Η Αχτσιόγλου απέναντι στον σεξισμό, ο Κασσελάκης απέναντι στην ομοφοβία

Ίσως η πιο θλιβερή και οδυνηρή εξέλιξη στην εσωκομματική μάχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν είναι η σύγκρουση των δύο διεκδικητών της προεδρίας. Δεν είναι ούτε όσα λέγονται και γράφονται από πολλά ΜΜΕ, ούτε καν οι κόντρες στελεχών που βρίσκονται κοντά στη μία ή την άλλη υποψηφιότητα.

Το πιο θλιβερό και οδυνηρό απ’όλα, που αφορά την Αριστερά ευρύτερα, όχι μόνο την αξιωματική αντιπολίτευση, είναι ο σεξισμός προς την Έφη Αχτσιόγλου και η ομοφοβία προς τον Στέφανο Κασσελάκη. 

Σεξιστικά και ομοφοβικά σχόλια πολλαπλασιάζονται καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα κανάλια και δίκτυα, με τρόπο ορατό κι αόρατο. Σχόλια που ξεχύνονται απροκάλυπτα και λούζουν με χλεύη τους δύο υποψήφιους. Οι στυλιστικές επιλογές τους, το γυμναστήριο, αν είναι άβαφη κι απεριποίητη ή Έφη, “είναι γυναίκα και μητέρα, που να τα προλάβει όλα…”, αν είναι καλοντυμένη ή όχι, αν ο Στέφανος είναι γυμνασμένος, “γιατί μας δείχνει τον σύντροφό του συνέχεια”, η ροζ γραβάτα και πολλά, πολλά άλλα. 

Οι επιθέσεις και στους δύο είχαν ξεκινήσει πριν την πρώτη μάχη της εσωκομματικής κάλπης, ωστόσο κορυφώθηκαν από την περασμένη Κυριακή και μετά. Πολλοί βέβαια βλέπουν πίσω από την υποψηφιότητα της Έφης το φύλο, αλλά δυστυχώς όχι με τα σωστά κριτήρια, όπως επίσης βλέπουν πίσω από την υποψηφιότητα του Στέφανου τον σεξουαλικό προσανατολισμό, και πάλι όμως όχι με τα σωστά κριτήρια. 

Χρειαζόμαστε σίγουρα περισσότερες γυναίκες ηγέτες κομμάτων, αυτό είναι σίγουρο, όπως είναι σίγουρο ότι χρειαζόμαστε περισσότερα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ηγέτες κομμάτων. Μαζί όμως με την ποσοτική ανάγκη, υπάρχει και η ποιοτική ανάγκη, κάτι για το οποίο τόσο οι γυναίκες όσο και η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα πρέπει να παλέψουν. 

Η στιγμή που δεν θα βλέπουμε καν το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό μπροστά μας είναι πολύ μακριά ακόμα. Και στην πολιτική και την κοινωνική ζωή. Κι απομακρύνθηκε κι άλλο αυτές τις μέρες, ειδικά μέσα σε έναν πολιτικό χώρο που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως “προοδευτικός”.