Η απάνθρωπη εκμετάλλευση των εργαζόμενων στον τουρισμό 

Πέρυσι τέτοιες μέρες κάναμε εδώ στο rosa.gr ένα ρεπορτάζ για τον ελληνικό τουρισμό, για το υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι που κάτω από τον δυνατό του ήλιο βασανίζονται σωματικά και ψυχικά χιλιάδες συνάνθρωποί μας.

Έχουμε επίσης γράψει για τους εργαζόμενους του χώρου, άνθρωποι δικοί μας έχουν περάσει από πόστα στον τουρισμό, και εμείς οι ίδιοι ήμασταν για ένα διάστημα κουβαλητές στο βωμό του «Live your myth in Greece», στενάζοντας κάτω από εξοντωτικά ωράρια και, τις περισσότερες φορές, κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας.   

Η εργασία τόσο στα αστικά κέντρα, κυρίως όμως στα νησιά και στους παραθεριστικούς προορισμούς είναι εξοντωτική και τα παράπονα των εργαζομένων συνήθως περισσεύουν. Στην επιχείρηση στη Ρόδο, όπου οι σερβιτόροι…κολυμπούν για να παραδώσουν την παραγγελία σε τουρίστες και πελάτες που αράζουν σε πλωτές ξαπλώστρες, κορυφώνεται όλη αυτή η κατάσταση που περιγράφουμε παραπάνω. 

Οι περισσότεροι μείναμε με το στόμα ανοιχτό απέναντι σε αυτό το είδος της εξυπηρέτησης, όμως για τον ιδιοκτήτη όλα φαίνεται ότι βαίνουν καλώς, με τον ίδιο να ρίχνει το μπαλάκι στους εργαζόμενους, που φυσικά δεν μπορούν να εκφράσουν τη δυσαρκέσκειά τους. Δεν είναι τα 3000 ευρώ που λέγεται ότι αμείβονται, συμπεριλεμβανομένων φυσικά των tip, αλλά το γεγονός ότι αν μιλήσουν θα χάσουν τη δουλειά τους. Έλεγχοι από τον ΣΕΠΕ δεν υπάρχουν, οι εργαζόμενοι δεν έχουν που να απευθυνθούν, με τους περισσότερους να σκύβουν το κεφάλι και να λένε μέσα τους «άσε, θα περάσει, κάνε υπομονή, τα χρειάζεσαι τα χρήματα, θα χάσεις τη δουλειά σου». Σε αυτήν ακριβώς την ανάγκη πατούν πολλοί εργοδότες, με τα φαινόμενα αυθαιρεσίας να πολλαπλασιάζονται και να περνούν κάτω από τα ραντάρ της ενημέρωσης.   

Σαν να μην έφτανε αυτό, στο επίμαχο βίντεο στη Ρόδο ακούγονται χαχανητά με την προσπάθεια του σερβιτόρου να ισορροπήσει με το δίσκο, προσπαθώντας να προσεγγίσει τους πελάτες, με το νερό να φτάνει και να καλύπτει το στήθος του. Εικόνες που δείχνουν ότι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν έχει όριο. Εικόνες που αποκαλύπτουν μία κατάσταση, μία συνθήκη βγαλμένη από τα πιο σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου και την παράδοση της σκλαβιάς των αρχών του 17ου και του 18ου αιώνα, αλλά και μετέπειτα, όταν οι καραβιές ανθρώπων από την Αφρική έφταναν στις ΗΠΑ για να δουλέψουν στις φυτείες των γαιοκτημόνων. Εικόνας από την «πολιτισμένη Ευρώπη», από την Ευρώπη «των αρχών του διαφωτισμού», που κάνει μαθήματα σε όλους εκτός της ηπείρου, αλλά για τον εαυτό της επιφυλάσσει την πιο χαλαρή στάση, την πιο ήπια στάση, σχεδόν κανονικοποιώντας την ακραία εκμετάλλευση των ανθρώπων, των πιο ευάλωτων, εκείνων που βρίσκονται σε ανάγκη και προσπαθούν με τίμιο τρόπο να επιβιώσουν, εκείνων που εργάζονται νυχθημερόν για να τα φέρουν βόλτα, εκείνων που πνίγονται σε θάλασσες για ένα καλύτερο αύριο.

Τι σόι άνθρωποι είμαστε; Πόσο απολίτιστοι είμαστε, που γελάμε μπροστά στον συνάνθρωπό μας που παλεύει να ικανοποιήσει τα καπρίτσια πελατών για να μην χάσει τη δουλειά του; Πως γίνεται να αποδεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές και να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας στην εκμετάλλευση; Όλες δηλαδή οι συμπεριφορές θα επιβραβεύονται στο βωμό των γερών φιλοδωρημάτων; Εκεί έχουμε φτάσει; 

Ντροπή. Ντροπή για όλους μας, ντροπή για την κοινωνία μας που αντί να κάνει βήματα μπροστά, γυρνά αιώνες πίσω. Το περιστατικό στη Ρόδο σίγουρα δεν είναι μεμονωμένο και σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα από αυτό. Κι αυτή, ίσως, είναι η πιο ανησυχητική διαπίστωση.