Με το τραγικό φευγιό του Αλ. Νικολαΐδη διδαχθήκαμε τι οφείλει να πρεσβεύει ο Αθλητισμός

Όσο οξύμωρο κι αν φαντάζει, η τραγική απώλεια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη και το τελευταίο του μήνυμα στο οποίο εξέφραζε την επιθυμία του να δημοπρατηθούν τα μετάλλιά του για να βοηθήσει παιδιά σε ανάγκη, δίδαξε ήθος και συνεχίζει να το κάνει.

Ο ίδιος κατάφερε να μετατρέψει τον θάνατό του σε πράξη προσφοράς «για να σωθεί ένα παιδί».

Σε μία συνέντευξη στη ROSA, ο προπονητής Γιώργος Πομάσκι δήλωσε ότι ο Αθλητισμός οφείλει να πρεσβεύει την αγάπη για τον άνθρωπο.

Και ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης το κατάφερε. Σε ένα άκρως ανταγωνιστικό χώρο όπως αρχικά ο αθλητισμός και μετέπειτα η Πολιτική, άφησε το στίγμα του και μια σπουδαία παρακαταθήκη.

Πάνω από δύο μήνες από τον αδόκητο θάνατό του έπειτα από μια σκληρή μάχη, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης και ο τρόπος που πορεύτηκε στην ζωή του, δείχνουν ότι θέλησε να είναι με τον Άνθρωπο.

Μία ακόμη απόδειξη συνιστά το τελευταίο αντίο από τον μεγάλο του αντίπαλο στους Ολυμπιακούς το 2004, τον Κορεάτη Ολυμπιονίκη, Μουν Ντάε Σουνγκ που βρέθηκε στα κοιμητήρια Φιλύρου Θεσσαλονίκης για να τιμήσει την μνήμη του φίλου του.

«Είχαμε μια δυνατή σχέση μεταξύ μας για αρκετό καιρό. Αγαπούσε την Κορέα και εγώ αγαπώ την Ελλάδα. Για μένα η Ελλάδα είναι σαν δεύτερη χώρα μου. Λυπάμαι πολύ που άργησα να έρθω», δήλωσε ο Ολυμπιονίκης του 2004.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, οι δυο τους είχαν διδάξει ήθος μετά τον αγώνα τους, αφού η αγκαλιά τους έμελλε να μείνει στην ιστορία και να επισφραγίσει μια όμορφη φιλία.

Μετά την ήττα του Νικολαΐδη, ο Μουν θέλησε να τον χρίσει νικητή σηκώνοντας τα χέρια του. Ο Νικολαΐδης όμως δεν το δέχθηκε κι έπειτα, οι δύο αντίπαλοι αγκαλιάστηκαν, σε μία από τις πιο όμορφες στιγμές των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης που είχε ακόμη να προσφέρει και να ζήσει πολλά, πρόλαβε να βοηθήσει παιδιά να μεγαλώσουν και ανθρώπους να «ψηλώσουν».