Αύξηση μισθού χωρίς καταπολέμηση αισχροκέρδειας είναι μια τρύπα στο νερό
Η αύξηση που δίνεται στον βασικό μισθό δεν καλύπτει παρά ελάχιστο μέρος από τις απώλειες της προηγούμενης δεκαετίας και του τελευταίου κύματος ακρίβειας.
Aπό την 1η Μαΐου ο βασικός μισθός αυξάνεται κατά 50 ευρώ τον μήνα. Μια αύξηση ύψους 7,7% που εάν όμως υπολογιστεί μεσοσταθμικά σε ετήσια βάση είναι λίγο μεγαλύτερη του 4%. Ο κ. Μητσοτάκης την ανέβασε στο 9,7% προσθέτοντας και εκείνη του 2% στις αρχές του έτους που κανένας δεν αντιλήφθηκε στην τσέπη του.
Η ανακοίνωση έγινε μέσα από διάγγελμα κατά την προσφιλή τακτική του πρωθυπουργού, ο οποίος δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στις εντυπώσεις παρά στην ουσία. Η αύξηση θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη και να συνδυαστεί με μια σημαντική προσπάθεια περιορισμού της αισχροκέρδειας για να έχει αποτέλεσμα. Εδώ και πάνω από δώδεκα χρόνια οι μισθωτοί σηκώνουν το βάρος της κρίσης με τεράστιες μισθολογικές απώλειες, αλλά και αφαίρεση σημαντικών εργασιακών δικαιωμάτων και το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση – η κάθε κυβέρνηση – είναι να ενισχύσει τους εργαζόμενους.
Ο πληθωρισμός τρέχει ήδη πάνω από το 9% και οι πραγματικές ανατιμήσεις έχουν αφαιρέσει πάνω από 13% από την πραγματική αγοραστική δύναμη του βασικού μισθού. Παράλληλα, δεν έχει δοθεί καμία αύξηση στους μισθούς τα δύο προηγούμενα χρόνια. Τι λοιπόν πετυχαίνει η κυβέρνηση με την πενιχρή και καθυστερημένη αύξηση του βασικού μισθού; Απλά να μας υπενθυμίσει ότι κινείται με ορίζοντα τις εκλογές, ότι κινείται με καθαρά προεκλογική ατζέντα χωρίς να θέλει να «χτίσει» μια ισχυρότερη κοινωνία και οικονομία, ικανή να αντέξει τους μεγάλους κραδασμούς της ενεργειακής κρίσης.
Όσο ο πρωθυπουργός προσπαθεί να «πλασάρει» με παραπλανητικό περιτύλιγμα τις ανακοινώσεις του, η αλήθεια είναι ότι η αύξηση που δίνεται στον βασικό μισθό δεν καλύπτει παρά ελάχιστο μέρος από τις απώλειες της προηγούμενης δεκαετίας και του τελευταίου κύματος ακρίβειας. Είναι απολύτως βέβαιο πως πολύ σύντομα θα εξανεμιστεί από τον επίμονο πληθωρισμό και τις συνέπειες της ενεργειακής κρίσης, επαληθεύοντας το δυστυχές μότο της οικονομικής κρίσης της περασμένης δεκαετίας: Ότι οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να δυστυχούν, όσο κι εάν οι κυβερνήσεις προσπαθούν να δείξουν ότι ενισχύονται οι οικονομικοί δείκτες.
