Είναι το «Παιχνίδι του Καλαμαριού» η σειρά-φαινόμενο της δεκαετίας;

Τον τελευταίο καιρό ίσως έχετε βαρεθεί να διαβάζετε παντού για το περίφημο πλέον «Παιχνίδι του Καλαμαριού» του Netflix. Διθυραμβικές κριτικές και ένα φανατισμένο κοινό να πίνει νερό στο όνομα της πασίγνωστης σειράς και να ανυπομονεί ήδη για τη 2η σεζόν. Και το ερώτημα που μοιραία τίθεται είναι αν αυτή η επιτυχία είναι δικαιολογημένη και αν η σειρά είναι αντάξια της φήμης της.

Αν ανήκετε μεταξύ αυτών που δεν την έχουν δει ακόμα, πιθανότατα σκέφτεστε ότι πρόκειται για μια ακόμη μιντιακή υπερβολή ή ένα από τα γνωστά μαρκετίστικα κόλπα. Ίσως κιόλας να πιστεύετε το παροιμιώδες «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι». Guess what, σου έχουμε νέα: Πάρε μεγάλο, πολύ μεγάλο καλάθι και ξεκίνα να βλέπεις τη σειρά… χθες.

Για την ιστορία, στη σειρά παρακολουθούμε εκατοντάδες απελπισμένους ανθρώπους χωρίς όνομα, με κοινό τους χαρακτηριστικό την οικονομική εξαθλίωση και ένα δύσκολο παρελθόν, που δέχονται να συμμετάσχουν σε μια σειρά από παιχνίδια και να διαγωνιστούν μέχρι θανάτου, προκειμένου να κατακτήσουν το έπαθλο που θα τους αλλάξει τη μέχρι τότε ανυπόφορη ζωή τους. Κεντρικός πρωταγωνιστής ένας loser εθισμένος στον τζόγο, που μένει ακόμα με τη μάνα του. Όταν θα δεχτεί να παίξει στο παιχνίδι με δέλεαρ τα χρήματα, θα βρεθεί σε μία αρένα, όπου ο χαμένος χάνει και τη ζωή του.

Αν και δεν είχα εξαρχής υψηλές προσδοκίες – μέσα μου πίστευα ότι θα είναι μια από τα ίδια – με κέρδισε από το πρώτο κιόλας 20λεπτο το πρωτότυπο και ανορθόδοξο ξεκίνημά του. Σε μια σειρά, όπου τα παιχνίδια θανάτου έχουν την «τιμητική» τους, οι δημιουργοί επιλέγουν να αφιερώσουν το πρώτο μισό του πρώτου επεισοδίου για να «χτίσουν» τους κεντρικούς χαρακτήρες.

Είναι μάλιστα πολύ ενδιαφέρον ότι η 1η σεζόν ολοκληρώνεται με τον πρωταγωνιστή να επιλέγει την ανθρωπιά από το συμφέρον. Σε ένα κυνικό σύμπαν, όπου οι άνθρωποι πατάνε επί πτωμάτων για να πετύχουν και οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τους φτωχούς για να… διασκεδάσουν, ένα τέτοιο τέλος είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό κι έρχεται για να σου ζεστάνει κάπως την καρδιά.

Τι είναι λοιπόν αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος; (Αν και μεταξύ μας, και μόνο για την ανατροπή που συντελείται στο τελευταίο επεισόδιο, αξίζει να τη δει κανείς). Για αρχή, η θεματική με την οποία καταπιάνεται και καταφέρνει να αξιοποιήσει στο έπακρο, ορμώμενη από ένα παιδικό παιχνίδι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Κορέα, που χρησιμοποιεί έναν πίνακα σε σχήμα καλαμαριού.

Στα συν της η ωραία πλοκή, αλλά και οι ακόμα ωραιότερες υποπλοκές που σε κρατάνε διαρκώς μέσα  στο «παιχνίδι». Χωρίς να εξηγεί πολλά και αφήνοντας ακόμα περισσότερα στη φαντασία με αναπάντητα ερωτήματα – πώς αλλιώς άλλωστε θα προετοίμαζε το έδαφος για τη 2η σεζόν, που έχει ήδη ανακοινωθεί – καταφέρνει να χτίσει αριστοτεχνικά τη μυθολογία, διατηρώντας το μυστήριο.

Και εδώ οι Κορεάτες νικούν κατά κράτος τους Αμερικανούς, που στην αντίπερα όχθη έχουν την τάση να υπεραναλύουν τα πάντα, προσφέροντας στο τέλος ουσιαστικά μασημένη τροφή στον θεατή. Αυτή η φειδώ λοιπόν στην πληροφορία είναι μέρος του όλου world building και σίγουρα καταφέρνει να κάνει τον θεατή συνοδοιπόρο των πρωταγωνιστών. Κι αν κάτι ευχόμαστε όλοι όσοι αγαπήσαμε αυτή τη σειρά, είναι να μην έρθει εκείνη η στιγμή που θα δούμε το remake της σε αμερικανική εκδοχή.

Και πάμε στο κομμάτι των χαρακτήρων, οι οποίοι είναι πραγματικά πολύ καλογραμμένοι. Πρόκειται για ανθρώπους προσιτούς, καθημερινούς, ευάλωτους, με αδυναμίες, με τους οποίους ο μέσος θεατής ταυτίζεται. Ο καθένας από αυτούς κουβαλά ένα προσωπικό δράμα, γι’ αυτό και η συγκίνηση είναι έντονη σε πολλά σημεία. Ταυτόχρονα βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα βίαιο και αμοραλιστικό θρίλερ, που δεν χαρίζεται. Οπότε αυτές οι νότες ανθρωπιάς έρχονται να φέρουν μια ισορροπία απαραίτητη.

Εδώ λοιπόν όλα βρίσκονται στις σωστές δόσεις: η βία, η αγωνία, το μυστήριο, το δράμα και η συγκίνηση, που δεν προκύπτουν εκβιαστικά, όλα είναι εκεί και σε καλές αναλογίες. Κι όπως συμβαίνει με κάποιους ανθρώπους, που σε έλκουν χωρίς να ξέρεις το γιατί, το ίδιο ισχύει και με το «Καλαμάρι», που έχει μια μαγεία, στα όρια του ανεξήγητου. Ταυτόχρονα είναι διασκεδαστική, ενώ παράλληλα σέβεται τον θεατή, όντας άρτια σε όλα τα τεχνικά επίπεδα και προσφέροντάς του ένα πολύ έξυπνο και καθόλου τεμπέλικο σενάριο, που δεν υποκύπτει σε ευκολίες. Τι άλλο θα μπορούσε άραγε να ζητήσει κανείς από μια σειρά;

Πολλοί είναι αυτοί που της έχουν αποδώσει τον τίτλο της καλύτερης σειράς ever της εν λόγω πλατφόρμας. Ακόμη όμως κι αν δεν ενστερνιζόμασταν μια τόσο ενθουσιώδη παραδοχή, δεν θα μπορούσαμε ωστόσο να μην παραδεχτούμε ότι πρόκειται σίγουρα για την πιο επιτυχημένη και με τις περισσότερες θεάσεις – το μέχρι πρότινος νούμερο 1 Stranger Things έχασε τα ηνία – σειρά της πλατφόρμας, γεγονός που αναμφίβολα δικαιολογεί και τη φρενίτιδα γύρω από αυτήν.

Το πόσο μεγάλη είναι η επιτυχία του «Καλαμαριού» φαίνεται και από το πόσο εύκολα και γρήγορα αποτυπώθηκε στην υποκουλτούρα. Όταν κάτι φτάνει να χρησιμοποιείται σε memes και στην καθημερινή άργκο, τότε σημαίνει ότι τυγχάνει μαζικής απήχησης. Κι αυτή η απήχηση είναι πολλαπλάσια σημαντική, λαμβάνοντας υπόψιν ότι αντίστοιχη δημοφιλία αποκτούν σειρές και ταινίες που έχουν κάνει τουλάχιστον έναν κύκλο ενός χρόνου.

Μαζί με το Stranger Things και το Game of Thrones, η απήχηση που έχει αυτή τη στιγμή το «Παιχνίδι του Καλαμαριού» στην ποπ κουλτούρα είναι ασύλληπτη. Και θα έλεγε κανείς ότι ήρθε για να χαρακτηρίσει ως φαινόμενο τη νέα δεκαετία που διανύουμε.