Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος; 

Το ερώτημα στο οποίο κλήθηκαν να απαντήσουν πριν λίγες εβδομάδες ο Διονύσης Τεμπονέρας, ο Μανώλης Χριστοδουλάκης και η Έφη Αχτσιόγλου, ασχέτως αν αυτονόητα δεν θα μπορούσε να υπάρχει σαφή απάντηση, φαίνεται να ηχεί και πάλι σήμερα, με έντονο τρόπο, στα αυτιά πολλών. Ειδικά μετά από όσα προηγήθηκαν χθες το απόγευμα στην έναρξη του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, με την επιστολή Τσίπρα, την ομιλία Κασσελάκη, τις νέες εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας έπειτα από μόλις λίγους μήνες και την κινητικότητα για το πρόσωπο που θα διεκδικήσει τη θέση του σημερινού προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη, ίσως τη μεγαλύτερη πλέον κρίση από τη σύστασή του. Αυτό το ένα ζήτημα, το οποίο θα κληθούν τα μέλη και τα στελέχη του να διαχειριστούν, υπό την πίεση μάλιστα μιας μεγάλης εκλογικής αναμέτρησης, εκείνης των ευρωεκλογών σε λίγους μήνες. Το άλλο ζήτημα, που ξεπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ και αφορά το σύνολο του χώρου, είναι εκείνο της πορείας και δυναμικής όλων των παρατάξεων. Η απουσία απειλητικής αντιπολίτευσης παραμένει κραυγαλέα, η κυβέρνηση φαίνεται να ανταγωνίζεται τον εαυτό της και για πρώτη φορά η απειλή της ανάδειξης των ακραία δεξιών και οπισθοδρομικών δυνάμεων ως σημαντικών δρώντων στο πολιτικό σύστημα αναμένεται να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, σκοτεινιάζοντας έτι περαιτέρω τα αδιέξοδα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας και στον προοδευτικό χώρο.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η χθεσινή δημοσκόπηση της Metron Analysis για το Mega αποτυπώνει με ανάγλυφο τρόπο τους προβληματισμούς της κοινωνίας, τις αγωνίες και τους φόβους για την πορεία της χώρας και, κυρίως, αναδεικνύει για ακόμη μία φορά την έλλειψη εναλλακτικών απέναντι στο κυβερνών κόμμα. Ενώ δηλαδή δημοσκοπικά η πολιτική κυριαρχία της ΝΔ είναι αδιαμφισβήτητη, την ίδια στιγμή καταγράφεται μια κλιμακούμενη κόπωση κι απογοήτευση από τις κυβερνητικές πολιτικές από διαφορετικά στρώματα και ομάδες.  Ενδεικτικό είναι ότι το 60% των πολιτών επιμένει ότι τα πράγματα πηγαίνουν σε λάθος κατεύθυνση, ενώ μόνο το 34% θεωρεί ότι πηγαίνουν προς τη σωστή, εικόνα που έρχεται σε ευθεία αντιπαραβολή με τη δημοσκοπική κυριαρχία της ΝΔ. Το αποτύπωμα είναι αρνητικό σε όλα τα κρίσιμα πεδία, από την εγκληματικότητα, την ακρίβεια, τις φυσικές καταστροφές, τη διαφθορά, τα ζητήματα παιδείας, ακόμα και το αγροτικό ζήτημα. Η κοινή γνώμη δεν είναι διχασμένη, κάτι που θα μπορούσε να επιδέχεται πολλών και διαφορετικών ερμηνείων, όχι απαραίτητα αρνητικών, αλλά στην παρούσα φάση στέκεται με αρκετό προβληματισμό και απογοήτευση σε πλήθος κυβερνητικών επιλογών, αλλά και στη διαχείριση της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας από τις δημοκρατικές δυνάμεις.

Τα μηνύματα προς το κυβερνητικό επιτελείο είναι πολλά και ηχηρά, όπως είναι πολλά και ηχηρά και για την αντιπολίτευση. Μόνο που η αντιπολίτευση, και κυρίως οι δύο ισχυρότεροι πόλοι αυτής, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, δεν αποκομίζουν εκλογικά οφέλη και φαίνεται να στέκονται περισσότερο αμήχανοι ως μηχανισμοί απέναντι σε μια αυξανόμενη κοινωνική αντιπολίτευση που αναζητά – μάταια προς το παρόν – έμπνευση, πυξίδα και οδηγό.

Οι τελευταίες εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ εντείνουν τον προβληματισμό της κοινωνίας και δεν είναι βέβαιο ότι, ακόμη και με μία νέα ηγεσία ή με ανανέωση της εντολής προς τον Στέφανο Κασσελάκη, το “καράβι” μπορεί να γυρίσει ρότα και να αναδιαμορφώσει τους πολιτικούς συσχετισμούς  ενόψει των ευρωεκλογών. Ίσως είναι πολύ αργά για να αλλάξει πορεία, ενώ μεγάλο ερωτηματικό παραμένει μέσα από ποιες πολιτικές, μέσα από πια κατεύθυνση, μέσα από ποια “υλικά” θα μπορέσει ο προοδευτικός χώρος να ανακτήσει τη δυναμική του και να αποτελέσει ισχυρή και ρεαλιστική εναλλακτική έναντι της σημερινής κυβέρνησης.