Γιώργος Τσούμας στη ROSA: «Οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν νιώθουμε ασφάλεια για το μέλλον μας»

«Πιστεύω σθεναρά στην ενίσχυση της Δημοκρατίας, στην αμφισβήτηση κάθε δόγματος, στο άνοιγμα των δομών, των δεδομένων και των θεσμών ως δομικά στοιχεία του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα. Με αυτές τις αξίες θα πορευτούμε μαζί με την κοινωνία στις μάχες του μέλλοντος και θα τις κερδίσουμε» μας λέει ο Γιώργος Τσούμας και εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τον πιστέψουμε.

Με τον 32χρονο υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ προχωράμε τις συνεντεύξεις μας για τους βασικούς πυλώνες πολιτικής που θέτουμε ως ROSA, ζητώντας από τους υποψήφιους να μας παρουσιάσουν τις σκέψεις, τις θέσεις και τον προβληματισμό τους.

Ακολουθεί η συνέντευξη.

Τι σημαίνει για εσάς ο όρος “Κοινωνική Ευρώπη”;

Είναι αυτό το στοιχείο που κάνει την ήπειρό μας να ξεχωρίζει, σε σχέση με πολλές άλλες κοινωνίες. Μια Ευρώπη που δουλεύει για όλους, αλλά κυρίως για όσους δεν εμφορούνται από κάποιο τυχαίο προνόμιο: κοινωνικό, πολιτισμικό, φυλετικό, θρησκευτικό. Μια Ευρώπη δηλαδή για όλους, όχι για λίγους. Μόνο σε μία τέτοια κοινωνική κατάσταση αξίζει να ζει κανείς. Και με δαιμονίζει – για να μην πω κάτι χειρότερο – που ακριβώς αυτή την αδιανόητη πνευματική παρακαταθήκη την υποτιμούμε και την υποβαθμίζουμε, κάνοντας ότι μπορούμε για να διευρύνουμε τις ανισότητες, ακόμη κι εδώ, στην ήπειρο που έχει στο κοινωνικό και θεσμικό της dna την απάλειψή τους. Η διάσωση και επέκταση μιας τέτοιας κοινωνικής Ευρώπης δεν είναι απλώς ζητούμενο, είναι αναγκαία συνθήκη επιβίωσης της.

Υπάρχει ισχυρό πολιτικό αντίδοτο απέναντι στην ενίσχυση της ακροδεξιάς ρητορικής και του λαϊκισμού; Κι αν ναι, μέσα από ποιες πολιτικές;

Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες του λαϊκισμού και δεν είναι σκόπιμο να τις αναλύσουμε τώρα σε βάθος. Αν πάντως μιλάμε για μια πολιτική ρητορική της εύκολης λύσης, των ψευτοαπλοϊκών διλημμάτων απέναντι σε πολύπλοκα προβλήματα, της απεύθυνσης στα ταπεινότερα ανθρώπινα ένστικτα όπως του φόβου και του κλεισίματος στο καβούκι μας, όπως ο ακροδεξιός λαϊκισμός, τότε δεν μπορώ να δω άλλο τρόπο να νικηθεί αυτή η στάση ζωής από την αλληλεγγύη και την εμπιστοσύνη. Από την συνειδητοποίηση της κοινής μας ανθρώπινης υπόστασης, των κοινών μας ονείρων και των κοινών μας προβλημάτων. Φυσικά, δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τα πραγματικά προβλήματα που δημιουργεί η συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους, με πολλαπλές ταυτότητες, με κοινωνική πολυμορφία. Αλλά είναι μια πρόκληση που αξίζει να αντιμετωπίσουμε θετικά και όχι φοβικά. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να δημιουργήσουμε θεσμούς και εμπνέουν σεβασμό και εμπιστοσύνη σε όλους. Που δουλεύουν για όλους. Αν δεν γίνει αυτό, η φωτιά του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς απλώς θα ενισχύεται.

Το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα παραμένει χαμηλά στη δημόσια συζήτηση στα κράτη-μέλη της ΕΕ, στα θεσμικά όργανα, στην Κομισιόν και το Ευρωκοινοβούλιο. Για ποιο λόγο εκτιμάτε ότι συμβαίνει αυτό;

Γιατί η προοδευτική Ευρώπη έχει ηττηθεί σε επίπεδο ρητορικής από την ακροδεξιά. Και κατά συνέπεια, φοβόμαστε να μιλήσουμε για τα πράγματα που πρέπει: γενναίες πολιτικές ένταξης, σεβασμό στο διεθνές προσφυγικό δίκαιο, επιμονή στη συνύπαρξη και την προσπάθεια που απαιτεί αυτή. Άρα δεχόμαστε την επικρατούσα άποψη που λέει «κάθε μετανάστης είναι πρόβλημα και το μέλημά μας είναι να τον αποτρέψουμε από το να έρθει στην Ευρώπη». Χωρίς αντίλογο, ξέρετε, σε μια «πολιτική ορθοδοξία», είναι δύσκολο να παραμένει ένα θέμα ψηλά στη δημόσια συζήτηση. Και όμως: στην ικανότητα μας να ρυθμίσουμε θετικά μια από τις παλαιότερες και πιο φυσιολογικές σταθερές της ανθρωπότητας, την κινητικότητα και τη μετανάστευση δηλαδή, θα κριθεί και τι κοινωνίες θα έχουμε στο μέλλον, και πόσο εύρωστες και συνεκτικές θα είναι αυτές.

Πως αξιολογείτε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης; Χρήζει μεταρρύθμισης ή οι προβλέψεις του απαντούν στη σημερινή κοινωνική και κοινωνική πραγματικότητα σε ΕΕ και Ευρωζώνη;

Το Σύμφωνο Σταθερότητας επιστρέψτε μου να πω είναι παιδί μιας άλλης εποχής. Δεν θα αρνηθώ τη σημασία της συγκράτησης του πληθωρισμού – βλέπουμε άλλωστε σήμερα πόσο βλάπτει τους ασθενέστερους η ανεξέλεγκτη ακρίβεια. Ούτε την αξία της δημοσιονομικής σύνεσης, άλλωστε είμαι σοσιαλδημοκράτης, άρα θέλω ένα κράτος όχι σπάταλο αλλά ουσιαστικό, να τιμάει τα χρήματα των φορολογουμένων ώστε να τα διοχετεύει σε δράσεις που πραγματικά έχουν αντίκτυπο: στην παιδεία, την υγεία, τις υποδομές. Αλλά το Σύμφωνο Σταθερότητας, έτσι όπως είναι δομημένο, απαντάει στα προβλήματα μιας άλλης εποχής. Όχι μιας εποχής στην οποία οι ανισότητες και ο παγκόσμιος ανταγωνισμός αποτελούν το νούμερο ένα πρόβλημα στον κόσμο. Εκεί χρειάζεσαι ένα κράτος με δημοσιονομική ευελιξία, με δυνατότητα παρέμβασης, ώστε να αντιμετωπίζει τα κακώς κείμενα των καρτέλ και των τεχνητών ολιγοπωλίων – την κατάσταση που έχουμε π.χ. σήμερα στην Ελλάδα. Δεν θα πρέπει για παράδειγμα, να έχει την ευχέρεια ένα κράτος να χρηματοδοτήσει γενναία τη δημιουργία κοινωνικών κατοικιών, με περιβαλλοντικά στάνταρντ, ώστε να αντιμετωπιστεί το δεινό στεγαστικό πρόβλημα; Ή να ενισχυθούν ουσιαστικά οι μισθοί και τα κίνητρα σε γιατρούς, ερευνητές και δασκάλους, ώστε να επανακτήσει η δημόσια υγεία και παιδεία τον προωθητικό της ρόλο σε μία κοινωνία; Πιστεύω πώς μια τέτοια αναθεώρηση του Συμφώνου είναι κάτι που μπορούν και θέλουν να επιδιώξουν οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες, σε συνεργασία με τις υπόλοιπες προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Είναι πολύ μεγάλο το διακύβευμα για να το αφήσουμε να χαθεί.

Ποιος είναι ο βασικός τομέας με τον οποίο θα ασχοληθείτε σε περίπτωση εκλογής σας στο Ευρωκοινοβούλιο;

Πιστεύω βαθιά πώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχολείσαι με την πολιτική, να επιδιώκεις να εκλεγείς σε δημόσια αξιώματα, αν δεν είναι για να υπηρετήσεις τα συμφέρονται των περισσότερο αδυνάτων, αυτών που δεν έχουν φωνή σε μία κοινωνία. Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος αυτών των ανθρώπων είναι οι νέοι άνθρωποι, τυγχάνει δηλαδή να είναι και άνθρωποι της γενιάς μου. Και το βασικό πρόβλημά τους είναι πώς, παρά τις προσπάθειές τους, παρότι από μικροί κάνουμε «αυτό που πρέπει», δεν νιώθουμε ασφάλεια για το μέλλον μας. Ασφάλεια εργασιακή, ασφάλεια στο μέλλον των σπουδών μας, ασφάλεια ακόμη και σε πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα: στις μετακινήσεις, στη στέγαση, στο να γίνουμε τελικά ανεξάρτητοι και δημιουργικοί. Αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα και η Ευρώπη πρέπει να «κερδίσει το μέλλον» αντιμετωπίζοντάς το ολοκληρωμένα και ριζοσπαστικά.