Το νερό είναι δημόσιο αγαθό

Χθες κόμματα και οργανώσεις της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, πρωτοβάθμια σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, σωματεία της ΕΥΔΑΠ, δημοτικές παρατάξεις, συλλογικότητες και πολίτες απαίτησαν να αποσυρθεί το πολυνομοσχέδιο για τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, Υδάτων και Αποβλήτων, που περνά έμμεσα την ιδιωτικοποίηση του νερού.

Απέναντι σε αυτή την νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης, με οσμή συνταγματικής εκτροπής, αντιτάχθηκε η τριμελής Επιτροπή Συμμόρφωσης του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, η οποία έκρινε αν η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία συμμορφώνονται με τις αποφάσεις του Δικαστηρίου, δεχόμενη την προσφυγή πολιτών και εργαζομένων των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ για την επιστροφή μετοχών των δύο εταιρειών από το Υπερταμείο – το Ταμείο που δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα μνημονιακής δέσμευσης επί κυβέρνησης Σαμαρά – πίσω στο Δημόσιο.

Η Επιτροπή έκρινε ότι η κυβέρνηση, με τα άρθρα 114 και 115 του ν. 4964/2022, δεν συμμορφώθηκε προς τις αποφάσεις της Ολομέλειας του ΣτΕ, με τις οποίες είχε κριθεί η αντισυνταγματικότητα της μεταβίβασης των μετοχών των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ από το Δημόσιο στο Υπερταμείο. Κατά συνέπεια, το ΣτΕ επιβάλλει στο υπουργείο Οικονομικών και τον αρμόδιο υπουργό, σε βάθος εξαμήνου, να προβεί σε όλες τις απαιτούμενες ενέργειες, για να επιστραφούν οι μετοχές ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Δημόσιο.

Η απόφαση αυτή απηχεί τις διατάξεις του Συντάγματος και της σχετικής οδηγίας του 2000/60/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με την οποία υπογραμμίζεται και ξεκαθαρίζεται ότι το νερό δεν είναι εμπορεύσιμο αλλά δημόσιο αγαθό και ως τέτοιο θα πρέπει να είναι προσβάσιμο σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της ελληνικής επικράτειας.

Ειδικά με όσα έχουν συμβεί αυτό το διάστημα, με την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη,την εγκληματική αδιαφορία για την ασφάλεια των πολιτών και τον θάνατο πολλών δεκάδων συνανθρώπων μας, είναι αποκαλυπτικό ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να κινείται με γνώμονα την ικανοποίηση συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων. Συνεχίζει να αδιαφορεί για την ασφάλεια των πολιτών – καθότι η ελεύθερη πρόσβαση στο νερό είναι και ζήτημα ασφάλειας και επιβίωσης – προχωρώντας στο δρόμο που έχει χαράξει από την πρώτη μέρα: στην πλήρη υποβάθμιση της ζωής της πλειοψηφίας της κοινωνίας, στην εμπέδωση μίας ιδιοκτησιακής αντίληψης για το κράτος και, φυσικά, στην διάλυση κάθε μίνιμουμ δικλείδας ασφαλείας που προβλέπεται από το Σύνταγμα για να μπορεί μία Πολιτεία, ένα κράτος, να παρέχει τα απαραίτητα, τα θεμελιώδη για την επιβίωση του πληθυσμού.

Πληρώνουμε βαρύ τίμημα ως κοινωνία και δημοκρατία κι όσο η σημερινή πολιτική ηγεσία συνεχίζει να παραμένει γαντζωμένη στην εξουσία, το συλλογικό και ατομικό μας τραύμα θα γίνεται βαθύτερο.