«French Dispatch»: Καταιγιστικός ρυθμός σε μια ταινία-ύμνο στην ελευθερία της έκφρασης
Η δέκατη ταινία του Γουές Άντερσον είναι ένα αριστούργημα, ένας ύμνος στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης.
Η «Γαλλική Αποστολή» (French Dispatch) αποτελεί μια συγκλονιστική εμπειρία για την θεατή. Η αποτύπωση της γαλλικής κοινωνικής κουλτούρας και της παράδοσης του αμερικανικού περιοδικού New Yorker συνδυάζονται αρμονικά με πλούσιες σε χρώμα εικόνες, όμορφα κουστούμια και σκηνικά σε ένα καταιγιστικό ρυθμό. Ο γνωστός, δηλαδή, Άντερσον που πηγαίνει όμως ένα βήμα παραπέρα βάζοντας το καστ να «πατήσει» πάνω στην ονειρική αισθητικά προσέγγιση της ταινίας.
Το σενάριο αναπτύσσεται στη βάση ενός γεγονότος, το θάνατο του Τεξανού εκδότη Arthur Howitzer, με τη συντακτική ομάδα του The French Dispatch, ενός αμερικάνικου περιοδικού με έδρα την φανταστική γαλλική πόλη Ennui-sur-Blasé, να συνεδριάζει για να γράψει τη νεκρολογία του. Οι αναμνήσεις της ομάδας εμπνέουν τη δημιουργία τεσσάρων ιστοριών. Το Cycling Reporter αφορά ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο για τις φτωχικές γειτονιές της πόλης. Το The Concrete Masterpiece εμβαθύνει στο πορτρέτο ενός ζωγράφου, της μούσας του και των αρπαχτικών εμπόρων τέχνης, με το Revisions to a Manifesto να είναι ένα χρονικό έρωτα και θανάτου στα χαρακώματα της φοιτητικής εξέγερσης. Το τετράπτυχο ολοκληρώνεται με το The Private Dining Room of the Police Commissioner, μία συναρπαστική ιστορία με εμπόρους ναρκωτικών, μία απαγωγή και ένα δείπνο υψηλής γαστρονομίας.
Ο Άντερσον αντιλαμβάνεται το σινεμά με έναν τρόπο που μας μεταφέρει στην αίθουσα σύνταξης ενός περιοδικού μόδας με τους Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Αντριαν Μπρόντι, Τίλντα Σουίντον, Μπιλ Μάρεϊ, Λέα Σεϊντού, Φράνσες ΜακΝτόρμαντ, Τιμοτέ Σαλαμέ, Τζέφρι Ράιτ να συνθέτουν μια καλοσυντονισμένη ορχήστρα. Είναι τόσες πολλές οι λεπτομέρεις και τέτοιος ο πλούτος της ροής, που τελειώνει ο ταίνια και τότε ξεκινάς να την σκέφτεσαι. Μέχρι να τελείωσει όμως είσαι μέρος ενός roller coaster.
