η κινητοποίηση μπορεί να μην αποβεί άκαρπη, ωστόσο πρέπει η κυβέρνηση να πιεστεί κι άλλο, εντός και εκτός Ελλάδας, για να μην φύγει το ζήτημα από την πολιτική καθημερινότητα.

Αν ο πρωθυπουργός θέλει πράγματι να ανατρέψει τις παθογένειες, αν πραγματικά θέλει να αποτελέσει, όπως ο ίδιος υπογραμμίζει με κάθε ευκαιρία, έναν μεγάλο μεταρρυθμιστή, οφείλει να ρίξει φως στις ευθύνες για τα Τέμπη και να τιμωρηθούν όλοι οι ένοχοι, επιτρέποντας στην κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή τη διερεύνηση των ευθυνών του πρώην υπουργού Μεταφορών βάσει των στοιχείων που έχει εντοπίσει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Διαφορετικά, κανείς, ούτε οι πιο φανατικοί και πιστοί συνοδοιπόροι της ΝΔ και του ίδιου του κ. Μητσοτάκη, θα πειστούν ότι ο πρωθυπουργός θέλει πραγματικά να βρεθούν και να τιμωρηθούν όλοι οι ένοχοι, αλλά και να διαμορφωθεί ένα νέο νομικό πλαίσιο που θα βάζει όλους τους πολίτες, εκλεγμένους και μη, στην ίδια θέση, με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ευθύνες.